χαμογέλα μάτια μου

Χωμένη στην καρέκλα σου, σκιασμένη η ματιά σου
και τα χείλια σου σφιγμένα.
Πονάς.

Χαμογέλα μάτια μου
*
Όχι γιατί αυτό σε κάνει πιο όμορφη.
-είσαι όμορφη-
*
Αλλά γιατί αυτό χρωστάς στην καρδιά σου.
Δύναμη να της δώσεις.
Ελπίδα.

Ι'm in love with her

Ξεκίνησε στην εφηβεία η όλη ιστορία. Εντάξει δεν ήμουν πρωτάρης και να πω την αλήθεια σκέφτηκα σαν γνήσιο αρσενικό γουρούνι όταν την πρωτοείδα. Ωραία φαινόταν. Είχα κι εγώ τις ορμές μου... Φαινόταν η ιδανική να μου δώσει αυτό που ζητούσα. Έδωσα το ακριβές αντίτιμο στο χέρι και την αγόρασα. Ναι... Την κρατούσα στα χέρια μου κι ανυπομονούσα να φτάσω στο σπίτι και να μου δωθεί μπροστά στα αχόρταγα μάτια μου. Το ιλιουστρασιόν χαρτί με τα υπέροχα χρώματα προετοιμάζαν τον νου μου για απίστευτες καταστάσεις.
Όταν έφτασα σπίτι κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου και με απόλυτη ησυχία χάθηκα στις σελίδες της. Χμ... Κάτι δεν πήγαινε καλά. Αλλιώς μου βγήκε η όλη φάση. Μα αφού όλοι έλεγαν ότι είναι τσόντα. Τι ιστορίες ήταν αυτές; Αρκετά πειραγμένες να πω την αλήθεια. Κι αυτός ο Λέανδρος με τον Σκυλομούρη και την Nada να σπάνε κεφάλια. Α μιλάει και για μουσική... Μα καλά τι μουσική είναι αυτή; Οι τύποι δεν ξέρουν από charts; Κι αυτός ο Edika απίστευτος. Ο Μπότσης όνειρο και η Νοβροζίδου ψυχεδέλεια. Κυριολεκτικά Βαβέλ η όλη φάση, μιας και δεν έχει μόνο έλληνες. Πανσπερμία σχεδιαστών έχει εδώ. Ιαπωνία, Βαλκάνια, Ευρώπη, Αμερική.

Ναι, η Βαβέλ (περιοδικό κόμιξ κι όχι μόνο) είναι από τα περιοδικά που παραμένει ένας σταθερός έρωτας. Θυμάμαι πώς στην αρχή ντρεπόμουν να την διαβάζω για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον ότι στα μέσα του 90 δεν είχαν απενοχοποιηθεί ακόμη τα comix ως κουλτούρα και θεωρείτο κάτι που απευθυνόταν αποκλειστικά σε παιδιά, εκτός αν το περιεχόμενό τους ήταν ερωτικό. Δεύτερο, ότι ως περιοδικό είχε κυνηγηθεί συστηματικά κι είχε στιγματιστεί ως τσοντοπεριοδικό. Παρόλα αυτά η Βαβέλ δεν ήταν, ούτε είναι κάτι τέτοιο. Όχι ότι από τις σελίδες της δεν έχουν περάσει αρκετές ερωτικές ιστορίες. Έχουν περάσει. Ο Milo Manara ή ο Serpieri εκεί συστήθηκαν στο ελληνικό κοινό για πρώτη φορά. Όμως θα ήταν άδικο κανείς να εστιάσει μόνο εκεί, μιας και η Βαβέλ αποτέλεσε και φυτώριο πολλών ελλήνων σχεδιαστών όπως ο Αρκάς (ο κόκκορας εκεί άρχισε τους προβληματισμούς του για πρώτη φορά) ή ο Λέανδρος (που αποτελεί ήδη μύθος για τους νεότερους) , ενώ πολλοί ξένοι σχεδιαστές συστήθηκαν στο ελληνικό κοινό (βλέπε Bilal).

