δημοκρατία;

Αυτή την ώρα που διαβάζεις αυτό το κείμενο, δύο άτομα κάνουν απεργία πείνας για να δικαστούν. Ναι όπως το διάβασες , κάνουν απεργία πείνας γιατί τους έχουν προφυλακιστέους από της 6 του Μάη του 2006. Τους συνέλαβαν μετά την πορεία που έγινε εκείνη την ημέρα σε καφετέρια του Θησείου. Τα άτομα αυτά δεν έχουν απορρίψει ότι συμμετείχαν στην πορεία. Έχουν απορρίψει όμως ότι συμμετείχαν στα επεισόδια.

Τα άτομα αυτά ανήκουν , όπως λένε, στον αντιεξουσιαστικό χώρο
Τα άτομα αυτά κινδυνεύουν σοβαρά λόγω της παρατεταμένης απεργίας πείνας. Και σου υπενθυμίζω ότι την πράττουν με σκοπό την εκδίκαση της υπόθεσής τους.



Τα άτομα αυτά είναι συνάνθρωποί μας και το ότι ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο δεν σημαίνει ότι τους αφαιρούνται τα όποια δικαιώματά. Δικαιώματα που έχουμε κι εμείς. Και τα οποία αν καταργηθούν για αυτούς , δεν θα αργήσει η ημέρα που θα καταργηθούν και για μας.


Η δημοκρατία ,για να είναι δημοκρατία ουσιαστική κι όχι κατεπίφαση, θα πρέπει να την υπερασπιζόμαστε. Η δημοκρατία είναι κάτι που μας ανήκει. Η δημοκρατία δεν την προφυλάσσεται από ΕΚΑΜήτες και Δικαστές που θέλουν να φτιάξουν νέους Παρθενώνες (για όποιους δεν ξέρουν έτσι είχαν ονομάσει την Μακρόνησο). Όταν καταπατούνται τα δικαιώματα του διπλανού μου , καταπαντούνται και τα δικά μου. Στο χέρι μας είναι να την προασπίσουμε



Σχετικά με την κρισιμότητα της κατάστης της υγείας τους παραπέμπω εδώ.
Παραπέμπω επίσης σε ένα γράμμα που συνέταξαν μέσα από το Κρατικό Νοσοκομείο Νικαίας


Νομίζω ότι το είχε πει ο Benjamin Franklin ότι "όποιος παραχωρήσει ένας μέρος της ελευθερίας του για να είναι ασφαλής, σε λίγο καιρό δεν θα είναι ελεύθερος , ούτε ασφαλής".


Και έχουμε παραχωρήσει πολλά. Πάρα πολλά
Και μας ζητάνε περισσότερα. Πολύ περισσότερα.


Είναι καιρός που με τόση μπατσοκρατία νοιώθω πολύ ανασφαλής για την ασφάλειά μου και κυρίως για την ελευθερία μου.

μαλακία στον εγκέφαλο ή απλώς ανασφάλεια;

Σου έχει συμβεί ποτέ να έχεις όλη τη διάθεση να επικοινωνήσεις με άλλα άτομα κι όταν το καταφέρεις αυτό να νιώθεις ξενέρωτος; Ξενέρωτος γιατί έλεγες βλακείες, γιατί δεν άκουγες τον άλλον , τον έκανες να σε βαρεθεί κλπ. Προσωπικά ,τελευταία, έτσι νοιώθω με ποιο συγκεκριμένο ότι νοιώθω ότι λέω ανούσια πράγματα. Μερικές φορές με πιάνω να με βαριέμαι. Και προσπαθώ να καταλάβω αν πράγματι συμβαίνει αυτό ή είναι απλώς μια ανασφάλειά μου, μια κι από δαύτη έχω μπόλικη. Το μόνο που θα μπορούσα να πω ότι έχω εντοπίσει είναι ότι πολλές φορές λειτουργώ χωρίς σκέψη, εντελώς αυθόρμητα. Αυτό μάλλον είναι το βασικό αίτιο. Όμως γιατί να μην μπορώ να μου οργανώσω τη σκέψη μου έτσι (και κατεπέκταση και την ομιλία μου) ώστε να μην μετανιώνω;. Είναι κούραση; Κι αν ναι από τι;

Ίσως τα γράφω αυτά για να βρω τη λύση. Ίσως να δικαιολογηθώ σε κάποια άτομα. Ίσως απλά ήθελα να τα γράψω. Δεν ξέρω τι από όλα. Ίσως κι όλα μαζί και αυτό να είναι η αλήθεια.

