"Ουρανός με δυο φεγγάρια
η αγάπη σου
το 'να πιάνω τ' άλλο χάνω
για την χάρη σου"
η αγάπη σου
το 'να πιάνω τ' άλλο χάνω
για την χάρη σου"
Όλοι την πατήσαμε την Κυριακή στις 27 του Αυγούστου. Όλοι κοιτάξαμε να δούμε ψηλά τα δύο φεγγάρια. Να δούμε τον Άρη που σύμφωνα με τις σίγουρες πληροφορίες που είχαμε θα πλησιάζε την γη τόσο ώστε θα φαινόταν σαν ένα ακόμη φεγγάρι. Άλλωστε το διαβάσαμε στις εφημερίδες, το ακούσαμε στο ραδιόφωνο. Όλοι ήμασταν σίγουροι για το γεγονός.
Όμως ήτανε μια γλυκειά απάτη. Ξέρετε την ευκαιρία την έχουμε χάσει ήδη το 2003 ενώ η επόμενη φορά που ο Άρης θα είναι τόσο κοντά στη γη θα είναι το 2287.
Δεν πειράζει. Ίσως ήταν μια ευκαιρία να κοιτάξουμε τον καλοκαιρινό νυχτερινό ουρανό. Ίσως να αναλύπταμε κανένα αστέρι. Όμως όχι μέσα στην Αθήνα, που το φως της πόλης κρύβει την ομορφιά των αστεριών. Όσοι έχουμε καθήσει σε ερημική παραλία, σε μια πλαγιά το βράδυ κι έχουμε παρατηρήσει τον ουρανό , καταλαβαίνουμε τη διαφορά αυτού του ουρανού από αυτόν της πόλης. Την ιδιαίτερη μαγεία του.
Πρώτη φορά την ιστορία για τα δυο φεγγάρια την είχα διαβάσει σε ένα comix , στον Κόρτο Μαλτέζε στην ιστορία Tango. Από ότι έχω μάθει πρόκειται για ένα πραγματικό γεγονός που συμβαίνει σε κάποια περιοχή της Αργεντινής και το οποίο οφείλεται στη διάθλαση του φωτός με αποτέλεσμα το είδωλο του φεγγαριού να φαίνεται διπλό.
Έτσι κι εγώ γυρνώντας από το κέντρο της Αθήνας στο λιμάνι του Πειραιά. Ανέβηκα στην πεζογέφυρα (ένα κακούργημα αισθητικής το οποίο όμως προσφέρει μεγάλη διευκόλυνση) και κοίταξα τον ουρανό. Σε συνδυασμό το μαύρο του ουρανού μαζί με το μαύρο του λιμανιού είναι κάτι απίστευτο. Είναι σαν να βλέπεις δύο ουρανούς σε έναν. Όταν έρχεται και κανένα καράβι νομίζεις ότι δεν επιπλέει άλλα ότι διασχίζει ουρανούς σαν διαστημόπλοιο.
Ασυναίσθητα λόγω της καλοκαιρινής ατμόσφαιρας μου ήρθε στο νου μια ανάμνηση. Ένα γλυκό κορίτσι. Και μαζί με αυτό καλοκαιρινά βράδυα σε μία κατασκήνωση της Πελοποννήσου. Όπου για ένα χορό blues, μου είχε βγει η ψυχή και είχα κάνει του κόσμου της χαζομάρες. Όπου όταν ακούω εκείνο το τραγούδι θυμάμαι εκείνο το χορό. Με το κορίτσι με το καρό μπλε πουκάμισο. Με τα μαύρα μακρυά μαλλιά και λεπτα κρυστάλλινα χέρια. Οι καταστάσεις αυτές είναι που αγάπησα στην εφηβεία μου. Είναι που αναπολώ και χαμογελώ.
Στην τελική... τι κι αν δεν είχε δυο φεγγάρια; Εγώ ταξίδεψα.
Όμως ήτανε μια γλυκειά απάτη. Ξέρετε την ευκαιρία την έχουμε χάσει ήδη το 2003 ενώ η επόμενη φορά που ο Άρης θα είναι τόσο κοντά στη γη θα είναι το 2287.
Δεν πειράζει. Ίσως ήταν μια ευκαιρία να κοιτάξουμε τον καλοκαιρινό νυχτερινό ουρανό. Ίσως να αναλύπταμε κανένα αστέρι. Όμως όχι μέσα στην Αθήνα, που το φως της πόλης κρύβει την ομορφιά των αστεριών. Όσοι έχουμε καθήσει σε ερημική παραλία, σε μια πλαγιά το βράδυ κι έχουμε παρατηρήσει τον ουρανό , καταλαβαίνουμε τη διαφορά αυτού του ουρανού από αυτόν της πόλης. Την ιδιαίτερη μαγεία του.
Πρώτη φορά την ιστορία για τα δυο φεγγάρια την είχα διαβάσει σε ένα comix , στον Κόρτο Μαλτέζε στην ιστορία Tango. Από ότι έχω μάθει πρόκειται για ένα πραγματικό γεγονός που συμβαίνει σε κάποια περιοχή της Αργεντινής και το οποίο οφείλεται στη διάθλαση του φωτός με αποτέλεσμα το είδωλο του φεγγαριού να φαίνεται διπλό.
Έτσι κι εγώ γυρνώντας από το κέντρο της Αθήνας στο λιμάνι του Πειραιά. Ανέβηκα στην πεζογέφυρα (ένα κακούργημα αισθητικής το οποίο όμως προσφέρει μεγάλη διευκόλυνση) και κοίταξα τον ουρανό. Σε συνδυασμό το μαύρο του ουρανού μαζί με το μαύρο του λιμανιού είναι κάτι απίστευτο. Είναι σαν να βλέπεις δύο ουρανούς σε έναν. Όταν έρχεται και κανένα καράβι νομίζεις ότι δεν επιπλέει άλλα ότι διασχίζει ουρανούς σαν διαστημόπλοιο.
Ασυναίσθητα λόγω της καλοκαιρινής ατμόσφαιρας μου ήρθε στο νου μια ανάμνηση. Ένα γλυκό κορίτσι. Και μαζί με αυτό καλοκαιρινά βράδυα σε μία κατασκήνωση της Πελοποννήσου. Όπου για ένα χορό blues, μου είχε βγει η ψυχή και είχα κάνει του κόσμου της χαζομάρες. Όπου όταν ακούω εκείνο το τραγούδι θυμάμαι εκείνο το χορό. Με το κορίτσι με το καρό μπλε πουκάμισο. Με τα μαύρα μακρυά μαλλιά και λεπτα κρυστάλλινα χέρια. Οι καταστάσεις αυτές είναι που αγάπησα στην εφηβεία μου. Είναι που αναπολώ και χαμογελώ.
Στην τελική... τι κι αν δεν είχε δυο φεγγάρια; Εγώ ταξίδεψα.
Το τετράστιχο είναι από το cd του Δημήτρη Ζερβουδάκη "Ακροβάτης"
τραγούδι "ουρανός με δυο φεγγάρια"
Η εικόνα είναι από το βιβλίο comix της Μαμουθκομιξ "Τανγκο"
του Hugo Pratt
τραγούδι "ουρανός με δυο φεγγάρια"
Η εικόνα είναι από το βιβλίο comix της Μαμουθκομιξ "Τανγκο"
του Hugo Pratt
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου