πώς μ αρέσει...

....πώς μ αρέσει αυτός ο ήλιος όταν βγαίνει το πρωί....

....πώς μ αρέσει το φεγγάρι όταν βγαίνει να με δει
και κρατάει το φανάρι στης αγάπης την πληγή....

...και ρωτάω να μου πουν όσοι ξέρουν να αγαπούν

σε ποιον έρωτα χρωστάω....

πήρα κόκκινα γυαλιά...

κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω...

...γελάω

remix: djcortlinux
lyrics: stamatis kraounakis

:-p

με αφορμή

μπαίνω μετά από καιρό στο flickr και βλέπω ένα σχόλιο... καλά μην φανταστείτε... το μοναδικό ως τώρα... όμως το σχόλιο αυτό με οδήγησε στο να ανακαλύψω αυτά τα δύο ενδιαφέροντα και περίεργα blogs...
αυτές τις δύο κοπέλες που με γέμισαν αρώματα, φως και ελπίδα...


Καληmerhaba
Melimouso

απολαύστε φυσικά και το εκπληκτικό τραγούδι της ευανθίας...


-Πιπέρι. Είναι καυτό και καίει.
-Ήλιος.
-Ήλιος. Στην μέση... Είναι ο ήλιος. Και τι βλέπει ο ήλιος;
-Τα βλέπει όλα.
-Τα βλέπει όλα. Γι' αυτό το πιπέρι μπαίνει παντού. Σε όλα τα φαγιά...
Μετά είναι ο Ερμής... Ζεστός κι αυτός... Κι ύστερα η Αφροδίτη...
-Κανέλα.
-Η Αφροδίτη ήταν η πιο όμορφη γυναίκα.
Γι' αυτό και η κανέλα είναι και πικρή και γλυκιά... Όπως όλες οι γυναίκες...
Μετά είναι η Γη. Εδώ που είμαστε. Και τι υπάρχει στη Γη;
-Υπάρχει η κυρία ζωή.
-Στη Γη υπάρχει η ζωή.
Άλλο η ζωή κι άλλο η κυρία Ζωή , η μαμά της Τασούλας. Αυτή πέθανε πέρσι.
Και τι χρειάζεται η ζωή;..
-Να τρώμε.
-Και τι θέλει το φαΐ για να νοστιμέψει;
-Αλάτι.
-Αλάτι. Και η ζωή μας για να νοστιμέψει... Θέλει αλάτι. Το φαΐ και η ζωή θέλουνε αλάτι...

(ο διάλογος από την Πολίτικη Κουζίνα... Από τους πιο μαγικούς διαλόγους που έχω παρακολουθήσει στον κινηματογράφο... )

Έκτακτη Ανακοίνωση

Σύμφωνα με ανακοίνωση που υπήρξε σήμερα στα σχόλια του τελευταίου post του blog της Αμαλίας από την Φρόσω Χατζάκη, η Αμαλία "έφυγε" σήμερα το πρωί Παρασκευή 25/5/2007.

Περισσότερες λεπτομέρειες θα βρείτε εδώ.

Καλό ταξίδι Αμαλία...

στίχοι σπαρμένοι ατάκτως

...κάτι άστραψε...

κάτι σαν φλασάκι σαν πικ νικ μες το δασάκι

μια γλυκιά φωτιά

λάβε θέση
για να πάρεις
πάλι την πρωτιά...

...σαν να δρόσισε

έρχεται βροχούλα

και μια άνοιξη νυφούλα...

...γιατί είμαι αέρας που περνά μέσα από της πόλης τα στενά
και κάνει τα παράθυρα να τρίζουν...

και φυσικά...

...θέλω να πιω μαζί σου ένα τσιγάρο
να δω να καίγεται στα χείλη σου
ο χρόνος...