αντί post

Σήμερα δεν μπόρεσα να φτιάξω post. Το προσπάθησα Όμως τα "υλικά" δεν έδεσαν τελικά. Οπότε σήμερα θα καθίσω να απολαύσω ένα βάζο γλυκό του κουταλιού πορτοκάλι (φρεσκότατο, σήμερα το παρέλαβα).

Επίσης θα προτείνω την ανάγνωση τούτου εδώ του ποιήματος (j). Εγώ το βρήκα υπέροχο. Με φοβερή δύναμη και ειλικρίνεια. Κι αν οι στίχοι φαίνονται σκληροί, διέκρινα πολύ αγάπη μέσα τους.

super κλαψομούνικο

-Μα τι είναι αυτά που γράφεις; Είναι δυνατόν; Ποια γυναίκα θα πλησιάσει έναν απογοητευμένο και κολλημένο με την πρώην του. Κι αυτό το τελευταίο το ποίημα; Δεν λέω καλό ήταν αλλά μέσα στην μαυρίλα, εντελώς κλαψομούνικο... Τι λέω; Σούπερ κλαψομούνικο!

Αυτά τα ολίγα χωσίματα μου έκανε η θεία Γωγώ χτες το απόγευμα. Μιλάμε δε μπορούσα να κρατήσω το ακουστικό. Βλέπετε η θεία Γωγώ είναι μεν θεία αλλά μια σούπερ θεία. Την αγαπώ πολύ γιατί έχει , ξέρετε, τη συνήθεια να μην κολλάει και να λέει την άποψή της χωρίς φόβο. Αγωνιά ,βλέπετε,βλέποντας αυτά τα ποιήματά και τα κείμενά μου. Το χάνουμε το παιδί, σκέπτεται. Ευτυχώς δεν λέει τίποτα στους δικούς μου. Δεν έχω πανοικογενειακό κράξιμο. Γιατί εντάξει η θεία Γωγώ είναι θεία, αλλά δεν είναι θείτσα. Είναι μούρη και προχωρημένη (όταν θέλει κι όπου θέλει).

Βέβαια ότι κι εγώ θα ήθελα να γράψω κάνα πιο χαρούμενο ποστ, είναι αλήθεια. Αλλά όλο στα τρεξίματα είμαι. Όμως ,για να πω και την μαύρη μου αλήθεια, πιο εύκολα μπορώ να εκφράσω την λύπη μου από τη χαρά μου. Τη χαρά μου στη τελική θέλω να τη ζω, όχι να τη γράφω.
Άλλωστε το γράψιμο ενός άσχημου συναισθήματος έχει ,κατά τη γνώμη μου, συγκεκριμένους σκοπούς:
1) Να εκφράσεις αυτό που νοιώθεις.
2) Να επικοινωνήσεις με τον εαυτό σου. Γράφοντας γι' αυτό βρίσκει ή έστω πλησιάζεις πιο πολύ την ουσία αυτού του αρνητικού συναισθήματος.
3) Να επικοινωνήσεις με άλλους ανθρώπους (αλλιώς γιατί να το κοινοποιήσεις;)
4) Να το σκοτώσεις. Ναι όσο και να φαίνεται κουλό όταν γράφεις για κάτι συνήθως το σκοτώνεις (μιλάω για συναισθήματα). Είναι σαν να το εγκλωβίζεις μέσα στις λέξεις.
5) Να δημιουργήσεις κάτι όμορφο, όσο ο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό.

[για μια θλιμμένη άνοιξη]

Είναι μέρες τώρα, που μια θλιμμένη Άνοιξη
περιδιαβαίνει σε σκοτεινούς δαίδαλους σιωπής.

Είναι καιρός πια, που τα ρόδα της έχουν χάσει το χρώμα τους ,
το γλυκό τους άρωμα.

