Πολλές φορές σε αυτό το blog έπεσα στην παγίδα κι έγραψα “μαυρίλες”. Άλλοτε σκοτεινά κείμενα άλλοτε απλά καταθλιπτικά. Όχι και τίποτα το σπουδαίο λογοτεχνικά αλλά κυρίως προσωπικές ψυχολογικές εκφράσεις.
Τι είναι όμως οι “μαυρίλες”; Έχουν ομορφιά; Βοηθούν;
Μέχρι ένα σημείο βοηθούν κι ίσως δεν είναι σωστό να αποφεύγουμε να τις “βλέπουμε” ή να τις εκφράζουμε. Όμως συχνά αποτελεί την εύκολη λύση. Μια γκρίνια δίχως προηγούμενο. Μια μιζέρια. Φόβο!
Έχω τις μαύρες μου. Τίποτα δεν είναι όμορφο. Είμαι απαίσιος,άχρηστος! Απαίσια και η ζωή κι αν δεν με ακούει κανένας σας ετοιμάζομαι να “φύγω”.
Όταν πέφτεις κάτω, το εύκολο είναι να μείνεις εκεί αιωνίως. Να κλαίγεσαι ότι υπήρξε το χαντάκι. Εκείνο έφταιγε όχι εσύ που δεν το είδες, που δεν πρόσεξες. Και ναι εντάξει έπεσες... Τώρα όμως; Τι; Περιμένεις το σωτήρα που θα σε σηκώσει να δεις τον ήλιο και να λουστείς στο φως του; Ξεχνάς όμως ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να σε πετάξει κάτω και να τα χάσεις όλα. Γιατί δεν είναι τα δικά σου πόδια που σε στηρίζουν. Είναι του άλλου.
Το δύσκολο είναι να σηκωθείς ,να στηριχθείς στα πόδια σου κι ας πονάνε από το πέσιμο. Το δύσκολο είναι να πεις:
Μπορώ να σηκωθώ! Αντέχω! Κι όχι μόνο μπορώ να σηκωθώ αλλά μπορώ και να πετάξω... Κι όχι απλώς να δω τον ήλιο αλλά και να τον φτάσω... Μπορώ... Μπορώ και θέλω να προσπαθήσω.. Να δω , να ζήσω...
Όλοι έχουμε τις δύσκολες στιγμές μας... Όλες έχουμε τις “μαύρες” μας... Όλοι όμως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Όλοι έχουμε αυτό το φως και τη δυνατότητα να το βγάλουμε έξω. Όχι δεν έγινα μέλος κάποιας θρησκευτικής σέκτας. Όταν μιλάω για φως, μιλάω για την ομορφιά μας , την δυνατότητα μας να δημιουργούμε.
Κι όλα αυτά μου τα δημιούργησαν δύο θλιμμένα μάτια, που τα έπεισαν ότι κρύβουν μόνο σκοτάδι. Αυτό τους είπαν ότι εκπέμπουν. Οι ανόητοι! Δεν είδαν την σπίθα και την ομορφιά που κρύβουν μέσα τους... Δεν είδαν μια καρδιά που φλέγεται και διψά. Μια καρδιά που μπορεί αρκεί να το δει. Κι εύχομαι να το δει σύντομα.
Και τσατίστηκα και τα “πήρα”. Γιατί κι εγώ έκανα αυτό το πράγμα και κατάλαβα το πόσο ανόητα και καταστροφικό είναι αυτό.
*
Όχι η ζωή δεν είναι μόνο ομορφιές, όπως όμως δεν είναι κατάθλιψη. Κι αν έχει τις δυσκολίες της, στο χέρι μας είναι να τις διορθώσουμε και να την κάνουμε όμορφη, αν όχι πιο όμορφη. Αυτό έκαναν κι άνθρωποι πιο πριν από εμάς , αυτό το μπορούμε κι εμείς. Δεν κάθησαν να μιξοκλαίγονται ή να κλαψομουνιάζουν .
*
Είχα ακούσει ότι μια ερμηνεία της λέξης άνθρωπος είναι από το ον το οποίο κοιτά ψηλά. Πιστεύω ότι πολλοί το έχουμε ξεχάσει... Και να κοιτάμε ψηλά... αλλά κι από ψηλά...
*
στο χω ξαναπεί
χαμογέλα ακόμη κι αν πονάς.
βοηθά να δεις πιο καθαρά.
