5λέξεις ή 3 +1 +1

1) Ζωή: Βασικά τι είναι ζωή; Ποια είναι τα στοιχεία που απαρτίζουν για να θεωρείται ευτυχισμένη; Σε τι διαφέρει από την επιβίωση; Μια ζωή ευτυχισμένη θεωρείται μια ζωή χωρίς αξιοπρέπεια; Είναι το χρήμα , η υγεία, ο έρωτας , βασικά της στοιχεία;
Ότι και να ισχύει για τα παραπάνω σε αυτά που έχω καταλήξει είναι ότι μια "πραγματική" ζωή προϋποθέτει πολύ κόπο και τρέλα. Και ειλικρίνεια. Ειλικρίνεια στον καθρέπτη πρωί και βράδυ.
Η ιδανική ζωή για μένα περιλαμβάνει συνεχείς μεταβολές και ταξίδια. Περιλαμβάνει να γνωρίζω συνεχώς ανθρώπους. Να έχω εμπειρίες. Να μαθαίνω και να εξελίσσομαι.

2) Θάνατος: Χωρίς αυτόν η ζωή δεν θα είχε σημασία κι αξία. Όπως και αυτός, αν δεν υπήρχε η ζωή.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι μετά Θάνατον. Αλλά θα γούσταρα να συνέβαινε το εξής: να φεύγαμε για άλλους γαλαξίες. Να γεννιόμασταν με άλλη μορφή ζωής. Οπότε θα ζούσαμε και διαφορετικές καταστάσεις. Η “ζωή” μας θα ήταν ένα ταξίδι διαρκείας. Και με το δεδομένο ότι νέοι κόσμοι δημιουργούνται συνεχώς, αλλά κι ότι οι υπάρχοντες συνεχώς εξελίσσονται, το ταξίδι αυτό δεν θα τελείωνε ποτέ. Αυτό το βρίσκω πιο συναρπαστικό από κολάσεις και παραδείσους.

3) Έρωτας: Βασικό συστατικό της ζωής. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς έρωτα. Όσες φορές αρνήθηκα την ύπαρξή του με εκδικήθηκε, και πόνεσα πολύ. Είναι από τα πιο αυθεντικά συναισθήματά του ανθρώπου. Είπα συναίσθημα. Αλήθεια είναι ένα συναίσθημα; Πολλές φορές μου μοιάζει σαν ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων. Σαν ένα μπουκέτο από διαφορετικά λουλούδια. Διαφορετικά μεν αλλά τόσο “δεμένα” μεταξύ τους. Είναι επίσης το συναίσθημα που ξεφεύγει μιας λογικής ερμηνείας. Κι ενώ ξεφεύγει της λογικής είναι τόσο φυσιολογικό. Ίσως το πιο φυσιολογικό αν θέλετε. Γίνεσαι παιδί , αγρίμι. Αναζητάς το κορμί. Αναζητάς το φιλί. Πεθαίνεις για ένα χάδι. Μια ματιά, ένα χαμόγελο σε ανασταίνει. Κι ενώ μπορεί να μας πονά, μέσα μας συνεχώς τον αναζητάμε.

Τα τρία παραπάνω είναι έννοιες που με απασχολούν, αρνητικά και θετικά.

Το τέταρτο είναι ένα αρνητικό μου

4) Η ανασφάλεια. Είμαι ένα ανασφαλές άτομο. Ανασφαλές με το σώμα μου , τις γνώσεις μου, τις δυνάμεις μου. Θα μου πείτε παραπάνω μίλησα για συνεχείς μεταβολές. Κανονικά δεν θα πρεπε να αναζητώ την ασφάλεια; Δεν ξέρω. Μερικές φορές νοιώθω ότι η ασφάλεια με “ευνουχίζει” ενώ η ανασφάλεια με έχει σε επαγρύπνηση. Αυτό βέβαια σε λογικά όρια. Γιατί , ιδίως παλαιότερα η ανασφάλειά μου με είχε οδηγήσει σε καταστάσεις παράνοιας. Είναι κάτι που προσπαθώ να αντιμετωπίζω και να μετριάσω. Όλοι πιστεύω ότι έχουμε κάποιες ανασφάλειες. Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος. Όταν όμως σε αποτρέπει να προχωρήσεις και να δημιουργήσεις τότε είναι δύσκολη η φάση κι επικίνδυνη.

