κομήτης εν χορω

Μόλις έπιασα το ποτήρι. Δεν ξέρω τι έχει μέσα. Δεν θυμάμαι τι έχω παραγγείλει. Κοιτάω το κρύσταλλο και το περιεχόμενό του. Τις κινήσεις που κάνει σαν μικρή θάλασσα.

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Δεν ξέρω από τι ώρα είμαι εδώ.
Η μουσική σαν θόρυβος με χτυπάει. Σιγά σιγά ξεχωρίζω το ρυθμό... τη μελωδία... Μπαίνει σιγά σιγά στο μυαλό μου. Νοιώθω να με απελευθερώνει και να με σκοτώνει. Με απογειώνει και με συντρίβει. Μια περίεργη ώθηση για τόση πολύ χαρά. Για τόσο χορό. Να θέλω να χορέψω ατελείωτα.
Το μάτι μου αρχίζει να θολώνει. Όχι από θυμό. Τα φώτα, ο καπνός και αυτή η γλυκιά ζάλη του ποτού. Θέλω να χαθώ μέσα στο κόσμο χορεύοντας. Σηκώνομαι. Αρχίζω να συγχρονίζομαι με το ρυθμό. Κλείνω τα μάτια. Θέλω να ταξιδέψω. Ρυθμός και μελωδία γίνονται καρδιακοί παλμοί και δρόμος.
Είμαι ένα άστρο. Ένας κομήτης. Ταξιδεύω. Να η ουρά μου. Να ο Δίας. Να ο Πλούτωνας. Θέλω να φύγω από τον γαλαξία. Το καταφέρνω να ξεφύγω από κάτι μετεωρίτες που περιφέρονται δω και κει. Από λάθος ακούμπησα κάποιον από δαύτους. Κατευθύνεται προς τη γη. Ωχ! Με μία υπόκοφή σύγκρουση την καταστρέφει. Ουπς! Παιδιά συγνώμη. Χαθήκατε από λάθος φιλικού κομήτη. Τι να κάνουμε. Αυτά συμβαίνουν στο διαγαλαξιακό γίγνεσθαι.
Χιχι.
Κάνω μία επαναφορά και περνάω πάνω από τον ήλιο.
Λέω να πάω και σε κανέναν άλλο γαλαξία.
Όρε φίλε τι χρώματα είναι αυτά; Απίθανα. Και τι σχήματα. Σαν να αόρατο χέρι ζωγράφου σε οργασμό να τα έφτιαξε.
Και τι ησυχία... Τι ησυχία.. Ησυχία...
Ωχ που πήγαν όλα; Που χάθηκαν; Είμαι ακόμα ένας κομήτης. Όμως περιφερομαι σε ένα άδειανό σύμπαν. Που πήγαν όλοι; Πάω να μιλήσω αλλά δεν ακούγομαι. Τι είναι αυτό πάλι;
Το τριπάκι γίνεται εφιάλτης. Και αρχίζει να κάνει και κρύο... Φοβάμαι... Φοβάμαι...
Νοιώθω μόνος. |μόνος|
Δεν χορεύω πια. Έχω χαθεί τόσο στο τριπάκι που έχω γονατίσει στο πάτωμα και πιάνω το πρόσωπό μου. Κλαίω.
Οι γύρω χορεύουν. Δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα.
Κι εγώ ένας κομήτης... Που περιμένει να συντριβεί...