Μόνο κάτι αιχμηρά αγκάθια έχουν μείνει στη θέση τους,
σταθεροί προστάτες της.

Δεν αποζητά τον ήλιο όπως παλιά και τα δάκρυα είναι αυτά που την θρέφουν,
κι ο βουβός της πόνος.

Το θρήνος της αφουγκράζομαι στις σταγόνες της βροχής,

σε ανήλιαγους αρχαίους ναούς,

εκεί που οι χτύποι μιας καρδιάς σιωπήσαν.

Μα στο φεγγαρόφωτο νότες υφαίνονται και στίχοι.
Ελπίδα την ψυχή μου γεμίζει ο ψιθυριστός σκοπός τους...

Ζεστή θα είναι η ανατολή, εκείνου του μακρινού πρωινού,
που το κορμί της, οι ηλιαχτίδες, θα γλυκάνουν.

Ο έρωτας ,μέσα από τα στήθη της, θα ανθίσει τότε,
σκορπίζοντας τη λησμονημένη του μελωδία...

Η Άνοιξη θα έχει γεννηθεί ξανά.

γλυκά 17

Θα ήθελα για λίγο να ήσουν εδώ. Να σε δω μετά από τόσα χρόνια που περάσαν. Να χαϊδέψω τα μακρυά μαύρα μαλλιά σου. Τον λευκό σου λαιμό να μπορώ να φιλήσω. Κι αυτά τα χείλη σου , σαν δυο ματωμένα βύσσινα.
Δεν ήσουν όμως μόνο αυτά. Όχι. Καθόλου μόνο αυτά. Γιατί ο έρωτας μαζί σου δεν ήταν μόνο το κορμί, η σάρκα.

Θέλω να μιλήσουμε όπως παλιά. Τότε που δεν φοβόμασταν τις λέξεις, κι όμως είχαν ταυτόχρονα τόση δύναμη για μας.

Κοιτάω τα γράμματά σου. Απολαμβάνω τα παιχνίδια με τις παραγράφους και τις γραμματοσειρές. Θυμάμαι, τον ιδιαίτερο τρόπο που εφεύραμε για να επικοινωνούμε κρυφά από τους δικούς μας.

Πόσες νύχτες δεν κοιμήθηκα με την μουσική της φωνής σου και πόσες φορές δεν ένοιωσα να ηρεμείς όταν με άκουγες.

Και αυτός ο ήχος της καρδιάς σου... Σαν καλοκουρδισμένο ρολογάκι...

Κι αν κλαίω τώρα; Όχι δεν κλαίω. Ευλογημένος νοιώθω που έζησα κάτι τόσο όμορφο. Ευλογημένος νοιώθω που μπόρεσα να είμαι μαζί σου έστω και για λίγο. Να μπορούν οι καρδιές μας να έχουν η μία προσκεφάλι την άλλη, ζεστή αγκάλη. Γιατί εσύ δεν ήσουν μόνο έρωτας...Δεν ήσουν μόνο πάθος...

Αν μου λείπεις; Μου λείπεις. Όμως η ζωή προχωρά και γω οφείλω να προχωρήσω.
Όμως βαθιά μέσα μου πάντοτε θα αγαπώ και θα χω ως γλυκιά ανάμνηση εκείνο το κορίτσι των 17 ετών που χα πριν 8 χρόνια γνωρίσει.

Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει, τη δική σου μελαγχολία...(Διονύσης Σαββόπουλος)