Για τα άτομα της Βαβέλ αυτά δεν ήταν αρκετά οπότε αρχίσαν και την διεξαγωγή ενός ετήσιου φεστιβάλ κόμιξ (κι όχι μόνο) . Εκεί θα υπήρχε μια κεντρική έκθεση σχεδιαστών (από όλο το κόσμο) όπου θα είχαν σχεδιάσει μια ιστορία με βάση τον τίτλο του φεστιβάλ. Περιστασιακές εκθέσεις όπου θα προβαλλόταν η δουλειά μεμονωμένων σχεδιαστών ή καλλιτεχνών (πχ ζωγράφοι, ντιζάινερ κτλ). Ταυτόχρονα θα υπήρχε και μουσική σκηνή όπου κυρίως νέα συγκροτήματα θα έπαιζαν εκεί , χωρίς συγκεκριμένα μουσικά σύνορα (από punk μέχρι acid jazz ). Ενώ τέλος θα υπήρχε και ένα πωλητήριο όπου θα πουλιούνται comix ή fanzine. Κι όλα αυτά με ελεύθερη είσοδος.

Το φεστιβάλ το παρακολουθώ από τις αρχές του. Έχω κάνει κοπάνες και κόντεψα να μείνω και σε μία τάξη στο γυμνάσιο για να το παρακολουθήσω. Μόνο μία φορά το έχω χάσει που έγινε στο Άλσος Στρατού.

Δεν μου άρεσαν όλα τα φεστιβάλ που έχουν γίνει. Όμως μέσα από αυτά πήγαινα το μυαλό μου πιο πέρα βλέποντας τόσες διαφορετικές τεχνικές και σκέψεις γύρω από ένα θέμα. Γιατί η βασική αξία τους εκεί βρίσκεται. Και στο ότι φυσικά νέοι άνθρωποι φυσικά προβάλουν την δουλειά τους

Γιατί όλα αυτά; Γιατί υπέπεσε στα αυτιά μου η πληροφορία ότι το φεστιβάλ δεν θα γίνει φέτος τον Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη όπως γινόταν συνήθως, αλλά στα μέσα Ιούνη... Και συγκεκριμένα στις 14/6με 17/6.

Το περιμένω ανυπόμονα...

Γιατί ακόμη κι αν γέρασε κι έγινε 25άρα, εγώ δηλώνω ακόμη ερωτευμένος μαζί της

οι σταθμοί

Το τρένο τρέχει με μία μανία ακατανόητη.

Βιάζεται τόσο να φτάσει στον προορισμό του.
*
Αλήθεια ποιος είναι;
*
Βλέπω όλο σταθμούς να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου.
Μικροί, μεγάλοι σταθμοί.
Παλιοί, καινούριοι.
*
Κάποτε σε κάποιους είχα καθήσει
και φυλάχτηκα από βροχές και ανυπόφορους καύσωνες.
*
Κρύφτηκα μέσα τους
και μίλησα στην μοναξιά μου.
Έκανα σχέδια.
Απογοητεύτηκα.
Έκλαψα βουβά για έναν έρωτα.
Γιόρτασα ένα φιλί.
*
Μα τώρα τους έχω ξεχάσει πια... Με ξέχασαν κι εκείνοι...
*
Γιατί είναι έτσι είναι σταθμοί.
Περνάμε λίγο καιρό μαζί τους
κι ύστερα , αν είμαστε τυχεροί,
γινόμαστε μια γλυκιά ανάμνηση
*
Θείο δώρο αυτό κι ας μην το εκτιμάμε.
*
Δεν ξέρω γιατί τα σκέφτηκα όλα αυτά.
*
Ξέρω μόνο ότι τώρα είμαι σε ένα τρένο,
ανυπόμονο και βιαστικό,
για ένα άγνωστο σταθμό.
*
Που μόνη ελπίδα έχω,
γλυκιά ανάμνηση,
να γίνει και να γίνω.

-Τους βλέπεις όλους αυτούς έξω;
Όλοι τους ήταν αναντικατάστατοι.