χαμογελά για ένα ακόμη λόγο.
γιατί πιο όμορφη σε κάνει
κι η ημέρα μοιάζει πιο φωτεινή.
*
Όταν βλέπω ανθρώπους όπως η αμαλία ή όπως οι γονείς του άλεξνα προσπαθούν και να μην απογοητεύονται....
Σκέφτομαι ότι το να είμαι μίζερος, το λιγότερο με ύβρις ότι μοιάζει και με απίστευτη γελοιότητα.
Και ντρέπομαι που τόσο καιρό γνώριζα για αυτά αλλά προτιμούσα να μιλώ για τις παπαριές μου... Ζητώ συγνώμη που ήμουν τόσο "μικρός"...
5 σχόλια:
δεν ησουν μικρος φιλε μου... ενα παραθυρο στην θλιβερη πραγματικοτητα προσπαθουσες να ανοιξεις..
καλή μου φανή
έπρεπε να ήμουν πιο δυνατός και νιώθω ότι απογοήτευσα πρώτο από όλους εμένα.
κι όσο θλιβερή κι αν είναι η πραγματικότητα όπως λες πρέπει να τη βλέπουμε και να προσπαθούμε.
τουλάχιστον εγώ αυτό πιστεύω.
χαίρομαι που σε ξαναβλέπω !
stay heavy (όπως λέγαμε και τα παλιά μέταλα )
:-)
cortlinux μη συγκρίνεις περιπτώσεις. Συμφωνώ εν μέρη μαζί σου. Κι εγώ πιστεύω ότι πρώτα έρχονται τα προβλήματα υγείας. Αυτά είναι τα συμαντικότερα. Αλλά και ο καθένας μας κουβαλάει προβλήματα τα οποία για αυτόν ειναι σημαντικά.
Να προσπαθείς, όπως λες, για όλα.
Καθένας μας περνάει τις προσωπικές του μαυρίλες. Άλλες γιατί μας έχει συμβεί κάτι πολύ σοβαρό και άλλες για κάτι ασήμαντο αλλά όπως και να έχει σε κάνουν να αισθάνεσαι άσχημα.
Το ζήτημα είναι να έχουμε ο ένας τον άλλον και όλα θα πάνε καλά για όλους. Η Αμαλία και οι γονείς του Άλεξ για εμένα είναι ήρωες. Αυτά που τραβάνε είναι Γολγοθάς αλλά κάτι μου λέει ότι άμα δουν τα posts σου στα οποία μπορεί να γράφεις ότι πληγώθηκες από έρωτα ή ότι δεν πας καλά στις σπουδές σου (λέμε τώρα, στην τύχη τα λέω) δεν θα τα θεωρήσουν ασήμαντα, ούτε θα πουν "κοίτα με τι ασχολείται ο άνθρωπος όταν εμείς τραβάμε όλα αυτά". Όποιος πόνεσε στη ζωή, καταλαβαίνει τον πόνο του άλλου όσο ασήμαντος να θεωρείται αυτός.
Αλληλεγγύη παιδιά γιατί χανόμαστε. Να στηρίζουμε τον συνάνθρωπό μας, ακόμα και αν δεν τον γνωρίζουμε. Να κλάψουμε και να πονέσουμε μαζί του γιατί θα έρθει και η μέρα που θα γελάσουμε μαζί του και τότε θα είναι όλα πολύ μα πάρα πολύ φωτεινά.
Το κατάλληλο post στην κατάλληλη στιγμή. Thanks!
Συμφωνώ ότι η τελευταία παράγραφος είναι ολίγον υπερβολική. Aν και με αυτό το οποίο τα "βάζω" είναι η μιζέρια κι όχι φυσικά το να νιώθει κάποιος/α στεναχωρημένος/η . Με το να παραιτούμαστε είναι αυτό το οποίο τα "βάζω". ίσως κι από εγωισμός. Γιατί αυτοί μπορούν κι εγώ όχι;
Φυσικά και δεν λέω να κοιτάμε το χειρότερο για να αγιάσουμε την όποια κατάσταση μας. Αλλά να προσπαθούμε να την κάνουμε καλύτερη...
Ίσως με αυτή την επαναδιατύπωση sidharta να μην διαφωνείς και τόσο
:-)
ggk
το κατάλληλο σχόλιο θα έλεγα την κατάλληλη στιγμή
:-)
Δημοσίευση σχολίου