στίχοι που σπαρμένοι στο μυαλό μου ατάκτως
ανθίζουν αυτές τις ημέρες εντός μου
και με ταξιδεύουν

Καλή σας ημέρα

αναμνήσεις και μία διαδρομή

Αυτό το σ/κ βρισκόμουν εκτός Αθηνών. Ήμουν στο χωριό για τον "χρόνο" του παππού μου. Το χωριό μου ονομάζεται Κεχρόκαμπος και βρίσκεται στο νομό Καβάλας. Είναι ορεινό χωριό ,γύρω στα 400μ , μέσα στις καρυδιές και τα πλατάνια, με άφθονα νερά. Ζει κυρίως από την παραγωγή καπνού και γάλακτος. Στο πληθυσμό του κυριαρχεί έντονα το ποντιακό στοιχείο. Χαρακτηριστική γιορτή του χωριού είναι αυτή της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο όπου μαζεύονται Κεχροκαμπίτες από όλη σχεδόν τη γη, μιας και πολλοί από το χωριό είχαν μεταναστεύσει είτε άλλες πόλεις (Καβάλα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη) , είτε σε άλλες χώρες (κυρίως Γερμανία, Αμερική).
Δεν είναι ένα ιδιαίτερα ανεπτυγμένο χωριό, αλλά είναι το χωριό μου και το αγαπώ.

μια άποψη του τι βλέπω από το παράθυρο του σπιτιού μου στο χωριό

Τις μέρες που ήμουν εκεί περπάτησα ,όσο μπόρεσα, μέσα στο δάσος. Θυμήθηκα τις διαδρομές που κάναμε με τον παππού μου για να μαζέψουμε κάστανα, καρύδια ή να φτιάξουμε βέργες από ξύλο κρανιάς, να μαζέψουμε τσάι του βουνού. Το γιαούρτι που είχε έτοιμο η γιαγιά μου όταν γυρνούσαμε (έφυγε κι εκείνη μισό χρόνο πριν τον παππού μου) από φρεσκοαρμεγμένο γάλα που είχε πάρει από την γειτόνισσα.
Όχι δεν ήταν αγρότες. Στην πόλη έμεναν. Όμως κάθε χρόνο το καλοκαίρι ανέβαιναν πάνω στο χωριό (στην Αθήνα έμεναν) μέχρι να έρθει ο Οκτώβρης και να ξανακατεβούν. Δηλαδή συνδύαζαν και τις δύο νοοτροπίες, κάτι που εν μέρη μου έχει μείνει κι εμένα.
Τώρα, όσες φορές έχω ανεβεί μου φαίνεται άδειο αυτό το σπίτι καθώς και το χωριό.... Όσοι κι αν είμαστε μέσα. Το σπίτι αυτό (όπως και το χωριό) είναι ταυτισμένο με αυτούς τους δύο ανθρώπους και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό (και γιατί να το κάνω;).

Όμως να μην σας πιάνω πάλι με τα λυπητερά. Αυτό το ταξίδι είχε κι άλλα πράγματα.
Ήταν το πρώτο μεγάλο ταξίδι που έχω κάνει ως οδηγός (γύρω στα 750χλμ στο "πήγαινε"). Όπως ίσως γνωρίζετε αυτές τις ημέρες δεν είχαμε και τις καλύτερες καιρικές συνθήκες, οπότε ήταν μια διπλή πρόκληση για μένα. Απόλαυσα οδήγηση. Απόλαυσα ταξίδι. Ένα ταξίδι που θα αποτελέσει τη βάση για τα υπόλοιπα μου μεγάλα ταξίδια που έπονται. Μάζεψα εμπειρία... και για μένα αυτό είναι κάτι το πολύ όμορφο και μαγικό. Ξέχασα αυτά που με βασάνιζαν κλεισμένο στο σπίτι μου. Μου είχε λείψει το να ταξιδεύω. Και λάτρεψα ειλικρινά το να εξαρτάται το ταξίδι από εμένα... Να το οδηγώ εγώ... Δεν το είχα ξανανιώσει ποτέ σε τόσο μεγάλο βαθμό...

