7

Αποδεχόμενος την πρόσκληση της Φανής (μιας από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της μπλογκόσφαιρας φέτος) θα μιλήσω κι εγώ για τις επτά αγαπημένες μου ταινίες

1) Σινεμά ο Παράδεισος - nuovo cinema paradiso(1988)
Είναι από τις πρώτες ταινίες μεγάλου μήκους που είχα παρακολουθήσει στον κινηματογράφο. Η μουσική του Morricone με είχε μαγέψει , κι ακόμα με μαγεύει. Από τότε την έχω δει αρκετές φορές (γύρω στις 7 φορές). Υπάρχουν πολλές σκηνές που θυμάμαι από αυτό το έργο όμως έχω ξεχωρίσει την παρακάτω :

Alfredo: Living here day by day, you think it's the center of the world. You believe nothing will ever change. Then you leave: a year, two years. When you come back, everything's changed. The thread's broken. What you came to find isn't there. What was yours is gone. You have to go away for a long time... many years... before you can come back and find your people. The land where you were born. But now, no. It's not possible. Right now you're blinder than I am.
Salvatore: Who said that? Gary Cooper? James Stewart? Henry Fonda? Eh?
Alfredo: No, Toto. Nobody said it. This time it's all me. Life isn't like in the movies. Life... is much harder.
(σημείωση φυσικά ο διάλογος γίνεται στα ιταλικά κι όχι στα αγγλικά)

Αυτός ο διάλογος με έχει επηρεάσει τόσο, ώστε να μην δένομαι με τοποθεσίες πια. Αλλά να σκέφτομαι την επόμενη πόλη , τον επόμενο τόπο, τον επόμενο προορισμό.

2)High Fidelity (με τον John Cusack) - High Fidelity(2000)
Αυτή η ταινία "ήρθε" σε μια στιγμή κρίσης προσωπικότητας και ηλικίας. Ένοιωσα ένα με το ήρωα. Κι όσο γέλασα τόσο προβληματίστηκα...
Αιτία του προβληματισμού;
Ο παρακάτω διάλογος:
Laura: So you've got a list here of 5 things you'd do if qualifications and time and history and salary were no object.
Rob: Yeah.

Έτσι από τότε δεν σκέφτομαι με βάση το τι θα ήθελα να κάνω, γενικώς κι αορίστως, αλλά το τι μπορώ να πραγματοποιήσω από αυτά που θέλω.

3)Στο λυκοφώς το θεών - Ludwig (1972)
Την παρακολούθησα στην υπέροχη αίθουσα του Αττικό. Πρώτη φορά είδα ταινία 3ωρών και δεν το πήρα είδηση (όχι απλώς δεν κουράστηκα). Για μένα ο Βισκόντι αποτελεί αποκάλυψη. Άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο παρακολουθώ πια κινηματογράφο. Αποτελεί ένα έργο με υποδειγματική σκηνοθεσία, απίστευτα σκηνικά και μουσική. Έχω πει λίγα και το ξέρω. Άλλα όσα κι αν πω για αυτό τον σκηνοθέτη αλλά και αυτή την ταινία πάντα λίγα θα λέω.


4) Ο Johny πήρε τ' όπλο του - Johnny Got His Gun(1971)
Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο η ταινία αποτελεί μία από τις κορυφαίες ,για εμένα, αντιπολεμικές. Πολύ έξυπνο το εύρημα του σκηνοθέτη Dalton Trumbo να παρουσιάζει τα όνειρα, τις σκέψεις και το παρελθόν του ήρωα, έγχρωμα και το παρόν και την πραγματικότητά του, ασπρόμαυρα. Την παρακολούθησα σε ένα από τα αμφιθέατρα του ΤΕΙ Αθηνών όπου προβαλόταν από την κινηματογραφική ομάδα του Ιδρύματος.
Για όσους δεν ξέρουν με αφορμή αυτή την ταινία συνέθεσαν οι Metallica το τραγούδι One.

5)Αποκάλυψη τώρα -Apocalypse now (1979)
Μια άλλη αντιπολεμική ταινία σταθμός στην ιστορία του κινηματογράφου. Μια ταινία όπου ο Coppola δείχνει την ωμή φρίκη του πολέμου, και πιο ειδικά του πολέμου στο Βιετνάμ. Την αλλοτρίωση του ανθρώπου ζώντας σε μια τέτοια παράνοια. Για μένα πολύ έξυπνο εύρημα αποτελεί το ότι η ταινία αρχίζει ηχητικά με την αρχή του τραγουδιού the end των the doors και τελειώνει με το τέλος του. Σκηνή απόλυτης παράνοιας αποτελεί η σκηνή του βομβαρδισμού με ναπάλμ υπό την ηχητική συνοδεία Wagner και συγκεκριμένα το Ride of the Valkyries.



6)Αυτοκρατορία των αισθήσεων - Ai no corrida (1976)
Για άλλους πορνό. Για μένα από τις πιο αληθινές κι ερωτικές ταινίες. Λίγο ακραία. Αλλά κι ο έρωτας ακραίος δεν είναι; Απόλυτα σαρκική κι όμως αντιμετωπίζει την ψυχή με απόλυτο ,επίσης, σεβασμό. Βγάζει τα πέπλα της ψευτοηθικής κι εμφανίζει ένα απόλυτο πάθος. Μια ταινία από την Ιαπωνία, όταν σιγά σιγά (τότε) η χώρα του ανατέλοντος ήλιου μας συστηνόταν.



7) Seven - Se7en (1995)
Η ταινία όπου παραδέχθηκα τον Brad Pit ως ηθοποιό. Μέχρι τότε τον θεωρούσα έναν συμπαθητικό όμορφο. Στην ταινία όμως ξεχωρίζει ο ανατριχιαστικά και διεστραμένα "κακός" Kevin Spacey (ο οποίος "δίνει ρέστα" επίσης στο the life of David Gale (2003)) Είναι από τα πιο ωραία αστυνομικά θρίλερ που έχω δει. Κορυφαία στιγμή φυσικά της ταινίας αποτελεί το τέλος.



Φυσικά οι ταινίες είναι παραπάνω από επτά. Άλλωστε και γι' αυτό η μικρή παρασπονδία όπου κι έγιναν οκτώ.

Για την συνέχεια περιμένω να δω και τις επιλογές των παρακάτων ατόμων:

1) της αταλάντης (δεν ξέχασα το κείμενο με τις 5 λέξεις , το ετοιμάζω)
2) της ζωής
3) της ggk
4) της γεωργίας
5) των Gravity and the Wind
6) της νανάς τσούμα
7) της μικρούλας ραψωδίας
8) και του παραμυθά