Η πέμπτη είναι μια επιθυμία

5) Επιθυμία να ταξιδεύω. Μου αρέσει να ταξιδεύω. Πολλές φορές με φαντάζομαι σε ένα τρένο που με ιλιγγιώδης ταχύτητα διασχίζει έρημες εκτάσεις. Πόλεις εμφανίζονται κι εξαφανίζονται στον ορίζοντα. Πόλεις που διασχίζω, μαθαίνω. Διαφορετικοί άνθρωποι , κουλτούρες. Τα παπούτσια μου να έχουν τριφτεί από τα πολλά ταξίδια. Η καρδιά μου να είναι γεμάτη ιστορίες. Δικές μου ιστορίες. Δικά μου μονάκριβα διαμάντια. Ένα ταξίδι γεμάτο έρωτες. Να ερωτεύομαι. Μια και ο έρωτας είναι ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι σε αιωρούμενες γέφυρες και σε στεριές από μαιάνδρους*, κοχύλια πεταμένα σε έναν ουρανό όπου ο ήλιος δύει αιώνια. Ένα όνειρο και μια αλήθεια μαζί.

*σημείο από ένα όνειρο που μου είχαν αφηγηθεί και που ως εικόνα μου έκανε πολύ εντύπωση.

5 ανομολήτα (ναι σιγά)

Άντε να εξομολογηθώ κι εγώ

1)Καταρχήν όπως και το τζιτζικάκι μισώ κι εγώ αφάνταστα το σχολείο. Η περίοδος δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο ήταν η χειρότερη της ζωής μου. Για το νηπιαγωγείο δεν θυμάμαι πολλά πράγματα μόνο ότι έδερνα συνήθως ένα ξαδελφάκι μου. Του είχα φέρει, μάλιστα, κι ένα κουτάκι νουνού στο κεφάλι για ένα αυτοκινητάκι που μου πήρε. Από τότε το αυτοκινητάκι καλά είναι , το ξαδελφάκι είναι που χάνει λίγο αλλά μόνο εγώ ξέρω το λόγο.

2) Γενικά είμαι συνεπής και τακτικός στα ραντεβού μου. Εκτός από μερικές φορές ,όπως η παρακάτω, όπου είχα στήσει μια κοπέλα ,με την οποία τα είχα τότε, γύρω στις 4 ώρες. Η κοπέλα ερχόταν από πολύ μακρυά κι θα συναντιόμασταν Ομόνοια. Εγώ παρότι την είχα στήσει τόσες ώρες της ζήτησα με περίσσιο θράσος να έρθει σπίτι μου, τελικά , στον Πειραιά. Παραδόξως ήρθε και δεν μου πέταξε τίποτε στο κεφάλι. Φυσικά δεν ήρθε και μες τα κέφια. Χωρίσαμε μετά από 2 χρόνια αλλά για άλλους λόγους.

3) Ο πιο καλός μου φίλος ήταν γυναίκα και δεν την έχει ξεπεράσει κανείς και καμία.

4) Το πρώτο τσιγάρο το είχα δοκιμάσει 5η δημοτικού κι ήταν ροτμανς μπλε. Παραδόξως μου άρεσε πολύ και δεν πνίγηκα. Κανονικά όμως το άρχισα γύρω στα 15 , κυρίως για να πιάνω κουβέντα με τις κοπέλες. Τώρα πια δεν καπνίζω. Παρόλα αυτά κουβέντα πιάνω.

5)Μικρός ήθελα να μάθω τρουμπέτα. Όμως η μαλακισμένη η διευθύντρια του ωδείου, τους έπεισε ότι πρέπει να μάθω πιάνο. Το πιάνο δεν το αγάπησα ποτέ. Παρόλα αυτά ερωτεύτηκα την πρώτη μου δασκάλα του πιάνο (θυμάμαι και το ζώδιο : Σκορπιός). Μάθημα δεν ήξερα αλλά να την κοιτάω σαν χάνος ήξερα. Οι υπόλοιπες ήταν στρίγκλες και κακιασμένες (όπως οι περισσότερες πιανίστριες φυσικά ), αλλά να πω την αλήθεια κι εγώ δεν πήγαινα το όργανο, δεν διάβαζα ποτέ.