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ξαπόσταξα σε μέρη κρυφά* από τον πολύ κόσμο, όπως η Πηγή των Μουσών κοντά στο Κάστρο του Παντελεήμονα

ή σε μια καφετέρια στη Μικρή Βόλβη...

σε επόμενα ποστ θα αναφερθώ πιο αναλυτικά σε αυτά τα μέρη και σε αυτή τη διαδρομή...

Καλησπέρα σας

:-)

*κρυφά γιατί οι περισσότεροι προτιμούν τα διάφορα σουπερμαρκετκαφετεριοεστιατοριοβενζινοπωλεία

όταν λέει κανείς μεγάλα λόγια

τελικά όταν μιλάω για συναισθηματικά ζητήματα θα πρέπει να το βουλώνω και να μην αρχίζω τις μεγάλες εξαγγελίες. άρχισα κι εγώ τις δηλώσεις ότι πάω για αλλού, ότι θα είμαι σκληρός κτλ και πάλι θάλασσα τα έκανα. όχι ότι δεν προχωράω για αλλού αλλά με το πρώτο χαμόγελο της δεν κρατήθηκα βρε αδελφέ. κατευθείαν "βούτυρο έτοιμο να απλωθεί" έγινα... ποιος σκληρός και μαλακίες. φλώρος του κερατά. μετά σκεφτόμουν το πώς μιλούσα και ντρεπόμουν. δηλαδή αν έβλεπα έναν τύπο να μιλά όπως μιλούσα θα τον μούτζωνα...
τίποτα! με απογοήτευσα...
ποιο ισχυρό φύλο; φύλλο και φτερό έγινα. αλλά έτσι είναι, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις...αλλά και τι να κάνω που μόλις βλέπω αυτό το χαμόγελο πεθαίνω ο πούστης. δεν μπορώ να της θυμώσω και καταντάω μαλακομπούκωμα. καταπιέζομαι για να γίνω αυστηρός (λέμε τώρα). το γυναικείο χαμόγελο είναι ένα από τα ύπουλα κόλπα. νιώθεις καθίκι όταν του αντιστέκεσαι, ενώ όταν του αφεθείς νιώθεις ηλίθιος (όταν το πάρεις χαμπάρι βασικά). διαλέγεις και παίρνεις.
αρχικά επιλέγεις συνειδητά να γίνεις καθίκι γιατί είσαι ο άνδρας ο σκληρός (και καλά)... έπειτα επιλέγεις ασυνείδητα το ρόλο του μαλάκα και παίρνεις τον πούλο.
ναι δεν φταίνε μόνο οι γυναίκες αγαπητέ... γίνε πιο σκληρός βρε αδελφέ... ναι εαυτέ μου σε εσένα μιλάω που ντρέπομαι να πω γνωριζόμαστε...αρνούμαι την όποια συγγένεια. μάταια όμως, μια και τελευταία στιγμή θα τα γνωστοποιήσεις όλα και δεν ξέρω που να κρυφτώ...
κι όμως έχω τόσο προσπαθήσει να σε αλλάξω. τίποτα. ανεπίδεκτος μαθήσεως. μετεξεταστέος μια ζωή... πότε θα σε στρώσω να δω... πτυχίο πότε θα πάρεις;


και γιατί τα γράφω όλα αυτά; μήπως με κάνα δημόσιο κράξιμο ψιλοστρώσω... το ελπίζω γιατί αλλιώς δεν με βλέπω καλά...

σιωπή

Δεν αργεί ο καιρός που η μοναξιά θα γίνει πάλι σύντροφός σου. Που θα απεχθάνεσαι την τυφλή πίστη της. Τότε που οι ήχοι από τα τωρινά γέλια θα γίνονται τρομαχτικά σχήματα ενός παρελθόντος που θα πονά .