Μου συμβαίνει συχνά να βλέπω την εξέλιξη μιας αρνητικής κατάστασης κι όμως από πείσμα να την συνεχίζω, να μην αποχωρώ. Επιλέγω να ζω αυτό που θα επιθυμούσα (το οποίο είναι φανταστικό όμως και δεν υφίσταται) κι όχι αυτό που τελικά θα έπρεπε να επιλέξω. Έρχεται η φάση που τα πράγματα φτάνουν σε αδιέξοδο. Η φαντασία με την πραγματικότητα συγκρούονται και τότε τελικά τρώω τα μούτρα μου. Το χειρότερο δεν είναι αυτό. Είναι που τελικά πονάω και στεναχωριέμαι. Ενώ αν είχα αποχωρήσει έγκαιρα από την όλη φάση θα ήμουν ήρεμος στην καλύτερη, αν όχι χαρούμενος. Θα μου πεις στην τελική δεν ακολουθείς αυτό που θες; Είναι σωστό να αποφεύγεις τα θέλω σου; Όχι δεν είναι σωστό, όμως δεν είναι σωστό και να επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη. Ναι στα όνειρα και στα "θέλω". Χωρίς αυτά δεν θα προχωρούσαμε. Όμως πάντα σε αμοιβαίο ισοζύγιο πραγματικότητας και ονείρων. Δηλαδή το επιθυμητό είναι να βλέπεις τι θέλεις και τι μπορείς ανάλογα , έτσι ώστε να είσαι ευτυχισμένος. Θέτοντας συνεχώς τον εαυτό σου στα άκρα τον εξουθενώνεις, ενώ συνάμα χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα. Αυτό να σημειώσω συμβαίνει και στην περίπτωση που ακολουθείς μόνο τα "πρέπει".
Αν μπορούσα να παραλληλίσω τις δύο καταστάσεις, θα έλεγα ότι τα "θέλω" είναι τα γεροδύναμα άτια μας (sic) , ενώ τα "πρέπει" τα χαλινάρια μας. Αν αφήσουμε λάσκα τα χαλινάρια το άρμα θα εκτροχιαστεί. Αν σφίξουμε τα χαλινάρια τότε θα σταματήσει. Ο οινίοχος (δηλαδή εμείς) έχει ως αποστολή το άρμα να έχει την κατάλληλη ταχύτητα στις αντίστοιχες συνθήκες. Είτε να τρέξει γρήγορα, είτε να πάει αργά. Ποτέ όμως να σταματήσει ή να ξεφύγει εκτός πορείας.

Και γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί μάλλον έχω λίγο καιρό ακόμη για να αποχωρήσω από μία τέτοια αρνητική κατάσταση. Γιατί εγώ μπορεί να θέλω να ήταν διαφορετικά. Όμως δεν είναι. Και αν δεν αποχωρήσω τώρα ή σχετικά σύντομα σίγουρα θα έχω μεγάλες ψυχικές απώλειες.

ο χρόνος που περνά...

Είναι τις τελευταίες ημέρες που νοιώθω ότι το παρελθόν μου κάνει δειλά δειλά την εμφάνισή του στο παρόν μου. Τόσο οι παλιοί συμμαθητές, όσο και οι παλιοί καθηγητές που πετυχαίνω στα πιο άσχετα σημεία της αχανής αυτής πόλης. Όταν τους βλέπω μου φαίνεται σαν χθες. Όμως δεν είναι. Να πω την αλήθεια δεν μου λείπει και το σχολείο. Είναι η διαπίστωση όμως ότι μεγάλωσα. Όλο και πιο πολύ συνειδητοποιώ το πόσο γρήγορα περάσαν τα χρόνια και πόσος λίγος χρόνος μου απομένει να κάνω αυτά που θέλω και φυσικά μπορώ. Πόσα ταξίδια, πόσες εμπειρίες θα ήθελα να ζήσω και δεν το έχω κάνει ακόμα. Είναι πολλά και πολύ λίγος ο χρόνος.

Όταν βλέπω νέα παιδιά που πετυχαίνουν τους στόχους τους και προχωράνε τα θαυμάζω. Συνάμα τα ζηλεύω. Ίσως γιατί δεν ήμουν από αυτά τα παιδιά. Ίσως γιατί δεν κατάφερα να με βρω σχετικά γρήγορα και με αδίκησα. Να μάθεις να διεκδικείς, πρώτα από τον εαυτό σου φυσικά, αυτό κι αν είναι δύσκολο.

ένα ερώτημα

Είναι ένα ερώτημα που δεν έχω απαντησει ακόμη και που το μυαλό μου βασανίζει. Είναι δυνατοί αυτοί που τα αισθήματα τους σκοτώνουν ή αυτοί που θέλουν μέσα τους να χαθούν;

Μην βιαστείτε να απαντήσετε.

