μια μικρή παρασπονδία

πρωί πρωί με την τσίμπλα θες κάτι για να ξυπνήσεις.

κάτι να σου φτιάξει το κέφι.

ε είπα να μοιραστώ μαζί σας αυτό το τραγουδάκι-βίντεοκλιπ
που ξέθαψα από την δεκαετία του 80.



προσωπικά δεν το είχα ξαναδεί το βίντεοκλιπ και το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον από πολλές απόψεις (σενάριο, τεχνικές ...)

καλή σας ημέρα.

:-)

ανακοίνωσην 10-11-2007

για λόγους ανωτέρας βίας η λειτουργία του blog αναστέλλεται.

(ανωτέρα βία = λέγε με πτυχιακή)

μόλις ξεπεράσουμε τα δύσκολα θα επανέλθουμε.

επειδή και η όποια επικοινωνία μαζί μου (chat, email, τηλέφωνο) θα είναι προβληματική παρακαλώ για την υπομονή σας. το ίδιο θα ισχύει και για τα σχόλια (απαντήσεις καθώς και ο όποιος σχολιασμός έχει γίνει σε γειτονικά blogs).

η αναστολή είναι προσωρινή φυσικά. (γύρω στον ένα μήνα)

απλά πρέπει να πάρουμε το ρημάδι... επιτέλους.

υ.γ. 00 τα σχόλια δεν κλειδώνουν, απλά η όποια απάντηση δεν θα ναι άμεση ή μπορεί να είναι και ανύπαρκτη μέσα στο συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο.

υ.γ. 01 η πρώτη εικόνα είναι ολίγον σχετική με το σημερινό post. το θέμα της είναι ο χρόνος που περνά.



η δεύτερη το τι παθαίνει κάποιος που δεν καταλαβαίνει ότι ο χρόνος πράγματι περνά κι ότι αυτό δεν είναι αστική προπαγάνδα (προσωπική η ερμηνεία κι όχι του δημιουργού).

όπως έλεγε και σε ένα βιβλίο :

εγώ ελπίζω να την σκαπουλάρω... ;-)

οι εικόνες είναι του zap δημιουργού του καταπληκτικού titeuf
(τεύχη του εκδίδονται στην ελλάδα από την μαμούθκόμιξ)

υ.γ. 03 φυσικά καλημέρες και όποιες ευχές δεκτές. όπως και τα φιλάκια (ξέρουν αυτές).

μακρυά και στον αγύριστο για ένα μήνα οποιοιδήποτε άλλοι προβληματισμοί. έχουμε ένα σκοπό κι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
κατάθλιψη και γκρίνιες ξου.

Διαδικτυακές περατζάδες

σήμερα δεν θα μιλήσω για μένα αλλά για άλλους. όχι δεν ακολουθεί κάποιο μανιφέστο. απλές διαδικτυακές προτάσεις είναι. για post ή site που κατά τη γνώμη μου αξίζουν να τα προσέξετε.


αρχικά θα αναφερθώ στην κίνηση του γιατρού για το άλσος γαλατσίου.


η κίνηση για την διάσωση του άλσους γαλατσίου ξεκίνησε τέλη αυγούστου μετά και κατά την διάρκεια των μεγάλων πυρκαγιών.

όπως είπε και ο πόντικας στο δικό του blog είναι μια κίνηση την οποία αξίζει να βοηθήσουμε όπως μπορούμε.


στην συνέχεια με άγγιξε το post του καπλάνι , στο blog υπάρχουμε-συνυπάρχουμε. στο post αυτό πέρα των άλλων μιλά και για την προσπάθεια δημιουργίας σύγχρονων προγκρόμ στην ευρώπη.


την δημιουργία δηλαδή ,θα έλεγα εγώ, σύγχρονων αποδιοπομπαίων τράγων. δυστυχώς η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται.

για το τέλος αφήνω την μικρή φανή (που είναι πραγματικά μικρούλα αλλά κι έξυπνη).

