Σαν

Σαν το συναίσθημα θελήσεις να σκοτώσεις

η φύση σκληρά σε εκδικήται.
Στέλνει τις μαινάδες της και σε κομματιάζουν.

Σαν το συναίσθημα θελήσεις να σκοτώσεις.
μόνο να του κρυφτείς θα καταφέρεις
και το σώμα και τη ψυχή σου θα τυραννά

Και σαν θελησεις τον έρωτα να σκοτώσεις
έρωτα στέλνει και σε τυραννά

Παγιδεύει το μυαλό σου

και ...

για μια ματιά

για ένα χαμόγελο

ξενυχτάς

και στους λαβυρινθους της καρδιά σου περιπλανιέσαι

νύχτα και μέρα

ψάχνοντας λύτρωση

στου έρωτα τον πόθο

κομήτης εν χορω

Μόλις έπιασα το ποτήρι. Δεν ξέρω τι έχει μέσα. Δεν θυμάμαι τι έχω παραγγείλει. Κοιτάω το κρύσταλλο και το περιεχόμενό του. Τις κινήσεις που κάνει σαν μικρή θάλασσα.

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Δεν ξέρω από τι ώρα είμαι εδώ.
Η μουσική σαν θόρυβος με χτυπάει. Σιγά σιγά ξεχωρίζω το ρυθμό... τη μελωδία... Μπαίνει σιγά σιγά στο μυαλό μου. Νοιώθω να με απελευθερώνει και να με σκοτώνει. Με απογειώνει και με συντρίβει. Μια περίεργη ώθηση για τόση πολύ χαρά. Για τόσο χορό. Να θέλω να χορέψω ατελείωτα.
Το μάτι μου αρχίζει να θολώνει. Όχι από θυμό. Τα φώτα, ο καπνός και αυτή η γλυκιά ζάλη του ποτού. Θέλω να χαθώ μέσα στο κόσμο χορεύοντας. Σηκώνομαι. Αρχίζω να συγχρονίζομαι με το ρυθμό. Κλείνω τα μάτια. Θέλω να ταξιδέψω. Ρυθμός και μελωδία γίνονται καρδιακοί παλμοί και δρόμος.
Είμαι ένα άστρο. Ένας κομήτης. Ταξιδεύω. Να η ουρά μου. Να ο Δίας. Να ο Πλούτωνας. Θέλω να φύγω από τον γαλαξία. Το καταφέρνω να ξεφύγω από κάτι μετεωρίτες που περιφέρονται δω και κει. Από λάθος ακούμπησα κάποιον από δαύτους. Κατευθύνεται προς τη γη. Ωχ! Με μία υπόκοφή σύγκρουση την καταστρέφει. Ουπς! Παιδιά συγνώμη. Χαθήκατε από λάθος φιλικού κομήτη. Τι να κάνουμε. Αυτά συμβαίνουν στο διαγαλαξιακό γίγνεσθαι.
Χιχι.
Κάνω μία επαναφορά και περνάω πάνω από τον ήλιο.
Λέω να πάω και σε κανέναν άλλο γαλαξία.
Όρε φίλε τι χρώματα είναι αυτά; Απίθανα. Και τι σχήματα. Σαν να αόρατο χέρι ζωγράφου σε οργασμό να τα έφτιαξε.
Και τι ησυχία... Τι ησυχία.. Ησυχία...
Ωχ που πήγαν όλα; Που χάθηκαν; Είμαι ακόμα ένας κομήτης. Όμως περιφερομαι σε ένα άδειανό σύμπαν. Που πήγαν όλοι; Πάω να μιλήσω αλλά δεν ακούγομαι. Τι είναι αυτό πάλι;
Το τριπάκι γίνεται εφιάλτης. Και αρχίζει να κάνει και κρύο... Φοβάμαι... Φοβάμαι...
Νοιώθω μόνος. |μόνος|
Δεν χορεύω πια. Έχω χαθεί τόσο στο τριπάκι που έχω γονατίσει στο πάτωμα και πιάνω το πρόσωπό μου. Κλαίω.
Οι γύρω χορεύουν. Δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα.
Κι εγώ ένας κομήτης... Που περιμένει να συντριβεί...

