Ι'm in love with her

Ξεκίνησε στην εφηβεία η όλη ιστορία. Εντάξει δεν ήμουν πρωτάρης και να πω την αλήθεια σκέφτηκα σαν γνήσιο αρσενικό γουρούνι όταν την πρωτοείδα. Ωραία φαινόταν. Είχα κι εγώ τις ορμές μου... Φαινόταν η ιδανική να μου δώσει αυτό που ζητούσα. Έδωσα το ακριβές αντίτιμο στο χέρι και την αγόρασα. Ναι... Την κρατούσα στα χέρια μου κι ανυπομονούσα να φτάσω στο σπίτι και να μου δωθεί μπροστά στα αχόρταγα μάτια μου. Το ιλιουστρασιόν χαρτί με τα υπέροχα χρώματα προετοιμάζαν τον νου μου για απίστευτες καταστάσεις.
Όταν έφτασα σπίτι κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου και με απόλυτη ησυχία χάθηκα στις σελίδες της. Χμ... Κάτι δεν πήγαινε καλά. Αλλιώς μου βγήκε η όλη φάση. Μα αφού όλοι έλεγαν ότι είναι τσόντα. Τι ιστορίες ήταν αυτές; Αρκετά πειραγμένες να πω την αλήθεια. Κι αυτός ο Λέανδρος με τον Σκυλομούρη και την Nada να σπάνε κεφάλια. Α μιλάει και για μουσική... Μα καλά τι μουσική είναι αυτή; Οι τύποι δεν ξέρουν από charts; Κι αυτός ο Edika απίστευτος. Ο Μπότσης όνειρο και η Νοβροζίδου ψυχεδέλεια. Κυριολεκτικά Βαβέλ η όλη φάση, μιας και δεν έχει μόνο έλληνες. Πανσπερμία σχεδιαστών έχει εδώ. Ιαπωνία, Βαλκάνια, Ευρώπη, Αμερική.

Ναι, η Βαβέλ (περιοδικό κόμιξ κι όχι μόνο) είναι από τα περιοδικά που παραμένει ένας σταθερός έρωτας. Θυμάμαι πώς στην αρχή ντρεπόμουν να την διαβάζω για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον ότι στα μέσα του 90 δεν είχαν απενοχοποιηθεί ακόμη τα comix ως κουλτούρα και θεωρείτο κάτι που απευθυνόταν αποκλειστικά σε παιδιά, εκτός αν το περιεχόμενό τους ήταν ερωτικό. Δεύτερο, ότι ως περιοδικό είχε κυνηγηθεί συστηματικά κι είχε στιγματιστεί ως τσοντοπεριοδικό. Παρόλα αυτά η Βαβέλ δεν ήταν, ούτε είναι κάτι τέτοιο. Όχι ότι από τις σελίδες της δεν έχουν περάσει αρκετές ερωτικές ιστορίες. Έχουν περάσει. Ο Milo Manara ή ο Serpieri εκεί συστήθηκαν στο ελληνικό κοινό για πρώτη φορά. Όμως θα ήταν άδικο κανείς να εστιάσει μόνο εκεί, μιας και η Βαβέλ αποτέλεσε και φυτώριο πολλών ελλήνων σχεδιαστών όπως ο Αρκάς (ο κόκκορας εκεί άρχισε τους προβληματισμούς του για πρώτη φορά) ή ο Λέανδρος (που αποτελεί ήδη μύθος για τους νεότερους) , ενώ πολλοί ξένοι σχεδιαστές συστήθηκαν στο ελληνικό κοινό (βλέπε Bilal).

Για τα άτομα της Βαβέλ αυτά δεν ήταν αρκετά οπότε αρχίσαν και την διεξαγωγή ενός ετήσιου φεστιβάλ κόμιξ (κι όχι μόνο) . Εκεί θα υπήρχε μια κεντρική έκθεση σχεδιαστών (από όλο το κόσμο) όπου θα είχαν σχεδιάσει μια ιστορία με βάση τον τίτλο του φεστιβάλ. Περιστασιακές εκθέσεις όπου θα προβαλλόταν η δουλειά μεμονωμένων σχεδιαστών ή καλλιτεχνών (πχ ζωγράφοι, ντιζάινερ κτλ). Ταυτόχρονα θα υπήρχε και μουσική σκηνή όπου κυρίως νέα συγκροτήματα θα έπαιζαν εκεί , χωρίς συγκεκριμένα μουσικά σύνορα (από punk μέχρι acid jazz ). Ενώ τέλος θα υπήρχε και ένα πωλητήριο όπου θα πουλιούνται comix ή fanzine. Κι όλα αυτά με ελεύθερη είσοδος.

Το φεστιβάλ το παρακολουθώ από τις αρχές του. Έχω κάνει κοπάνες και κόντεψα να μείνω και σε μία τάξη στο γυμνάσιο για να το παρακολουθήσω. Μόνο μία φορά το έχω χάσει που έγινε στο Άλσος Στρατού.

Δεν μου άρεσαν όλα τα φεστιβάλ που έχουν γίνει. Όμως μέσα από αυτά πήγαινα το μυαλό μου πιο πέρα βλέποντας τόσες διαφορετικές τεχνικές και σκέψεις γύρω από ένα θέμα. Γιατί η βασική αξία τους εκεί βρίσκεται. Και στο ότι φυσικά νέοι άνθρωποι φυσικά προβάλουν την δουλειά τους

Γιατί όλα αυτά; Γιατί υπέπεσε στα αυτιά μου η πληροφορία ότι το φεστιβάλ δεν θα γίνει φέτος τον Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη όπως γινόταν συνήθως, αλλά στα μέσα Ιούνη... Και συγκεκριμένα στις 14/6με 17/6.

Το περιμένω ανυπόμονα...

Γιατί ακόμη κι αν γέρασε κι έγινε 25άρα, εγώ δηλώνω ακόμη ερωτευμένος μαζί της