τα φύλλα

Πέφτουν στη διάβα μου σαν μικρές νιφάδες. Δεκάδες φύλλα, αποχρώσεις του πράσινου και του καφέ , αφήνονται από κάθε δέντρο που βρίσκεται κατά μήκος της διαδρομής μου. Στην αρχή απαλά και αραιά, έπειτα γίνονται χιλιάδες και πέφτουν με ορμή. Με τρομάζει! Αφήνομαι όμως σε αυτό το κύμα, το γεμάτο από ξεχασμένες μυρωδιές, το οποίο άλλοτε με χτυπά κι άλλοτε με χαϊδεύει. Ταξιδεύω στις ανάσες τους και στο παγιδευμένο φως τους μέχρι να νυχτώσει. Τότε σταματώ το ταξίδι κι αρχίσω να τα μαζεύω και να καθαρίζω το δρόμο μου. Μέχρι να έρθει το πρωί κατάφερνω και τα στοιβάζω σε ένα λοφίσκο. Με τις πρωινές ακτίνες του βάζω φωτιά και παρατηρώ τη φωτιά να καίει και να αφήνει μόνο στάχτη. Ύστερα κοίταζω το δρόμο μου. Είναι καθαρός και παράπλευρά του έχουν ανθίσει μικρά λουλούδια. Στο τέλος του ένας ήλιος ανατέλλει. Ξεκινώ να περπατώ χωρίς να τον αφήνω από τα μάτια μου. Μικρά δάκρυα κυλούν στα μάγουλά μου. Τώρα πια μπορώ να δω.