Ουρανός με δυο φεγγάρια... και μια γλυκιά ανάμνηση

"Ουρανός με δυο φεγγάρια
η αγάπη σου
το 'να πιάνω τ' άλλο χάνω
για την χάρη σου"

Όλοι την πατήσαμε την Κυριακή στις 27 του Αυγούστου. Όλοι κοιτάξαμε να δούμε ψηλά τα δύο φεγγάρια. Να δούμε τον Άρη που σύμφωνα με τις σίγουρες πληροφορίες που είχαμε θα πλησιάζε την γη τόσο ώστε θα φαινόταν σαν ένα ακόμη φεγγάρι. Άλλωστε το διαβάσαμε στις εφημερίδες, το ακούσαμε στο ραδιόφωνο. Όλοι ήμασταν σίγουροι για το γεγονός.
Όμως ήτανε μια γλυκειά απάτη. Ξέρετε την ευκαιρία την έχουμε χάσει ήδη το 2003 ενώ η επόμενη φορά που ο Άρης θα είναι τόσο κοντά στη γη θα είναι το 2287.

Δεν πειράζει. Ίσως ήταν μια ευκαιρία να κοιτάξουμε τον καλοκαιρινό νυχτερινό ουρανό. Ίσως να αναλύπταμε κανένα αστέρι. Όμως όχι μέσα στην Αθήνα, που το φως της πόλης κρύβει την ομορφιά των αστεριών. Όσοι έχουμε καθήσει σε ερημική παραλία, σε μια πλαγιά το βράδυ κι έχουμε παρατηρήσει τον ουρανό , καταλαβαίνουμε τη διαφορά αυτού του ουρανού από αυτόν της πόλης. Την ιδιαίτερη μαγεία του.

Πρώτη φορά την ιστορία για τα δυο φεγγάρια την είχα διαβάσει σε ένα comix , στον Κόρτο Μαλτέζε στην ιστορία Tango. Από ότι έχω μάθει πρόκειται για ένα πραγματικό γεγονός που συμβαίνει σε κάποια περιοχή της Αργεντινής και το οποίο οφείλεται στη διάθλαση του φωτός με αποτέλεσμα το είδωλο του φεγγαριού να φαίνεται διπλό.

Έτσι κι εγώ γυρνώντας από το κέντρο της Αθήνας στο λιμάνι του Πειραιά. Ανέβηκα στην πεζογέφυρα (ένα κακούργημα αισθητικής το οποίο όμως προσφέρει μεγάλη διευκόλυνση) και κοίταξα τον ουρανό. Σε συνδυασμό το μαύρο του ουρανού μαζί με το μαύρο του λιμανιού είναι κάτι απίστευτο. Είναι σαν να βλέπεις δύο ουρανούς σε έναν. Όταν έρχεται και κανένα καράβι νομίζεις ότι δεν επιπλέει άλλα ότι διασχίζει ουρανούς σαν διαστημόπλοιο.

Ασυναίσθητα λόγω της καλοκαιρινής ατμόσφαιρας μου ήρθε στο νου μια ανάμνηση. Ένα γλυκό κορίτσι. Και μαζί με αυτό καλοκαιρινά βράδυα σε μία κατασκήνωση της Πελοποννήσου. Όπου για ένα χορό blues, μου είχε βγει η ψυχή και είχα κάνει του κόσμου της χαζομάρες. Όπου όταν ακούω εκείνο το τραγούδι θυμάμαι εκείνο το χορό. Με το κορίτσι με το καρό μπλε πουκάμισο. Με τα μαύρα μακρυά μαλλιά και λεπτα κρυστάλλινα χέρια. Οι καταστάσεις αυτές είναι που αγάπησα στην εφηβεία μου. Είναι που αναπολώ και χαμογελώ.

Στην τελική... τι κι αν δεν είχε δυο φεγγάρια; Εγώ ταξίδεψα.

Το τετράστιχο είναι από το cd του Δημήτρη Ζερβουδάκη "Ακροβάτης"
τραγούδι "ουρανός με δυο φεγγάρια"

Η εικόνα είναι από το βιβλίο comix της Μαμουθκομιξ "Τανγκο"
του Hugo Pratt