οπότε όταν έχεις στα χέρια σου αυτή τη φωτιά δικαιολογείται να είσαι ανασφαλής; ίσως ναι, ίσως κι όχι... με την φωτιά είναι δύσκολο το παιχνίδι...*
* με αφορμή ένα σχόλιο της φανής που έγινε στο blog της
~-~
κι επειδή πιάσαμε την περί έρωτος ανασφάλεια
κι επειδή πιάσαμε την περί έρωτος ανασφάλεια
|
αφιερωμένο στην πιο γλυκιά ανασφάλεια...
που κάνει την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή
και τον νου να αποσυντονίζεται αλλά και... να ταξιδεύει...
:-)
που κάνει την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή
και τον νου να αποσυντονίζεται αλλά και... να ταξιδεύει...
:-)
το τραγούδι είναι του ηλία καζούλη
4 σχόλια:
τα ανθρωπινα συναισθηματα δικαιολογουνται.
παντα...
Ισως είναι λογικό γιατί από τη μία σε ζεσταίνει αλλά πάντα μα πάντα υπάρχει η πιθανότητα να σε κάψει. Και οι στάχετς αργούν να γίνουν φωτιά
και ομως τελικα δικαιολογειται.. οταν τον θες τοσο πολυ τον αλλο, φοβασαι μηπως ακομα και τα πιο απλα πραγματα τον κρατησουν εστω και για λιγο μακρυα σου.. νιωθεις ανασφαλης γιατι θες να εισαι σιγουρος ολη την ωρα πως ΟΛΑ ειναι μια χαρα.. πως δεν υπαρχει κανενα προβλημα κ αυτο γιατι φοβασαι μεχρι και το παραμικρο 'τρανταγμα', ακομη και αν δεν εχει καμια σημασια.. αυτο καταλαβα λιγες μερες μετα το ποστ μου..
αγαπημενη μου trying escape, οι σταχτες ισως αργουν, τα καρβουνα ομως? και σε τετοιες περιπτωσεις, η φωτια μονο καρβουνο γινεται, οχι σταχτη.. παντα εκει θα ειναι και θα ζωντανευει αν ειναι αληθινη... :)
δεν θα πρόσθεσω τίποτε άλλο... με κάλυψε η φανή με το σχόλιό της...
:-)
Δημοσίευση σχολίου