Όχι όμως εξαρχής όλα αυτά. Αρχικά θα γίνονται μακρινοί αντίλαλοι... Θα συγκεντρώνεσαι και θα καταφέρνεις να τους φέρνεις κοντά σου. Να σε γλυκαίνουν.

Ύστερα θα γίνονται όλο και πιο μακρινοί... Λίγο πριν τους εντοπίσεις θα χάνονται και μετά θα ακολουθεί η σιωπή...

Άγρια σιωπή...
*
----
*

Ακόμη κι ο ήλιος θα σου φαίνεται αμίληκτα όμορφος... Θα προπαγανδίζει ένα καλοκαίρι που δεν θα ζεις...

*

Τότε δεν θα 'μαι εκεί... Όπως δεν είμαι και τώρα...
Τότε δεν θα 'μαι εκεί... Δεν βρίσκω τον λόγο να είμαι...
Προτίμησες την απουσία μου...

Θα σου την προσφέρω λοιπόν

απλόχερα

ως ύστατο δώρο...

Καληνύχτα
και καλό ταξίδι*

*τα εννοώ αυτά τα δύο.
πίκρα δηλώνω κι όχι κακία

ημέρες ελληνικής δημοκρατίας

Ομολογώ ότι είχα δει κάτι ψιλά στις εφημερίδες για αυτό το θέμα. Δεν είχα καταλάβει όμως τι είχε συμβεί. Μου φάνηκε παρατραβηγμένο να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Είμαι και λίγο επιφυλακτικός πριν πάρω θέση σε τέτοια ζητήματα. Όλα αυτά μέχρι να δω το παρακάτω βίντεο. Τα λέει όσο γίνεται πιο καθαρά. Είναι λίγο μεγάλο ως προς την διάρκεια, όμως θα ζητούσα την υπομονή σας γιατί το ζήτημα είναι σοβαρό.

Το παραπάνω βίντεο μπορείτε να το κατεβάσετε σε πιο καλή ανάλυση, ποιότητα και ολόκληρο (στο youtube είναι τμήμα του) από εδώ με τη χρήση της τεχνολογίας torrent.

Είναι (;) απορίας άξιο το γιατί η ελληνική δικαιοσύνη και η ελληνική αστυνομία προτιμούν να ασχολούνται με το να κατασκευάζουν ενόχους κι όχι με το να πιάνουν τους πραγματικούς ενόχους...