το θέμα του γράμματος είναι ο έρωτας. όχι κάτι πρωτότυπο θα πει κάποιος.
κι όμως είναι. γιατί είναι αληθινό. χωρίς λυρισμούς και περιττολογίες. (γιατί το γράμμα δεν απευθύνεται σε μας . όταν το διαβάσει κάποιος μπορεί να αισθανθεί αδιάκριτος) αποτελεί την σελίδα ενός κανονικού ημερολογίου. η φανή δεν κατηγορεί κάποιον. απλά πονά και προσπαθεί να καταλάβει.
μέσα από τα λόγια της είδα το πρώτο αγκάθι του έρωτα. εκεί που ξεκινάνε τα πρώτα μας "γιατί" πάνω σε αυτό.

λίγο πριν το LSD συναντήσει το REM

η μεγάλη σιωπηλή φάλαινα με το όνομα Ερμίνα είχε καθίσει αναπαυτικά στην πολυθρόνα. όπως πάντα είχε χαθεί στους διαδικτυακούς ωκεανούς της. καιρό είχα να την ακούσω να μιλά.

-καλημέρα , της είπα .
-kalimera :-) , μου απαντά με μήνυμα στο skype χωρίς να κουνήσει βλέφαρο.

κοίταξα με απορία μία την οθόνη τους πισιού και μια την Ε. περίμενα κάποια αντίδραση. τιποτα.

δεν έχει νόημα να περιμένω, σκέφτηκα και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. εκεί έφτιαξα ένα νες. βασικά ο νες μου γαμά το στομάχι αλλά βαριόμουν να φτιάξω τον γαλλικό. ποιος ξαναπλένει την καφετέρια. που να μ ακούσει η θεια ζώ. θα με έκραζε ότι όλα τα αρσενικά έχουν γεννηθεί με την τεμπελίτιδα μέσα τους. α ρε θεία ζώ.
η θεία ζώ ήταν και γαμώ τις γκόμενες. μέχρι που αγάπησε τρελά έναν δεκαεξάρη. καθηγήτρια γαρ είχε εύκολη πρόσβαση σε αυτές τις ... γκουχου γκουχου... ευαίσθητες ηλικίες. τον ερωτεύτηκε τρελά που λέτε τον δεκαεξάρι (φίφη τον έλεγαν - το γιατί το έμαθε μετά) και για χάρη του έγινε ρεζίλι στο πανελλήνιο αφού κλέφτηκε μαζί του παρατώντας την θέση της και μαθαίνοντας εκ των υστέρων ότι ο φ είναι μπάι . σκληρό χτύπημα αυτό για την θεία ζώ που από τότε έγινε μισανδρίστρια. τέσπα.

έφτιαξα τον νες με το λίγο γάλα και την sugar και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο , μήπως και ετοιμάσω την εργασία μου. το τει είχε γκρεμιστεί, χτιστεί , η σχολή είχε αποκτήσει 6 καινούριες ειδικότητες εγώ εκεί την πτυχιακή μου. το γεφύρι της άρτας πιο λίγο καιρό χρειάστηκε και κόπο. πριν όμως προλάβω να καθήσω χτυπάει το κουδούνι.

-Ερμίνα ανοίγεις;
"σιγά μην ανοίξει το μαλακισμένο", σκέφτηκα και κατευθύνθηκα προς το μαινόμενο κουδούνι.

ανοίγω και βλέπω την Oda.

-έχω πρόβλημα. πρέπει να με βοηθήσεις ,και μπήκε μέσα σπρώχνωντάς με.