SFF

Τις τελευταίες ημέρες έχω χαθεί στο www.sff.gr το οποίο αποτελεί ιστότοπο αφιερωμένο στην λογοτεχνία science fiction και στα παιχνίδια fantasy. Τα παιδιά που συμμετάσχουν σε αυτό έχουν φοβερό μεράκι , αγάπη και ιδέες. Έτσι το sff δεν μένει μόνο στα βασικά του στοιχεία μια κι εκεί θα βρει κάποιος από ποιήματα, τα οποία συνοδεύουν στην συνέχεια και ωραίες κριτικές. Λέγοντας ωραίες δεν εννοώ εγκωμιαστικές αλλά μελετημένες ,κατά μεγάλο ποσοστό. 'Ετσι πολλές φορές οι κριτικές αποτελούν από μόνες τους έργα τέχνης και δωρεάν μαθήματα για κάποιον που θέλει να μάθει. Προσωπικά βλέποντας τα κείμενα κάποιων παιδιών ψιλοκωλώνω να γράψω κάποια ιστοριούλα ή ποίημα. Είναι πραγματικά πολύ καλό το επίπεδο. Αλλά είπαμε ας μην λυπηθούμε να κάνουμε λάθη. Αρκεί βέβαια να μαθαίνουμε από αυτά.

Την ιστοσελίδα αυτή μου την είχε προτείνει η Αταλάντη. Τότε δεν της είχα δώσει την απαραίτητη σημασία. Δεν διαβάζω τόσο λογοτεχνία του φανταστικού. Για κάποιο λογο με κουράζει. Ενώ αντίθετα πιο "βαριά" βιβλία συγγραφέων όπως ο Ζοζέ Σαραμάνγκου δεν με κουράζουν εύκολα. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν υπάρχουν βιβλία sf τα οποία έχω βρει πολύ ενδιαφέροντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα παράδειγμα αποτελεί το βιβλίο "ο Φρανκεστάιν ή ο σύγχρονος Προμηθέας" (ναι έτσι είναι ο πλήρης τίτλος του) το οποίο αποτελεί για μένα ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας και όχι τρόμου όπως πιστεύουν οι περισσότεροι. Το γιατί, μόνο αν το διαβάσει κανείς θα το καταλάβει. Άλλωστε η όποια ανάλυση θα ξέφευγε κατά πολύ του κυρίου θέματος του σημερινού post, το οποίο είναι το sff κι όχι η λογοτεχνική αξία και το νόημα του Φρανκεστάιν.

Το βασικό το λοιπόν είναι ότι τελικά , έστω κι αργά, έπιασα φλέβα. Μου την είχαν υποδείξει αλλά λόγω χαζοεγωισμού δεν την πρόσεξα.
Σε ευχαριστώ Αταλάντη.

Αταλάντη (=σπάνιος συνδυασμός εξωτερικής και εσωτερικής ομορφιάς)
Ταυτόχρονα αποτελεί και αμείλικτος κυνηγός ορθρογραφικών και συντακτικών λαθών. Τρελά ερωτευμένη με τη στίξη και γενικά ερωτευμένη με τη ζωή. Διαβάζοντας κανείς τα ποιήματά της αν δεν ερωτευτεί την ίδια, θέλει σίγουρα να γευτεί τον έρωτα ξανά. Αν θα μπορούσα να την συμβολίσω με ένα χρώμα θα σκεφτόμουν το βαθύ κόκκινο. Αν ήταν λουλούδι σίγουρα θα ήταν ένα κόκκινο τριαντάφυλλο με πέταλα σαν από βελούδο, που ξεχειλίζει από δροσιά κι αρώματα.

Χρόνια Πολλά

Χρόνια πολλά με πολλά λάθη ,όπως είπε ένας ηθοποιός σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Γιατί, όπως συμπλήρωσε , όλοι κάνουμε λάθη. Γιατί ,θα συμπλήρωνα εγώ, συνάμα όποιος δεν κάνει λάθη συνήθως δεν κάνει και τίποτα. Οπότε ευτυχισμένη καινούρια χρονιά γεμάτη έρωτα και γεμάτη λάθη, απαραίτητα συστατικά της ζωής.