Έχω να πω κι άλλα είμαι περιορισμένος σε αυτά τα 5

Οι υπόλοιποι που προτείνω είναι οι εξής:
1) Γεωργία
2) Αταλάντη
3) Ραψωδία

χαρταετός

Μου αρέσει το πέταγμα του χαρταετού. Δεν έχω φτιάξει ποτέ. Θα ήθελα να ξέρω. Να ξέρω να ενώνω τα ξύλα, να ζυγιάζω , να επιλέγω το χαρτί που θα βάλω κτλ. Μπορείς να φτιάξεις το πιο τρελά σχέδια, τους πιο απίθανους συνδυασμούς, μιας και ο χαρταετός συνδυάζει την τέχνη με την επιστήμη. Παίζεις και μαθαίνεις μαζί. Μπορείς ,ακόμη ,και να φωτογραφίσεις μέσω αυτού (υπάρχει σχετικό άρθρο στον τελευταίο "Φωτογράφο") .Στο εξωτερικό δεν θεωρείται αποκλειστικά προνόμιο των παιδιών ενώ σε ιστοσελίδα που παραθέτω η ίδια η NASA δίνει οδηγίες για την κατασκευή ενός χαρταετού. Μέσω του χαρταετού οι άνθρωποι μαθαίνουν τους φυσικούς νόμους, τους νόμους της αεροδυναμικής. Παίζουν με αυτούς και εκφράζονται μέσω των παράξενων σχημάτων και χρωμάτων. Στην Ελλάδα το "πέταγμα" του χαρταετού το έχουμε συνδυάσει μόνο με την Καθαρά Δευτέρα , ενώ αποτελεί μια πολύ καλή αφορμή για εκδρομή για όλο το χρόνο. Μια αφορμή για να έρθουμε σε επαφή με τη φύση, να μιλήσουμε, να γελάσουμε, να φάμε και κυρίως να παίξουμε. Για μένα ο χαρταετός είναι ένα παιχνίδι με τη φαντασία. "Πετάω" έναν χαρταετό και μαζί του πετάω κι εγώ. Αφήνομαι κι εγώ. Είμαι εγώ ο χαρταετός με τα παρδαλά χρώματα, το παράξενο σχήμα. Και πετάω γιατί το θέλω, όχι γιατί πρέπει. Πετάω κι εγώ μαζί του , ακούω τον άνεμο, τα πουλιά. Γλυκαίνομαι τόσο που θέλω να κόψω τον σπάγκο μου και να φύγω μακρυά*.

Το λοιπόν τι λέτε; Αύριο πάμε να πετάξουμε έναν χαρταετό;


Οδηγίες πως να φτιάξετε τον δικό σας χαρταετό θα βρείτε εδώ.
Ενδιαφέροντες ιστότοποι σχετικά με τους χαρταετούς βρίσκονται εδώ κι εδώ.
Ο δεύτερος μάλιστα είναι της NASA.

Επίτηδες δεν γράφτηκε πιο νωρίς το κείμενο μια και θα ήθελα να αποτελέσει αφορμή για "πετάγματα" κι εκτός της Καθαράς Δευτέρας.

*"εικόνα" από το ομώνυμο τραγούδι των Ρόδες

η φωτογραφία αυτού του εντυπωσιακού χαρταετού βρίσκεται στο αντίστοιχο πεδίο της wikipedia και ανήκει στον Philbert Ono κάτω από την άδεια GNU.

όνειρα

Μία αλεπού κι ένας βουδιστής μοναχός ερωτεύονται. Όταν κάποια στιγμή η αλεπού παγιδευτεί στα όνειρά του, εκείνος θα χρειαστεί να ταξιδέψει στον κόσμο του Μορφέα, του Βασιλιά των Ονείρων.
Με φόντο την αρχαία Ιαπωνία και τους μύθους της ο Neil Gaiman δημιουργεί ένα υπέροχο παραμύθι. Ένα παραμύθι που ντύνει υπέροχα με τις εικόνες του ο Amano.

Η δουλειά που έκαναν οι εκδόσεις Οξύ σε αυτή την έκδοση είναι εξαιρετική.

Δεν είναι ένα καινούριο βιβλίο. Είναι όμως ένα βιβλίο που ξαναδιάβασα και το οποίο , το λιγότερο, οφείλω να το προτείνω.

Αφορμή αποτέλεσε ένα άτομο που ασχολείται με τα όνειρα , όπου το στοιχείο του ονείρου παίζει σημαντικό ρόλο στα ποιήματά του. Είναι λίγο, έως αρκετά, σκοτεινά όμως με πολύ ιδιαίτερες εικόνες και αισθήσεις.

Από τη μια , το λοιπόν, η μικρή ραψωδία με τα ποιήματά της, από την άλλη βιβλία όπως "Οι κυνηγοί των ονείρων" τροφοδοτούν την σκέψη μου. Και με έχουν κάνει να προσέχω τα όνειρά μου, να προσπαθώ να τα "διαβάσω". Να δω τι μου λένε. Όχι σχετικά με το μέλλον μου, αλλά σχετικά με εμένα. Γιατί στα όνειρα δύσκολα υπάρχει η λογοκρισία της ημέρας.

Αλήθεια, τι είναι για σας τα όνειρα;

βροχή

βροχή.

μια ευκαιρία να κλειστείς μέσα και να νανουριστείς από τις σταγόνες, το γλυκό μπουμπουνητό (ίσως κι άγριο κάποιες φορές). μια ευκαιρία να φτιάξεις ζεστή σοκολάτα και να πλακωθείς με τα παπλώματα. άμα έχεις και το αμόρε, ευκαιρία να "πλακωθείς" μαζί του , κάτω από αυτά, σε δημιουργικές περιπτύξεις με ασκήσεις φωνητικής και αεροβικής.

μια ευκαιρία να βγεις έξω κατά τη διάρκεια ή και μετά αυτής. κατά τη διάρκεια για να βραχείς. ναι τόσο απλό. απλά για να βραχείς και να παίξεις. μετά για να γεμίσεις τα ρουθούνια σου με τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος ή γρασιδιού. ευκαιρία να ετοιμάσεις και το αυριανό μεσημεριανό σου. ναι καλά το φαντάστηκες για τα σαλιγκάρια μιλάω. ευκαιρία να παίξεις και με τις λάσπες (κατά τη διάρκεια έχεις και την πολυτέλεια να πλένεσαι και ταυτόχρονα). ευκαιρία δηλαδή να δεις και τη δύναμη του καινούριου σου απορρυπαντικού. ευκαιρία να κόψεις λάσπη μόλις σε δει ο υπεύθυνος πλύσης ένδυσης του σπιτιού (συνήθως η γυναίκα σου που θα σου πει ότι δεν είναι η μάνα σου, ή σε πιο κατεστραμμένες καταστάσεις η ίδια η μάνα σου). ευκαιρία άρα να δεις πώς είναι να είσαι εργένης.
γενικά όπως παρατηρείς η βροχή σου δίνει βροχή από ευκαιρίες για να δεις διαφορετικά τη ζωή σου.

φυσικά έχει σημασία και το που θα ζήσεις τη βροχή. άμα είσαι πχ στο ΤΕΙ Αθηνών αποτελεί μια απόλυτη ευκαιρία να δοκιμάσεις τις όποιες άντοχές σου για camel trophy μια και καταράχτες μπορεί να ξεπηδήσουν από το πουθενά και να παρασύρουν εσένα και τον καθηγητή παρέα. αν πάλι είσαι κοντά στο ποτάμι αποτελεί θαυμάσια ιδέα να το παίξεις ρομβισόνας ή και μόμπι ντικ. τώρα στην εξοχή είναι μια ευκαιρία να ζήσεις την εμπειρία της κατολίσθησης βράχων πάνω στο αυτοκίνητό σου (αν είσαι τυχερός) ή απλά πάνω σε εσένα τον ίδιο.


όμως η βροχή δεν είναι ένα πράγμα. μιας και άλλη είναι η βροχή του χειμώνα , άλλη του καλοκαιριού. το χειμώνα θα προτιμούσαμε να χιονίζει παρά να βρέχει, ενώ το καλοκαίρι πολλές φορές έρχεται ως λύτρωση. οι βροχές της άνοιξης και του φθινοπώρου ψιλομοιάζουν με την διαφορά ότι στην άνοιξη οι θερμοκρασίες σταδιακά αυξάνονται ενώ το φθινόπωρο μειώνονται.

βροχή , βροχούλα, μπουρίνι, καταιγίδα...

για άλλους μια φυσική καταστροφή,
για άλλους ευκαιρία να φανταστούν και να παίξουν,

για άλλους απλά ευκαιρία να πλυθεί το αυτοκίνητο.

ενώ για μένα, μια ευκαιρία για ένα κατεστραμμένο κείμενο.

ένας αέρας πεχλιβάνης φύσησε στο ελληνικό κέντρο χτες...

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είν' αληταριό
π' όλο θα δραπετεύει.

από το τραγούδι Αερικό ,
δίσκος Λάφυρα

οι παραπάνω στίχοι μου συντροφεύουν το μυαλό από χτες. ακόμη να ξεφύγω από την έκσταση που γέμισε την κάθε καρδιά χτες και τη δική μου . νέα άτομα (όχι απαραίτητα στην ηλικία, αλλά και στην ηλικία) , άτομα με κέφι (εντός και υπό της σκηνής), άτομα έτοιμα να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να γελάσουν. και παρέες. πολλές παρέες. πολλές παρέες που ενώθηκαν σε μία.

Άντε, κει βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου
άντε, κάτι γίνεται κυρά μου.
Άντε, χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν,
άντε, έξοδο ζητάν και μ' αλωνίζουν.

από το τραγούδι Ανδρομέδα,
δίσκος Στην Ανδρομέδα και στη γη

Νοοτροπία Χόμπιτ

Δύο φράσεις που ξεχώρισα από ένα βιβλίο που διαβάζω τελευταία. Η μία είναι η εξής: "Το δέντρο μουγκρίζει όταν το κόβουν, ο σκύλος γαυγίζει όταν τον χτυπούν, κι ο άνθρωπος μεγαλώνει όταν τον προσβάλλουν," και η άλλη : "μάνα μου κι αδέλφια μου είναι εκείνοι που δεν χρειάζεται να περιμένουν την ώρα του θανάτου μου για να πονέσουν τη ζωή μου". Οι παραπάνω φράσεις είναι από το βιβλίο "το κατά Ιησούν Ευαγγέλιο" του Ζοζέ Σαραμάνγκου. Είναι φράσεις που με έχουν προβληματίσει σχετικά με πολλά θέματα.
Ένα από αυτά είναι ο φόβος που έχουμε οι νέοι να μείνουμε μόνοι μας και να αντιμετωπίσουμε τις όποιες καταστάσεις. Ότι ξεχνάμε ότι ζωή σημαίνει και πόνος. Δεν θα πω το χιλιοπαιγμένο μόνο πόνος. Το βρίσκω επιεικώς ηλίθιο. Η ζωή έχει πόνο και ευτυχία. Ίσως όχι ισόποσα αλλά και η αναλογία κατά ένα βαθμό από εμάς εξαρτάται. Πάντως, τα εμπεριέχει και τα δύο.
Η αδυναμία μας αυτή λοιπόν μας οδηγεί , πιστεύω, στο να μην ωριμάζουμε. Αφήστε που έχουμε μπερδέψει την ωρίμανση με την συντηρητικοποίηση. Ένας ώριμος άνθρωπος δεν είναι κατανάγκην συντηρητικός. Ίσως πιο προσεχτικός. Σίγουρα πιο ελεύθερος. Μας βλέπω και βλέπω δειλά ,κυρίως, άτομα που θέλουν κυρίως να επιβιώσουν. Κι όχι δεν μιλάω για τα άτομα που πραγματικά αναγκάζονται να βγουν στη βιοπάλη (τα οποία παρεπιπτόντως συνήθως δεν πουλάνε τα όνειρά τους). Μιλάω για άτομα που προτιμούν την οικογενειακή ασφάλεια από την ελευθερία.
Όσο μας παρακολουθώ θυμάμαι το παραμύθι του Τόλκιν "Χόμπιτ". Όπου τα μικρά χόμπιτ ήθελαν να ζουν μια ήσυχη και μονότονη ζωή παρά να ζουν την περιπέτεια. Αυτό. Μάλιστα. Χόμπιτ μου μοιάζουμε. Μίζερα, χοντρουλά χόμπιτ που φοβούνται των εαυτό τους. Και επειδή κάποιες κυρίες θα βιαστούν να σκεφτούν ότι αυτά τα λέω μόνο για τον ανδρικό πληθυσμό , θα σημειώσω ότι αναφέρομαι και στον γυναικείο πληθυσμό ο οποίος δεν είναι λιγότερος ευνούχος από τον ανδρικό. Απλά την γυναίκα την έχουμε συνηθίσει εξαρτώμενη. Το θεωρούμε δεδομένο. Μας φαίνεται ακόμη παράξενο μια γυναίκα μόνη κι ανεξάρτητη. Ενώ τον άνδρα δεν τον έχουμε συνηθίσει εξαρτώμενο και μας φαίνεται παράξενο (εξού και το "δε υπάρχουν πια άνδρες" στο οποίο θα αντιτάξω το "δεν υπάρχουν πια ώριμα άτομα (άνδρες , γυναίκες)").
Αλήθεια ,όμως, αυτό θέλουμε από εμάς; Δεν έχουμε όνειρα; Δεν υπάρχει κάποιος κρυμμένος θησαυρός που θέλουμε να ψάξουμε; Όλα έχουν τελειώσει; Γιατί φοβόμαστε να αναθεωρήσουμε καταστάσεις. Γιατί τόσος φόβος;
Μήπως ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε; Μήπως όμως ξεχνάμε ότι τα όνειρα είναι κάτι που δημιουργούμε εμείς; Και στην τελική μήπως τα δανεικά όνειρα δεν έχουν να μας πουν κάτι; Θέλουμε να ζούμε δανεικές ζωές και δανεικά όνειρα;
Είναι πράγματα που με προβληματίζουν και με πονάνε.
Αν και προσωπικά έχω πάρει τις αποφάσεις μου, με προβληματίζει όταν βλέπω πολλούς συνομιλίκους μου με τέτοιες νοοτροπία. 25άρηδες που έχουν πεθάνει πριν καν γεράσουν.

καινούριο laptop

καταρχήν να πω ότι το παλιό μου laptop τα "έφτυσε". Μέσα σε μία νύχτα είδα την κόλαση κατάματα (sic). Το pc άρχισε να ανεβάζει θερμοκρασία (είπα να βάλω κάνα τηγάνι πάνω αλλά δεν ...) και άρχισα να ψιλιάζομαι την καταστροφή. Κάνω ένα back up και το ίδιο βράδυ ο υπολογιστάκος μου παρέδωσε πνεύμα εις τον κύριον (άθεε θεέ μου συγχώρα με). ένα τσουφ (ή και "βουπ" κατά την βασιλισσα των μικ και της προυπρουρικής (είναι συνθηματικά για μυημένους αυτά) ) και ο φορητός "πάει". τι start και restart. ο φορητός "έφυγε". τον έκλαψα όπως κάνουμε για κάποιον αγαπημένο που χάνουμε (το στενό πουκάμισο παιδιά! ναι αυτό που κλείνει από πίσω) , τον έβαλα ευλαβικά στην άκρη και ως καλή χήρα έψαξα για τον επόμενο και καλύτερο.

τελικά ,τώρα απολαμβάνω μια χλιδή. απορώ πως άντεχα τον προηγούμενο (αν ήμουν γυναίκα ,το παραδέχομαι, θα ήμουν μεγάλη πουτάνα) και ποιος τον θυμάται τον παλιό; ποιον είπατε;
όταν έχεις τον διπλοπύρινο (να σκάσεις παλιομυρικαστικό ερμινοειδές) επεξεργαστή, μηδέν θόρυβο και θερμότητα (τελικά πιο πολύ με τοστιέρα έμοιαζε το προηγούμενο) σιγά μην θυμάσαι τον παλιό.
τον γέρο. έχεις το τεκνό αγκαλιά και θα κοιτάξεις την ρυτίδα;
μην χέσω.