Επίσκεψη στο Μουσείο

Χτες μου βρισκόμουν στο κέντρο , κοντά στην πλατεία Εξαρχείων. Είχα καταφέρει να τελειώσω τις δουλειές σχετικά γρήγορα και μου περίσσευε αρκετός χρόνος. Αρχικά σκέφτηκα να τον ξοδέψω σε καμιά καφετέρια. Όμως τόσες ώρες σε μια καφετέρια και μόνος είναι λίγο πίκρα.
Είχα ακούσει για μια έκθεση που γινόταν στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών όπου είχαν φτιάξει αντίγραφα αυθεντικών αρχαίων αγαλμάτων και τα είχαν βάψει. Κάτι που δεν είναι γνωστό στους πολλούς είναι ότι τα αρχαία αγάλματα ήταν βαμμένα κι όχι λευκά ή μελί. Μάλιστα θεωρούσαν οι αρχαίοι μισοτελειωμένη δουλειά ένα άβαφτο άγαλμα. Έτσι με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας οι σύγχρονοι ,κι όχι αρχαίοι, έφτιαξαν την έκθεση στην οποία αναφέρομαι πάνω.

Αρχικά μπαίνοντας στις αίθουσες αντικρίζω ένα διαδούμενο αθλητή. Σε αυτό το άγαλμα συνήθως κολλάνε οι γυναίκες με τις ώρες μπροστά του. Θα ήμουν άδικος όμως μαζί τους μια και πράγματι είναι ένας ωραίος νέος.

Στην συνέχεια βλέπουμε μια Αφροδίτη. Δεν ξέρω ποιος από τους δύο είναι ο ποιος τυχερός. Πάντως πρόκειται για εξίσου όμορφο άγαλμα με εκπληκτική λεπτομέρεια και προσοχή.

Έπειτα "έρχεται" το αγαπημένο μου άγαλμα του μουσείου. Το είχα πρωτοαντικρίσει θυμάμαι σε ένα σχολικό βιβλίο. Πρόκειται για την σύνθεση ενός παιδιού αναβάτη ενώ ιππεύει το άλογό του. Όταν το βλέπεις από κοντά νομίζεις ότι θα ακούσεις τον χλιμίντρισμα του αλόγου. Τον ήχο από τις όπλες του καθώς τρέχει. Ενώ το παιδί έχει έντονα τα χαρακτηριστικά της έντασης της όλης σκηνής πάνω του. Εστίασα στο πρόσωπό του γιατί βρίσκω καταπληκτική την απόδοσή αυτών των χαρακτηριστικών.

Όμως ήρθα για μία έκθεση. Ρωτάω ένα από τους φρουρούς και κατευθύνομαι στην αίθουσα. Εκεί με καλωσορίζει μια θεά, όχι σαν αυτές που έχουμε συνηθίσει. Έχει χρώματα. Όχι απλά χρώματα. Ζεστά χρώματα. Έντονα. Και το τονίζω γιατί ως Έλληνες έχουμε συνηθίσει στην γοητεία του μαύρου. Σαν να είμαστε όλοι μέλη αντιεξουσιαστικής οργάνωσης ή σε μία κατάσταση διαρκούς πένθους. Οι πρόγονοί μας που τόσο πορωνόμαστε να λέμε ότι είμαστε απόγονοι αγαπούσαν το χρώμα και δεν το φοβόντουσαν.

Αυτό μου το επιβεβαιώνει και ο πολεμιστής που είδα στην συνέχεια. Πολύχρωμος. Σε αυτόν είχα καταφέρει οι επιστήμονες να βρουν και το χρώμα του δέρματος. Νομίζω , δεν είμαι απόλυτος σίγουρος ότι το αυθεντικό άγαλμα αποτελεί μέρος μίας από τις μετόπες του Παρθενώνα.

