μιζέρια ή ταξίδι;

Ο μήνας κοντεύει να τελειώσει. Σε λίγο θα ξεκινήσουν και οι εγγραφές. Μέχρι το τέλος του χρόνου (βασικά αρκετά πιο πριν) θα έχει παραδοθεί και η πτυχιακή. Στο τέλος αυτού του μήνα σταματάω και την δουλειά, οπότε περισσότερος ελεύθερος χρόνος. Όχι ότι δεν μου αρέσει να δουλεύω απλά αυτή τη στιγμή η δουλειά μου επικεντρώνεται αλλού.

Σε αυτές τις εκλογές ήμουν γραμματέας. Η διαδικασία είναι απλή. Μία απλή αίτηση στο πρωτοδικίο με ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο και μετά περιμένεις να σε καλέσουν. Φυσικά η όλη δουλειά δεν είναι εθελοντική (πληρώνεσαι).
Σε αυτές τις εκλογές διαπίστωσα ότι τελικά δεν έχει και τόση σημασία το επάγγελμα ενός ανθρώπου σε σχέση με το επίπεδό του. Επίσης διαπίστωσα το πόσο απελπισμένα άτομα είναι οι δικηγορίνες. Γιατί δείχνει απελπισία να βγαίνεις με τον γραμματέα ,μετά την καταμέτρηση, για φαΐ και συ να του αναλύεις για το πόσο απελπιστικά γουρούνια είναι οι Έλληνες άνδρες οι οποίοι παρατούν τις υπέροχες οικογένειές τους για τα μάτια μιας Ρωσίδας που τους θέλει μόνο για τα λεφτά τους.

-Εσύ θα το κανες; με ρώτησε με ύφος άγριου δικαστή.
-Χμ με Ρωσίδα όχι. Με Σουηδέζα σίγουρα.
-Και θα διέλυες την οικογένειά σου;
-Όχι φυσικά. Θα τα είχα παράλληλα! απάντησα κι εγώ απελπισμένος για το αδιέξοδο της συζήτησης.

Φυσικά άκουσα τα εξ αμάξης για το ότι είμαι κι εγώ γουρούνι (να πω την αλήθεια δεν με χαλάει να με παρομοιάζουν με αυτό το ζωντανό), ότι βλέπω τις γυναίκες ως σκεύη ηδονής, ότι εγώ φταίω που έχει διαλυθεί ο θεσμός της οικογένειας...

Το ότι μιλούσαμε υποθετικά αυτό βέβαια δεν είχε καμία σημασία, μια και η "απελπισμένη" (ίσως και δυστυχισμένη) είχε προδικάσει τον ένοχο. Η όλη κουβέντα μου έμοιαζε με το φαρουεστικό γνωμικό "πρώτα κρεμάμε , μετά δικάζουμε".

Το όλο σκηνικό έδεσε όταν η δικαστική απόφαση εκδόθηκε με βάση τους αστρολογικούς συνδυασμούς. (Μα αφού είσαι καρκίνος.... Α πες το ότι έχεις ωροσκόπο δίδυμο τώρα εξηγείται το αλλοπρόσαλλο της σεξουαλικής συμπεριφοράς σου).

Να πω την αλήθεια μου θύμισε λίγο rpg, με την απελπισμένη σε ρόλο storyteller. Τα skills μου δυστυχώς δεν ήξερα σε τι επίπεδο βρισκόντουσαν. Το ζάρι σίγουρα δεν με πήγαινε. Φατσικά σίγουρα θα έμοιαζα γκόμπλιν (προς το γουρουνοειδές φυσικά) με ορμές σάτυρου (μάλλον αυτό θα ήταν το βασικό skill ) και ανύπαρκτο εγκέφαλο (μάλλον δεδομένο για την storryteller )...

Γενικά απελπιστική κατάσταση, με τον απελπισμένο πια γραμματέα να απορεί πώς έμπλεξε...

Ευτυχώς το άλλο πρωί στην δουλειά είχα μια από τις πιο όμορφες συναντήσεις. Κοπέλα που σπουδάζει στην σχολή εμποροπλοιάρχων και με την οποία να συζητάω για την ποίηση του Καβαδία. Να μιλάω για τα ταξίδια, τα βιβλία, τους τόπους. Και να βλέπω μια ομορφιά που να ξεχειλίζει από τα μάτια αυτής της γυναίκας... Να εμπνέει ταξίδι...

Γιατί νομίζω ότι τελικά ένα βασικό ατού μας είναι να μην εκφράζουμε μιζέρια... Να μυρίζουμε όνειρα. Την οποία αυτή αντίθεση την ένιωσα μεταξύ αυτών των δύο ατόμων... Και με προβλημάτισε κι εμένα για το εκπέμπω ως άνθρωπος... Γιατί κι η κριτική που κάνουμε μερικές φορές θα πρέπει ,αν δεν την έχουμε κάνει πιο πριν έστω και μετά ,να την κάνουμε και στον καθρέπτη μας.