απολογία ενός cortlinux

Πριν λίγες ημέρες ένοιωθα μια περίεργη ενέργεια... Ότι μπορούσα να γράψω σελίδες επί σελίδες κειμένων... Διαπίστωσα όμως ότι όταν κάθησα να γράψω, κάτι δεν μου "έβγαινε" σωστά. Στην βιασύνη μου να μην χαθεί η σκέψη και το συναίσθημα κατάφερα τα κείμενα να βγαίνουν ανώριμα... Κάτι έλειπε.
Οι ιδέες υπήρχαν και υπάρχουν αλλά δεν μπορώ να τις βάλω σε μία σειρά... Γιατί καλώς . Γράφεις ότι γράφεις , όμως αυτό θα πρέπει να βγάζει κι ένα νόημα και να έχει και μια καλαισθησία. Ξαναδιαβάζοντάς τα, έλειπε αυτή η καλαισθησία καθώς και το νόημα , γιατί ήταν βεβιασμένες πράξεις . Εκβίασα να βγάλω το όποιο συναίσθημά μου. Όμως τα όμορφα γραπτά συνήθως είναι αποτέλεσμα επεξεργασίας και απόσταξης κι όχι εκβίασης... Λεπτές διαφορές όμως ουσιαστικές. Και για να είμαι ειλικρινής δεν είναι είναι κάτι που νομίζω ότι το έχω καταφέρει ακόμη. Θέλω πολύ δουλειά πάνω σε αυτό τον τομέα. Ψάχνω να βρω τον τρόπο και προσπαθώ με το να γράφω καθημερινά κι από ένα κείμενο για να εξασκούμαι (Κοινώς την κάτσατε αν δεν το καταλάβατε. Βλέπω να με διαγράφουν από τις παραπομπές τους πολλά φιλικά μπλογκ).
Λένε ότι ένας τρόπος για γράψεις σωστά ,εκτός από την εξάσκηση είναι και να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο. Αυτό πήγα να κάνω κι ο τζαναμπέτης μου την έκανε... Ζει στο χάος του, το αγαπά... (ως γνωστόν το να αποδίδεις ευθύνες αλλού είναι η εύκολη λύση).
Η αλήθεια είναι ότι με έχει πιάσει και μία τεμπελίτιδα (βασικά αυτή είναι η αλήθεια). Αν με ρωτούσες τι θα ήθελα να κάνω, το τελευταίο που θα σου απαντούσα είναι να κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή να γράφω κείμενα (θα προτιμούσα κάνα μπανάκι σε μία παραλία και με μία σκηνή... όταν αγοράσω).
Άσε που τα καλύτερα μου τα έχω γράψει μέσα στο μετρό ... Στο λεωφορείο... Τότε που πράγματι η σκέψη μου είναι ελεύθερη... Αφορμή μπορεί να είναι το οτιδήποτε... Μια ματιά, ένα απόκομμα εισιτηρίου, ένα καυγαδάκι, μια αντανάκλαση στον τζάμι... Πάνω από όλα οι ματιές όμως... Μου αρέσει να παρατηρώ τις ματιές των ανθρώπων μέσα στα ΜΜΜ... Και να σκέφτομαι τι κρύβουν από πίσω...(είμαι αδιάκριτος το παραδέχομαι ίσως όμως και συμπονετικός... διαλέξτε)

Γιατί όλα αυτά; Γιατί ήθελα να δικαιολογήσω την αποχώρηση δύο προηγούμενων ποστ αυτού του μήνα που θεώρησα ότι χρειαζόντουσαν περισσότερη επεξεργασία κι ότι κακώς είχαν δημοσιευτεί τόσο νωρίς.... Σαν μικρή απολογία το λοιπόν το παραπάνω...

κίτρινο υποβρύχιο

μου έχει κολλήσει εδώ κι ημέρες αυτό το τραγούδι... :-)

αν και το είχα ποστάρει τουλάχιστον δύο ημέρες πριν το youtube δεν μου το είχε στείλει...

Εγκώμιο Φωτός

Πολλές φορές σε αυτό το blog έπεσα στην παγίδα κι έγραψα “μαυρίλες”. Άλλοτε σκοτεινά κείμενα άλλοτε απλά καταθλιπτικά. Όχι και τίποτα το σπουδαίο λογοτεχνικά αλλά κυρίως προσωπικές ψυχολογικές εκφράσεις.

Τι είναι όμως οι “μαυρίλες”; Έχουν ομορφιά; Βοηθούν;

Μέχρι ένα σημείο βοηθούν κι ίσως δεν είναι σωστό να αποφεύγουμε να τις “βλέπουμε” ή να τις εκφράζουμε. Όμως συχνά αποτελεί την εύκολη λύση. Μια γκρίνια δίχως προηγούμενο. Μια μιζέρια. Φόβο!

Έχω τις μαύρες μου. Τίποτα δεν είναι όμορφο. Είμαι απαίσιος,άχρηστος! Απαίσια και η ζωή κι αν δεν με ακούει κανένας σας ετοιμάζομαι να “φύγω”.

Όταν πέφτεις κάτω, το εύκολο είναι να μείνεις εκεί αιωνίως. Να κλαίγεσαι ότι υπήρξε το χαντάκι. Εκείνο έφταιγε όχι εσύ που δεν το είδες, που δεν πρόσεξες. Και ναι εντάξει έπεσες... Τώρα όμως; Τι; Περιμένεις το σωτήρα που θα σε σηκώσει να δεις τον ήλιο και να λουστείς στο φως του; Ξεχνάς όμως ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να σε πετάξει κάτω και να τα χάσεις όλα. Γιατί δεν είναι τα δικά σου πόδια που σε στηρίζουν. Είναι του άλλου.

Το δύσκολο είναι να σηκωθείς ,να στηριχθείς στα πόδια σου κι ας πονάνε από το πέσιμο. Το δύσκολο είναι να πεις:

Μπορώ να σηκωθώ! Αντέχω! Κι όχι μόνο μπορώ να σηκωθώ αλλά μπορώ και να πετάξω... Κι όχι απλώς να δω τον ήλιο αλλά και να τον φτάσω... Μπορώ... Μπορώ και θέλω να προσπαθήσω.. Να δω , να ζήσω...

Όλοι έχουμε τις δύσκολες στιγμές μας... Όλες έχουμε τις “μαύρες” μας... Όλοι όμως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Όλοι έχουμε αυτό το φως και τη δυνατότητα να το βγάλουμε έξω. Όχι δεν έγινα μέλος κάποιας θρησκευτικής σέκτας. Όταν μιλάω για φως, μιλάω για την ομορφιά μας , την δυνατότητα μας να δημιουργούμε.

Κι όλα αυτά μου τα δημιούργησαν δύο θλιμμένα μάτια, που τα έπεισαν ότι κρύβουν μόνο σκοτάδι. Αυτό τους είπαν ότι εκπέμπουν. Οι ανόητοι! Δεν είδαν την σπίθα και την ομορφιά που κρύβουν μέσα τους... Δεν είδαν μια καρδιά που φλέγεται και διψά. Μια καρδιά που μπορεί αρκεί να το δει. Κι εύχομαι να το δει σύντομα.

Και τσατίστηκα και τα “πήρα”. Γιατί κι εγώ έκανα αυτό το πράγμα και κατάλαβα το πόσο ανόητα και καταστροφικό είναι αυτό.

*

Όχι η ζωή δεν είναι μόνο ομορφιές, όπως όμως δεν είναι κατάθλιψη. Κι αν έχει τις δυσκολίες της, στο χέρι μας είναι να τις διορθώσουμε και να την κάνουμε όμορφη, αν όχι πιο όμορφη. Αυτό έκαναν κι άνθρωποι πιο πριν από εμάς , αυτό το μπορούμε κι εμείς. Δεν κάθησαν να μιξοκλαίγονται ή να κλαψομουνιάζουν .

*

Είχα ακούσει ότι μια ερμηνεία της λέξης άνθρωπος είναι από το ον το οποίο κοιτά ψηλά. Πιστεύω ότι πολλοί το έχουμε ξεχάσει... Και να κοιτάμε ψηλά... αλλά κι από ψηλά...

*

στο χω ξαναπεί

χαμογέλα ακόμη κι αν πονάς.

βοηθά να δεις πιο καθαρά.

χαμογελά για ένα ακόμη λόγο.

γιατί πιο όμορφη σε κάνει

κι η ημέρα μοιάζει πιο φωτεινή.

*

Όταν βλέπω ανθρώπους όπως η αμαλία ή όπως οι γονείς του άλεξ

να προσπαθούν και να μην απογοητεύονται....

Σκέφτομαι ότι το να είμαι μίζερος, το λιγότερο με ύβρις ότι μοιάζει και με απίστευτη γελοιότητα.

Και ντρέπομαι που τόσο καιρό γνώριζα για αυτά αλλά προτιμούσα να μιλώ για τις παπαριές μου... Ζητώ συγνώμη που ήμουν τόσο "μικρός"...

αλλαγή

σήμερα δεν έχει μαυρίλες.
σήμερα έχει μόνο λιακάδα κι ας είναι νύχτα.

και για αυτό ευθύνεσαι εσύ μικρό γλυκό ψαράκι.

υγ : επειδή επειγόντως θα χρειαστώ ψυχίατρο ή ψυχαναλυτή έτσι όπως το πάω... αν έχετε κάποιον καλό υπόψη... :-p

ΟΜΟΛΟΓΑτα

ΟΜΟΛΟΓΑτα ΟΜΟΛΟΓΑτα...

τα φράγκα μοιρολόγα τα...

Τι γίνανε ΟΜΟΛΟΓΑτααααα

χορτάρι για τ' αλόγατάααα*

Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο ο Τσιτουρίδης... Είναι που θεωρούμε δεδομένη την κλεψιά... Είναι που δεν θεωρείται δεδομένη η επιστροφή των χρημάτων... Είναι που θεωρείται δεδομένο ότι οι υπεύθυνοι θα την γλυτώσουν... Είναι που παίζουν με την νοημοσύνη μας... Και με μια αποπομπή δεν λύνεται το θέμα...

*κατά το λαϊκόν άσμα της Οπισθοδρομικής Κομπανίας

μήνυμα

έχει περάσει ήδη μία ώρα από τη στιγμή που θα μου έστελνες μήνυμα...

για να περάσει η ώρα κάθομαι και διαβάζω κάτι εργασίες μου . τις διορθώνω. προσπαθώ να συγκεντρωθώ στις γραμμές και στις λέξεις τους. στιγμιαία το καταφέρνω. όμως ο όρασή μου , η ακοή μου, χάνονται προσπαθώντας να εντοπίσουν το πολυπόθητο σήμα... ότι το μήνυμα εστάλη... ότι το μήνυμα ελήφθη..

η αλήθεια είναι ότι μηνύματα έρχονται, αλλά είναι από άτομα που δεν περιμένω κι ούτε θα ήθελα να συνομιλήσω μαζί τους αυτή τη στιγμή... προσπαθώ να μην είμαι αγενής και να απαντήσω... προσπαθώ να είμαι γειωμένος στην πραγματικότητα, όμως η σκέψη μου χάνεται... χάνεται.. χάνεται κι αυτό με εκνευρίζει... να μην μπορώ να συγκεντρωθώ, να χάνω την αυτοκυριαρχία μου για τι; για ένα μήνυμα. για μερικές λέξεις. για λίγα μουτζουρωμένα pixels. για λίγες λέξεις που θα έχεις πληκτρολογήσει... θα είχες πληκτρολογήσει...

κι όμως αυτό μου φαίνεται τόσο μαγικό... κι ίσως να φταίει αυτή η γλυκειά γοητεία του μάη που όταν σκέφτομαι τα δάκτυλά σου να ακουμπάνε τα πλήκτρα , στο πληκτρολόγιο εμφανίζονται οκτάβες και τα κλικ μοιάζουνε με νότες , νότες που χάνονται στο διαδίκτυο και έρχονται σε εμένα σε λέξεις... λέξεις με κλειδωμένες μελωδίες μέσα τους...

ότι και να 'ναι το μήνυμα δεν έχει σταλθεί...
ούτε πρόκειται να σταλθεί...
κι οι σκέψεις μου σαν το καπνό πλανώνται στον αέρα και χάνονται...
χάνονται...
ίσως τις συναντήσω πάλι σε ένα όνειρο... ίσως...

κλείνω το βιβλίο ,
κλείνω και το messenger...
μην αντέχοντας αυτή την χωρίς νόημα μάχη...

καληνύχτα...

καλό μήνα

καλό μήνα σε όλους

τιμήστε την σημερινή ημέρα όπως εσείς νομίζετε

Είτε είναι με μια όμορφη βόλτα στας εξοχάς

είτε με μια απλή βόλτα

είτε και με τη συμμετοχή σε μία πορεία

μιας κι είναι και εργατική η πρωτομαγιά


Όπως και να είναι
τιμήστε την όπως εσείς πιστεύετε


καλή σας ημέρα

το παρόν ποστ άργησε να δημοσιευθεί
λόγω κάποιων τεχνικών προβλημάτων