η Oda έχει πάντα ένα πρόβλημα για να ασχολείται. δεν έχει σημασία τι είδους είναι αυτό. πάντα έχει ένα. προβληματισμένο άτομο. αυτή την φορά ήταν το πώς θα συνδυάσει τον μινιμαλιστικό σχεδιασμό του κρεβατιού της και της βιβλιοθήκης με την αίσθηση βιομηχανικού σαφάρι που της μπήκε ξαφνικά στο μυαλό. για έναν νορμάλ αυτά είναι φευγαλέες σκέψεις για την Oda αυτά είναι σοβαρότατα θέματα. άρχιζε το λοιπόν να μου αναλύει ότι δεν ξέρει πως να συνδυάσει τις γραμμές της μιας τεχνοτροπίας με τους χρωματισμούς που προκύπτουν από την συνδυασμό των δύο τάσεων... μου τα ανέλυε όλα αυτά και εγώ την άκουγα ευλαβικά από την μια σκεπτόμενος ότι έχω να τελειώσω την ριμάδα (την πτυχιακή) και από την άλλη ότι αντί να μιλάμε για τους συνδυασμούς γιατί δεν το ρίχνουμε στην συνουσία; πάντα την γούσταρα και όταν αρχίζει τα τρελά της τόσο με τρελαίνει και σκέφτομαι τους συνδυασμούς και τις στάσεις που θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε στο ταπεινό στρωματάκι μου.

χμμ ας είναι. η Oda είναι περίεργη φάση και ενώ από την μια με εξιτάρει από την άλλη με μπλοκάρει. περιμένω ότι θα ακούσω κάνα κουλό όταν θα πάω να την πλησιάσω που θα ξενερώσω. κάτι του τύπου γιατί δεν επιλεγεις bauhaus με jazz τόνους και τελικά ζεις μέσα σε αυτή την κατάθλιψη; φυσικά άμα το άκουγα αυτό μάλλον θα την βίαζα. τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι κακό.

περάσαν δύο ώρες με το να παρακολουθώ συγκλονισμένος του προβληματισμούς της όταν με έπιασε λιγούρα. σκέφτηκα ότι μια φασολάδα θα ήταν υπέροχη αρκεί κάποιος να της είχε σκεφτεί. φυσικά παρέμεινε ιδέα οπότε αρκέστηκα σε ένα τοστ. άφησα την Oda να συνεχίζει την ανάλυσή της στο παχύδερμο όταν ο ρικο ο παπαγάλος άρχισε να ροκάρει. έβγαλε την κιθάρα του κι άρχισε τις τρελιές σολιές πρώτα με kyuss στην συνέχεια με tool. σκέφτηκα ότι χαλάλι τα ευρά του και συγκινημένοι τραγουδήσαμε μαζί πολλά κομμάτια όταν εξαγριωμένη πετάχτηκε η Oda γιατί δεν την αφήναμε να αναλύσει τους προβληματισμούς της.

τότε σκέφτηκα ότι...

πρέπει να σηκωθώ γιατί πήγε 8 η ώρα κι έχω αργήσει στην δουλειά

αγανακτισμένη αγγελία

αντί ομορφιά μου, να καθόμαστε και να αλληλοπρηζόμαστε με τα προσωπικά μας προβλήματά κάθε φορά. και μετά να βλέπουμε ο ένας τον άλλον σαν φόρτωμα και μόνο. αντί να κάνουμε όλα αυτά και χωρίς καλημέρες ούτε καν καληνύχτες(!). αλλά και χωρίς να ακουγόμαστε ταυτόχρονα, παρά μόνο μέσω του msn και γραπτώς. αντί λέω όλων αυτών....

γιατί δεν μπορούμε να βγούμε επιτέλους να πιούμε ένα γαμημένο καφέ ή ποτό και να πούμε ότι μαλακία μας έρθει στην κούτρα; ε ομορφιά μου;

δεν νομίζω να μας πρέπει, ούτε εσέ, ούτε εμέ (sic).