Παρακολουθώντας όμως την έκθεση μαθαίνω και για δύο άλλες εκθέσεις στον επάνω όροφο του Μουσείου.
Η μία αφορούσε την ιστορία της αγγειοπλαστικής στην Αρχαία Ελλάδα. Μια τεράστια πραγματικά έκθεση όπου ξεκινά από την πρώτη επαφή των Αρχαίων Ελλήνων με την αγγειοπλαστική και συνεχίζει με την μετεξέλιξή της στην συνέχεια. Κατατοπιστική έκθεση που δίνει αρκετές πληροφορίες στον επισκέπτη και που δεν μπορείς να την δεις μόνο μία φορά.


Ένα δείγμα από αυτήν παραθέτω δίπλα.

Αλήθεια αν σας έλεγα ότι αυτό αποτελεί έκθεμα από μουσείο θαλάσσιου περιβάλλοντος θα το παίρνατε χαμπάρι; Όχι δεν είναι από πηλό. Είναι από μάρμαρο και νομίζω ότι η τεχνική του αρτιότητα είναι εμφανής με την πρώτη ματιά.


Η άλλη έκθεση , πολύ πιο μικρή , περιλαμβάνει εκθέματα από την αρχαία Θήρα. Εκεί βρίσκεις τις γνωστές τοιχογραφίες καθώς και έπιπλα και εργαλεία που χρησιμοποιούσασταν από τους κατοίκους εκείνη την εποχή. Μάλιστα υπάρχει ένα καλάθι όπου βρήκανε μέσα αγκάθια από αχινούς.

Επειδή είναι άνοιξη προτίμησα να δείξω αυτή την εικόνα με τα χελιδόνια.


Δεν ξέρω πόσο καιρό θα είναι αυτή η έκθεση αλλά αξίζει να πάτε όσο καιρό θα είναι στην Αθήνα.




Με τόσα εκθέματα ένοιωσα πια να κουράζομαι, οπότε ξεκίνησα να φύγω από το Μουσείο
. Φεύγοντας, λίγο πριν αίθουσα της Ρωμαϊκής εποχής , βλέπω ομάδες παιδιών να κάθονται μπροστά από τα αγάλματα και να σχεδιάζουν ή να σημειώνουν. Ήταν από ένα σχολείο του Εξωτερικού. Μου φάνηκαν πολύ μικρά για να φοιτούν σε Πανεπιστήμιο. Από την άλλη βέβαια σκιτσάρανε αρκετά καλά και γρήγορα, οπότε μπορεί να ήταν και σπουδαστές. Ποτέ δεν ξέρεις.

Τελικά ίσως είναι προτιμότερο τον χρόνο ενός καφέ να το αφιερώσουμε σε κάτι πιο δημιουργικό και το οποίο πιθανόν θα μπορέσει να μας βοηθήσει στην διεύρυνση της σκέψη μας.

σημείωση: η έκθεση με τα επιχρωματισμένα γλυπτά έληξε μόλις σήμερα

amadelio

Αυτός ο μήνας μπορεί άνετα να ονομασθεί ο Μήνας Παρουσιάσεων Blog. Όμως μου αρέσει και προτιμώ να εξηγώ το γιατί με τράβηξε ένα blog, παρά να το έχω δίπλα ως μια ξερή παραπομπή.

Αυτή τη φορά ανακάλυψα ένα πολύ περίεργο κι ίσως ρομαντικό blog. Πρόκειται για το blog ενός άνδρα και μιας γυναίκας όπου μέσω post ανταλλάσσουν μηνύματα. Κάθε post και μήνυμα. Τα μηνύματα αυτά περιλαμβάνουν φωτογραφίες γυμνές ή ημίγυμνες με συνοδεία ή χωρίς ποιήματος. Προσοχή δεν πρόκειται για ένα ηδονοβλεπτικό blog. Οι φωτογραφίες έχουν διαλεχτεί ,και φαίνεται αυτό, με πολύ αγάπη για το γυναικείο και το ανδρικό φύλο. Στις όποιες εκφάνσεις τους. Άλλα γυμνασμένα και νεανικά , άλλα γερασμένα και κουρασμένα από το χρόνο. Άλλοτε με ένα γλυκό χαμόγελο, άλλοτε με μια γλυκιά θλίψη. Άλλοτε απλώς ένα παιχνίδι με λέξεις, χρώματα κι αντικείμενα.


