αναμνήσεις και μία διαδρομή

Αυτό το σ/κ βρισκόμουν εκτός Αθηνών. Ήμουν στο χωριό για τον "χρόνο" του παππού μου. Το χωριό μου ονομάζεται Κεχρόκαμπος και βρίσκεται στο νομό Καβάλας. Είναι ορεινό χωριό ,γύρω στα 400μ , μέσα στις καρυδιές και τα πλατάνια, με άφθονα νερά. Ζει κυρίως από την παραγωγή καπνού και γάλακτος. Στο πληθυσμό του κυριαρχεί έντονα το ποντιακό στοιχείο. Χαρακτηριστική γιορτή του χωριού είναι αυτή της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο όπου μαζεύονται Κεχροκαμπίτες από όλη σχεδόν τη γη, μιας και πολλοί από το χωριό είχαν μεταναστεύσει είτε άλλες πόλεις (Καβάλα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη) , είτε σε άλλες χώρες (κυρίως Γερμανία, Αμερική).
Δεν είναι ένα ιδιαίτερα ανεπτυγμένο χωριό, αλλά είναι το χωριό μου και το αγαπώ.

μια άποψη του τι βλέπω από το παράθυρο του σπιτιού μου στο χωριό

Τις μέρες που ήμουν εκεί περπάτησα ,όσο μπόρεσα, μέσα στο δάσος. Θυμήθηκα τις διαδρομές που κάναμε με τον παππού μου για να μαζέψουμε κάστανα, καρύδια ή να φτιάξουμε βέργες από ξύλο κρανιάς, να μαζέψουμε τσάι του βουνού. Το γιαούρτι που είχε έτοιμο η γιαγιά μου όταν γυρνούσαμε (έφυγε κι εκείνη μισό χρόνο πριν τον παππού μου) από φρεσκοαρμεγμένο γάλα που είχε πάρει από την γειτόνισσα.
Όχι δεν ήταν αγρότες. Στην πόλη έμεναν. Όμως κάθε χρόνο το καλοκαίρι ανέβαιναν πάνω στο χωριό (στην Αθήνα έμεναν) μέχρι να έρθει ο Οκτώβρης και να ξανακατεβούν. Δηλαδή συνδύαζαν και τις δύο νοοτροπίες, κάτι που εν μέρη μου έχει μείνει κι εμένα.
Τώρα, όσες φορές έχω ανεβεί μου φαίνεται άδειο αυτό το σπίτι καθώς και το χωριό.... Όσοι κι αν είμαστε μέσα. Το σπίτι αυτό (όπως και το χωριό) είναι ταυτισμένο με αυτούς τους δύο ανθρώπους και δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό (και γιατί να το κάνω;).

Όμως να μην σας πιάνω πάλι με τα λυπητερά. Αυτό το ταξίδι είχε κι άλλα πράγματα.
Ήταν το πρώτο μεγάλο ταξίδι που έχω κάνει ως οδηγός (γύρω στα 750χλμ στο "πήγαινε"). Όπως ίσως γνωρίζετε αυτές τις ημέρες δεν είχαμε και τις καλύτερες καιρικές συνθήκες, οπότε ήταν μια διπλή πρόκληση για μένα. Απόλαυσα οδήγηση. Απόλαυσα ταξίδι. Ένα ταξίδι που θα αποτελέσει τη βάση για τα υπόλοιπα μου μεγάλα ταξίδια που έπονται. Μάζεψα εμπειρία... και για μένα αυτό είναι κάτι το πολύ όμορφο και μαγικό. Ξέχασα αυτά που με βασάνιζαν κλεισμένο στο σπίτι μου. Μου είχε λείψει το να ταξιδεύω. Και λάτρεψα ειλικρινά το να εξαρτάται το ταξίδι από εμένα... Να το οδηγώ εγώ... Δεν το είχα ξανανιώσει ποτέ σε τόσο μεγάλο βαθμό...

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ξαπόσταξα σε μέρη κρυφά* από τον πολύ κόσμο, όπως η Πηγή των Μουσών κοντά στο Κάστρο του Παντελεήμονα

ή σε μια καφετέρια στη Μικρή Βόλβη...

σε επόμενα ποστ θα αναφερθώ πιο αναλυτικά σε αυτά τα μέρη και σε αυτή τη διαδρομή...

Καλησπέρα σας

:-)

*κρυφά γιατί οι περισσότεροι προτιμούν τα διάφορα σουπερμαρκετκαφετεριοεστιατοριοβενζινοπωλεία