γιατί πρέπει να φτάσουμε στα μπινελίκια για να γίνει κατανοητό ανάσα μου και ψυχή μου;

με αγανακτισμένη τρυφερότητα

cortlinux*


*που ουσιαστικά περνά το σύνδρομο της διττής προσωπικότητος
όταν πρόκειται να συνεννοηθεί με άτομο που συμπαθεί
και ειδικότερα όταν αυτό ανήκει στο γυναικείο φύλο

νυχτερινό ημερολόγιο 3-11-2007

σήμερα η νύχτα δεν ξεκίνησε όμορφα. παρασκευή βράδυ και να ψάχνω άτομο να βρω. όλοι κουρασμένοι. από τις βραδιές που θες να ρίξεις ένα ομαδικό χέσιμο γιατί σου μοιάζει σαν ομαδική συνωμοσία σπασίματος των νεύρων σου. όμως δεν το κάνεις. "καλά. αφού είσαι κουρασμένος σε αφήνω να ξεκουραστείς. δεν έχω και πολύ κάρτα"

οπότε μόνο ιδανικά δεν ξεκίνησε. όχι ότι στην συνέχεια έγινε κάτι το συγκλονιστικό. το αντίθετο. κατεβαίνω μοναστηράκι και πάω για corto malteze όμως αυτό είναι κλειστό. δεν με ενδιαφέρει ο λόγος ξέρω μόνο ότι η νύχτα μου ψιλογαμιέται. ευτυχώς έχω και το mp3player να μου φτιάχνει soundtrack (εκείνη τη στιγμή άκουγα το baby did a bad bad think και θυμώμουν την diva). με πιάνουν τα διαόλια μου. όμως σκέφτομαι ότι η ατυχία μου ίσως να είναι μια καλή αφορμή για κάτι καινούριο. για να δοκιμάσουμε... κατευθύνομαι προς εξάρχεια, κοντά στην ζωοδόχου πηγής. που την αράζουν τα εκαμάκια; εκεί. εκεί το λοιπόν είχα ακούσει για ένα καλό μπαράκι με ροκ (λόγω εφιαλτικής εφηβείας δεν αντέχω πια τα ελληναράδικα). όμως όπως προχωρώ πέφτω στο club22. εκεί βλέπω ότι παίζει ένα τετραμελές σχήμα stand up comedy, οι ανισόρροποι φελλοί. μπαίνω μέσα και κάπως έφτιαξε η διάθεσή μου παρότι μονήρης (bakouris legetai alla eipa na to po pio koultouriarika) . το σχήμα αρκετά καλό αν και χρειάζονται περισσότερο δέσιμο ως ομάδα και κείμενο. αλλά έχουν ωραίες ιδέες και μπόλικο πάθος.

αφού τελειώνει αυτό και με ανεβασμένη την διάθεση, λέω να κατευθυνθώ προς κολωνάκι. να κάνω χάζι. γεμάτο ζευγαράκια και κόσμο. πώς ήταν η πλατεία του ψυρή το καλοκαίρι; ε κάπως έτσι. με την διαφορά βέβαια ότι οι κοπέλες κυριλέ κι όχι emo. δεν έχω κάτι με τους emo αλλά παρότι δεν είμαι κυριλέ , οι κυριλές γκόμενες πάντα με γοήτευαν περισσότερο. και μου άρεσε που δεν ήταν και έντονα βαμμένες (ναι μίλησε ο corto ο αισθητικός τώρα). τους άνδρες δεν τους προσέχω ποτέ. πάντοτε μου είναι αδιάφοροι ή και ενοχλητικοί. φόβος; εγωπάθεια; κακομαθημένος; εγωιστής; δε ξέρω. μπορεί όλα μαζί ή και τίποτα.


αφού έκανα μερικές βόλτες στην γύρω περιοχή και παίρνοντας και μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες (βασικά έψαχνα και για ένα συγκεκριμένο ξενοδοχείο που μου έχει κολλήσει κι ήθελα να δω αν βράδυ φαίνεται εντυπωσιακό) για έξοδο κατηφόρησα προς σύνταγμα. από εκεί κλασσικά 040 (αφού δεν πήρα αμάξι μαζί) και επιστροφή προς τον πειραιά...


ψιλοξενέρωτα; χμμ θα έλεγα ουδέτερα. όμως πήρα ιδέες για κάποιες άλλες βραδιές που πιστεύω ότι θα είναι και πιο τυχερές...