Ένα blog που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα και το οποίο παρότι σπάει taboo δεν πέφτει στην παγίδα της χυδαιότητας. Ένα blog που αξίζει την προσοχή μας.

amadelio

Φτάνει πια!

Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.

Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Ζητούμε:

• Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.


• Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.


• Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.

Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.

Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypan|net|weblog, We are not alone

Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.

tags: polydoras | meme: a6edf8bc8e7a7ed85215abe9b94bbc7a

7

Αποδεχόμενος την πρόσκληση της Φανής (μιας από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της μπλογκόσφαιρας φέτος) θα μιλήσω κι εγώ για τις επτά αγαπημένες μου ταινίες

1) Σινεμά ο Παράδεισος - nuovo cinema paradiso(1988)
Είναι από τις πρώτες ταινίες μεγάλου μήκους που είχα παρακολουθήσει στον κινηματογράφο. Η μουσική του Morricone με είχε μαγέψει , κι ακόμα με μαγεύει. Από τότε την έχω δει αρκετές φορές (γύρω στις 7 φορές). Υπάρχουν πολλές σκηνές που θυμάμαι από αυτό το έργο όμως έχω ξεχωρίσει την παρακάτω :

Alfredo: Living here day by day, you think it's the center of the world. You believe nothing will ever change. Then you leave: a year, two years. When you come back, everything's changed. The thread's broken. What you came to find isn't there. What was yours is gone. You have to go away for a long time... many years... before you can come back and find your people. The land where you were born. But now, no. It's not possible. Right now you're blinder than I am.
Salvatore: Who said that? Gary Cooper? James Stewart? Henry Fonda? Eh?
Alfredo: No, Toto. Nobody said it. This time it's all me. Life isn't like in the movies. Life... is much harder.
(σημείωση φυσικά ο διάλογος γίνεται στα ιταλικά κι όχι στα αγγλικά)

Αυτός ο διάλογος με έχει επηρεάσει τόσο, ώστε να μην δένομαι με τοποθεσίες πια. Αλλά να σκέφτομαι την επόμενη πόλη , τον επόμενο τόπο, τον επόμενο προορισμό.

2)High Fidelity (με τον John Cusack) - High Fidelity(2000)
Αυτή η ταινία "ήρθε" σε μια στιγμή κρίσης προσωπικότητας και ηλικίας. Ένοιωσα ένα με το ήρωα. Κι όσο γέλασα τόσο προβληματίστηκα...
Αιτία του προβληματισμού;
Ο παρακάτω διάλογος:
Laura: So you've got a list here of 5 things you'd do if qualifications and time and history and salary were no object.
Rob: Yeah.

Έτσι από τότε δεν σκέφτομαι με βάση το τι θα ήθελα να κάνω, γενικώς κι αορίστως, αλλά το τι μπορώ να πραγματοποιήσω από αυτά που θέλω.

3)Στο λυκοφώς το θεών - Ludwig (1972)
Την παρακολούθησα στην υπέροχη αίθουσα του Αττικό. Πρώτη φορά είδα ταινία 3ωρών και δεν το πήρα είδηση (όχι απλώς δεν κουράστηκα). Για μένα ο Βισκόντι αποτελεί αποκάλυψη. Άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο παρακολουθώ πια κινηματογράφο. Αποτελεί ένα έργο με υποδειγματική σκηνοθεσία, απίστευτα σκηνικά και μουσική. Έχω πει λίγα και το ξέρω. Άλλα όσα κι αν πω για αυτό τον σκηνοθέτη αλλά και αυτή την ταινία πάντα λίγα θα λέω.


