Μου συμβαίνει συχνά να βλέπω την εξέλιξη μιας αρνητικής κατάστασης κι όμως από πείσμα να την συνεχίζω, να μην αποχωρώ. Επιλέγω να ζω αυτό που θα επιθυμούσα (το οποίο είναι φανταστικό όμως και δεν υφίσταται) κι όχι αυτό που τελικά θα έπρεπε να επιλέξω. Έρχεται η φάση που τα πράγματα φτάνουν σε αδιέξοδο. Η φαντασία με την πραγματικότητα συγκρούονται και τότε τελικά τρώω τα μούτρα μου. Το χειρότερο δεν είναι αυτό. Είναι που τελικά πονάω και στεναχωριέμαι. Ενώ αν είχα αποχωρήσει έγκαιρα από την όλη φάση θα ήμουν ήρεμος στην καλύτερη, αν όχι χαρούμενος. Θα μου πεις στην τελική δεν ακολουθείς αυτό που θες; Είναι σωστό να αποφεύγεις τα θέλω σου; Όχι δεν είναι σωστό, όμως δεν είναι σωστό και να επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη. Ναι στα όνειρα και στα "θέλω". Χωρίς αυτά δεν θα προχωρούσαμε. Όμως πάντα σε αμοιβαίο ισοζύγιο πραγματικότητας και ονείρων. Δηλαδή το επιθυμητό είναι να βλέπεις τι θέλεις και τι μπορείς ανάλογα , έτσι ώστε να είσαι ευτυχισμένος. Θέτοντας συνεχώς τον εαυτό σου στα άκρα τον εξουθενώνεις, ενώ συνάμα χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα. Αυτό να σημειώσω συμβαίνει και στην περίπτωση που ακολουθείς μόνο τα "πρέπει".
Αν μπορούσα να παραλληλίσω τις δύο καταστάσεις, θα έλεγα ότι τα "θέλω" είναι τα γεροδύναμα άτια μας (sic) , ενώ τα "πρέπει" τα χαλινάρια μας. Αν αφήσουμε λάσκα τα χαλινάρια το άρμα θα εκτροχιαστεί. Αν σφίξουμε τα χαλινάρια τότε θα σταματήσει. Ο οινίοχος (δηλαδή εμείς) έχει ως αποστολή το άρμα να έχει την κατάλληλη ταχύτητα στις αντίστοιχες συνθήκες. Είτε να τρέξει γρήγορα, είτε να πάει αργά. Ποτέ όμως να σταματήσει ή να ξεφύγει εκτός πορείας.
Και γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί μάλλον έχω λίγο καιρό ακόμη για να αποχωρήσω από μία τέτοια αρνητική κατάσταση. Γιατί εγώ μπορεί να θέλω να ήταν διαφορετικά. Όμως δεν είναι. Και αν δεν αποχωρήσω τώρα ή σχετικά σύντομα σίγουρα θα έχω μεγάλες ψυχικές απώλειες.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου