τα φύλλα

Πέφτουν στη διάβα μου σαν μικρές νιφάδες. Δεκάδες φύλλα, αποχρώσεις του πράσινου και του καφέ , αφήνονται από κάθε δέντρο που βρίσκεται κατά μήκος της διαδρομής μου. Στην αρχή απαλά και αραιά, έπειτα γίνονται χιλιάδες και πέφτουν με ορμή. Με τρομάζει! Αφήνομαι όμως σε αυτό το κύμα, το γεμάτο από ξεχασμένες μυρωδιές, το οποίο άλλοτε με χτυπά κι άλλοτε με χαϊδεύει. Ταξιδεύω στις ανάσες τους και στο παγιδευμένο φως τους μέχρι να νυχτώσει. Τότε σταματώ το ταξίδι κι αρχίσω να τα μαζεύω και να καθαρίζω το δρόμο μου. Μέχρι να έρθει το πρωί κατάφερνω και τα στοιβάζω σε ένα λοφίσκο. Με τις πρωινές ακτίνες του βάζω φωτιά και παρατηρώ τη φωτιά να καίει και να αφήνει μόνο στάχτη. Ύστερα κοίταζω το δρόμο μου. Είναι καθαρός και παράπλευρά του έχουν ανθίσει μικρά λουλούδια. Στο τέλος του ένας ήλιος ανατέλλει. Ξεκινώ να περπατώ χωρίς να τον αφήνω από τα μάτια μου. Μικρά δάκρυα κυλούν στα μάγουλά μου. Τώρα πια μπορώ να δω.

σκεψάκια επί έρωτος

(ή και σημειώσεις λευκώματος εναλλακτικά)

1
Αν υποθέσουμε ότι ο έρωτας είναι ένα σύνολο από διαφορετικές μελωδίες.
Μήπως ήρθε ο καιρός να αυτοσχεδιάσουμε;

2
Τέτοια λαχτάρα για τον έρωτα...
Κι όμως όλοι λένε ότι πονάει.
Τόση λαχτάρα για πόνο στην τελική;


3
Ο έρωτας ,όντας χωρίς λογική, τολμηρούς ζητάει.
Γιατί τολμηρός είναι όποιος τον εαυτό του ,έτσι αναίτια, σκορπάει.

4
Ίσως έρωτας είναι που τη ίδια στιγμή
αμφιταλαντεύομαι μεταξύ μια μπουνιάς κι ενός φιλιού.
Τώρα πως το φιλί νικάει πάντα...

ανάμεσα σε δύση κι ανατολή

Σε ξεχασμένους λεωφόρους διαβαίνω.
Μια δύση πίσω μου, ζαλίζει το μυαλό μου.
Και μόνο μπροστά μου μένει να κοιτώ.
Εκεί που θα φανεί ένας άλλος ήλιος
που θα μου τυφλώσει τα μάτια
και θα μου ζεστάνει την καρδιά.

ακούγοντας ένα τραγούδι εξόδου

(exit music from radiohead)
http://www.greenplastic.com/lyrics/exitmusic.php

Κι έπεσες πάνω στο χώμα σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Με κοίταξες στα μάτια. Με φίλησες και έπεσες. Έτσι απλά.
Χαμογελάς ακόμη κι ο ήλιος ζεσταίνει το κρύο κορμί σου. Με κοιτάς και με περιμένεις. Χαϊδεύω τα μαλλιά σου. Αφουγκράζομαι το στήθος σου. Ψιλαφώ τους σφιγμούς σου. Που είναι το γλυκό νανούρισμα της καρδιά σου που τόσες νύχτες με κοίμιζε; Τώρα μια σιωπή την τυλίγει. Τα δάκρυά μου δεν μπορούν να την αναστήσουν.

Νοιώθω τόσο αδύναμη να σε φέρω πίσω και τόσο αδύναμη να σε συναντήσω.

Όμως...Να! Τους ακούω που έρχονται για μας. Άκουσαν το πυροβολισμό και ψάχνουν να βρουν το σημείο.

έρχομαι αγάπη μου. δεν θα σε αφήσω μόνη. ποτέ πια.
έρχομαι αγάπη μου εκεί που θα είμαστε μαζί.
εκεί που δεν θα φοβάμαι να αγγίξω τα χείλη σου και να σε κοιτάξω στα μάτια.
εκεί που θα τραγουδώ για σένα και για μένα.

φιλώ τα χείλη σου και σε συναντώ

έρχομαι.

σύγκρουση

Δες τον ήλιο καθώς φεύγει ,καλέ μου φίλε.
Είναι η νύχτα που μας περιμένει.
Πιες ένα τσιγάρο και νιώσε το να σου καίει τα στήθη.
Πιες κι από αυτό το γλυκό ποτό
και κάθε ενδοιασμός σου θα χαθεί.
Μας περιμένει η νύχτα με τα λούσα της και πρέπει να είμαστε αξιοπρεπείς.

Πατάω γκάζι στην ατελείωτη λεωφόρο, φίλε μου.
και προσπερνάμε την μνήμη.
Βλέπω το χαμόγελό σου και χαμογελώ κι εγώ.
Τραγουδάμε και χανόμαστε.
Εσύ κι εγώ σε μια συνεχόμενη σύγκρουση....[...]

[...]Μην φοβάσαι φίλε μου, η νύχτα γλυκιά.
Μα το ξέρω, φοβίζει.
Μην φοβάσαι.
Ο ήλιος έρχεται ξανά.