4) Ο Johny πήρε τ' όπλο του - Johnny Got His Gun(1971)
Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο η ταινία αποτελεί μία από τις κορυφαίες ,για εμένα, αντιπολεμικές. Πολύ έξυπνο το εύρημα του σκηνοθέτη Dalton Trumbo να παρουσιάζει τα όνειρα, τις σκέψεις και το παρελθόν του ήρωα, έγχρωμα και το παρόν και την πραγματικότητά του, ασπρόμαυρα. Την παρακολούθησα σε ένα από τα αμφιθέατρα του ΤΕΙ Αθηνών όπου προβαλόταν από την κινηματογραφική ομάδα του Ιδρύματος.
Για όσους δεν ξέρουν με αφορμή αυτή την ταινία συνέθεσαν οι Metallica το τραγούδι One.

5)Αποκάλυψη τώρα -Apocalypse now (1979)
Μια άλλη αντιπολεμική ταινία σταθμός στην ιστορία του κινηματογράφου. Μια ταινία όπου ο Coppola δείχνει την ωμή φρίκη του πολέμου, και πιο ειδικά του πολέμου στο Βιετνάμ. Την αλλοτρίωση του ανθρώπου ζώντας σε μια τέτοια παράνοια. Για μένα πολύ έξυπνο εύρημα αποτελεί το ότι η ταινία αρχίζει ηχητικά με την αρχή του τραγουδιού the end των the doors και τελειώνει με το τέλος του. Σκηνή απόλυτης παράνοιας αποτελεί η σκηνή του βομβαρδισμού με ναπάλμ υπό την ηχητική συνοδεία Wagner και συγκεκριμένα το Ride of the Valkyries.



6)Αυτοκρατορία των αισθήσεων - Ai no corrida (1976)
Για άλλους πορνό. Για μένα από τις πιο αληθινές κι ερωτικές ταινίες. Λίγο ακραία. Αλλά κι ο έρωτας ακραίος δεν είναι; Απόλυτα σαρκική κι όμως αντιμετωπίζει την ψυχή με απόλυτο ,επίσης, σεβασμό. Βγάζει τα πέπλα της ψευτοηθικής κι εμφανίζει ένα απόλυτο πάθος. Μια ταινία από την Ιαπωνία, όταν σιγά σιγά (τότε) η χώρα του ανατέλοντος ήλιου μας συστηνόταν.



7) Seven - Se7en (1995)
Η ταινία όπου παραδέχθηκα τον Brad Pit ως ηθοποιό. Μέχρι τότε τον θεωρούσα έναν συμπαθητικό όμορφο. Στην ταινία όμως ξεχωρίζει ο ανατριχιαστικά και διεστραμένα "κακός" Kevin Spacey (ο οποίος "δίνει ρέστα" επίσης στο the life of David Gale (2003)) Είναι από τα πιο ωραία αστυνομικά θρίλερ που έχω δει. Κορυφαία στιγμή φυσικά της ταινίας αποτελεί το τέλος.



Φυσικά οι ταινίες είναι παραπάνω από επτά. Άλλωστε και γι' αυτό η μικρή παρασπονδία όπου κι έγιναν οκτώ.

Για την συνέχεια περιμένω να δω και τις επιλογές των παρακάτων ατόμων:

1) της αταλάντης (δεν ξέχασα το κείμενο με τις 5 λέξεις , το ετοιμάζω)
2) της ζωής
3) της ggk
4) της γεωργίας
5) των Gravity and the Wind
6) της νανάς τσούμα
7) της μικρούλας ραψωδίας
8) και του παραμυθά

Στα αποκαΐδια του αγνώστου κάποιοι θέλουν να στήσουν Παρθενώνες*

Σήμερα δεν θα ποστάρω αλλά θα σας παραπέμψω στο σημερινό ποστ του Γιώργου Μαργαρίτη.

Αρκετά χρήσιμα βίντεο για αρκετούς "φιλελεύθερους" που η "φιλελευθερία" τους αφορά μόνο τις αστυνομικές δυνάμεις και το κεφάλαιο.

Αλήθεια η δημοκρατία που οραματίζεστε σε ποιους απευθύνεται;
Περιλαμβάνει δημοκρατία ή μπόλικη τρομοκρατία;

Αααα ναι. Έχω συγκλονιστεί από τον διάλογο που έγινε για τον νέο νόμο - πλαίσιο.

*Για όποιους δεν ξέρουν την Μακρόνησο την είχαν ονομάσει Νέο Παρθενώνα. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα που αφορούν παρωχημένους αριστερούς .

Ρίξτε δακρυγόνα στο λαό...

ευέξαπτο ακούνητο στρατιωτάκι

απλά βαδίζοντας

βαδίζοντας

την ώρα που ένας ήλιος δύει

την ώρα που η μέρα δίνει φιλί στη νύχτα

φιλί υπόσχεσης

ότι θα ξαναβρεθούνε σε μιαν ανατολή

και μετά πάλι σε μια δύση

Γιατί τέλος κι αρχή
κι ας το ξεχνάμε
Ένα είναι
Κοινή πνοή έχουν

δύσοσμες σκέψεις

Μια δυσοσμία πλανάται πάνω από τις παρόχθιες περιοχές της Αττικής. Με κάθε δυνατό αεράκι οι περιοχές του Πειραιά και της Σαλαμίνας γεμίζουν με την εξαιρετική εσάνς (sic) σαπισμένων λυμάτων. Εκτός της ευχαρίστησης που προκαλεί αυτό το αεράκι, το οποίο το νιώθεις, συνάμα, να σου καίει λίγο τα πνευμόνια, εμπεριέχει και μια δόση υπερηφάνειας. Αυτό που μυρίζουμε είναι το αποτέλεσμα τόσων κόπων μας. Εκτός του ευκολοδιάκριτου αποτελέσματος (μην ξεχνάμε ότι ένα μέρος των λυμάτων είναι και καθαρά δικό μας “έργο”) υπάρχει και αυτό που θέλουμε να ξεχάσουμε. Είναι οικολογική μας ευαισθησία που μας έχει οδηγήσει εδώ που είμαστε. Η οικολογική μας ευαισθησία που είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Είναι που για να φτιάξουμε κάτι πρώτα θα πρέπει να δημιουργηθεί η ζημιά. Το να την προβλέψουμε είναι σχεδόν αδύνατον.

Επειδή κάποιοι μπορεί να μην καταλαβαίνουν γιατί πράγμα μιλάω, εξηγώ. Η όλη δυσοσμία έρχεται από το νησάκι της Ψυτάλλειας. Εγώ είμαι τυχερός που μένω Πειραιά. Οι Σαλαμίνιοι δεν ξέρω πως την "βγάζουν" (η Ψυτάλλεια είναι πολύ κοντά στην Σαλαμίνα). Ενώ ,όπως λένε οι περισσότεροι, το σύστημα Βιολογικού Καθαρισμού δουλεύει σωστά, δεν είχε προβλεφθεί το που θα μεταφερθούν τα επεξεργασμένα ,πια, λύματα (αέρια και στερεά) με αποτέλεσμα τα στερεά λύματα να "ξεχειλίζουν" και τα αέρια να διαχέονται στην ατμόσφαιρα . Μέχρι στιγμής όλα αυτά (τα στερεά) μεταφερόντουσαν ,από όσο γνωρίζω, στο ΧΥΤΑ του δήμου Λιοσίων. Λόγω διαμαρτυριών των εκεί δημοτών (που για μένα σωστά έπραξαν), σταμάτησε η μεταφορά τους εκεί. Η δημιουργία ενός πρότυπου ΧΥΤΑ είναι αναγκαία. Όχι γιατί εγώ δεν μπορώ την εσάνς "σαπισμένο σκατό" , αλλά γιατί διατρέχουμε κίνδυνο πρώτα από όλα σε επίπεδο υγείας. Η επιπολαιότητά μας σε θέματα περιβάλλοντός και υγείας θα μας στοιχίσει πολύ ακριβά, με πιο άμεσα θιγόμενες τις νέες γενιές.

Ακόμη όμως κι αν βρεθεί μια λύση , που ελπίζω να μην είναι απλώς ένα ακόμη μπάλωμα, θα πρέπει να προβληματιστούμε ως κοινωνία. Το παραμύθι του ανοργάνωτου Έλληνα ,αλλά καπάτσου, θα πρέπει κάποτε να σταματήσει. Έχουμε καταντήσει σαν την αλεπού με την κολοβή ουρά του ομώνυμου μύθου του Αισώπου.

Πληροφορίες σχετικά με τη διαδικασία του βιολογικού καθαρισμού θα βρείτε εδώ

Πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας του κέντρου επεξεργασίας της Ψυτάλλειας θα βρείτε εδώ

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες επίσης σχετικά με την ιστορία του βιολογικού καθαρισμού στην Ελλάδα θα βρείτε εδώ

Ενώ εξαιρετικά ενδιαφέροντα είναι και τα σχόλια σε αυτό το post του indymedia

καλό παιδί;

Ένα από τα blog (κι όχι blogs) που διαβάζω καθημερινά είναι αυτό της Ζωής. Η Ζωή , όπως τουλάχιστον περιγράφει τον εαυτό της , είναι από τα άτομα που ζηλεύω. Είναι από τα αλάνια. Τα αλάνια πάντοτε τα ζήλευα. Δεν υπήρξα ποτέ αλάνι. Εγώ ήμουν πάντα από τα “καλά παιδιά”, κάτι που το έχω μετανιώσει πάρα πολύ. Αν κάτι μου άρεσε στο ΤΕΙ ήταν ότι τα χρόνια που ήμουν εκεί (τώρα κάνω την πτυχιακή μου και φεύγω) άρχισα να το αποβάλω.

Το καλό παιδί είναι καλό για τους άλλους. Όχι για το ίδιο. Ένα καλό παιδί είναι σαν να λέμε ο μαλάκας της παρέας. Όταν μερικές φορές πάνε να με πουν έτσι στην πραγματικότητα με στεναχωρούν. Μου ακούγεται σαν βρισιά, κατάρα. Θα προτιμούσα να μου το “πούνε” με το να με πάρουν τηλέφωνο για καφέ, για ποτό, μια βόλτα. Όχι αυτό. Είναι άσχημη ταμπέλα τούτη.

Το καλό παιδί είναι υπάκουο και ουσιαστικά καταπιέζει τον εαυτό του. Δεν μπορείς να φανταστείς την ευχαρίστηση που ένιωσα σαν έκανα αυτά που ήθελα εγώ. Όταν έκανα τις χαζομικροπαρανομίες μου. Το “έτσι γούσταρα και το 'κανα” είναι τόσο απελευθερωτικό. Δεν εξηγούνται όλα. Απλά κάποια έτσι θέλουμε και γίνονται. Απλά γίνονται.

Ένα καλό παιδί θα πρέπει να το πάρει το ίδιο είδηση και να βρει τον τρόπο να γίνει ένα κακό παιδί. Κακό για τους άλλους φυσικά. Γιατί τελικά θα δει ότι ζούσε μια ζωή φτιαγμένη από άλλους. Με αλλονών τους κανόνες και τις επιθυμίες. Το κακό ενοχλεί που δεν θέλει να κάνει αυτά που εμείς θέλουμε.

Δεν απορείς με το γιατί τόσοι και τόσοι αντιπαθούν τις γάτες;. Δεν είναι υπάκουες λένε. Λες και θα πρεπε. Ενώ ο σκύλος; Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Σκλάβος εννοούνε ή στην καλύτερη υπηρέτης. Κάτι τέτοιο είναι και το καλό παιδί. Ένα βολικό παιδί. Βολικό για τα θέλω μας.

Το αλάνι όσο και να το στιγματίζουν ζει όπως θέλει και υφίσταται της συνέπειες. Το αλάνι μαθαίνει να ζει ελεύθερο.

Γι' αυτό ελπίζω ,έστω κι αργά, κάποια να στιγμή να σταματήσω να ζηλεύω τα αλάνια, γιατί αλάνι θα χω κι εγώ γίνει.