"Pas moi qu'ai fait les voyages,C'est les voyages qui m'ont fait"
Bernard Lavilliers

Δευτέρα, Οκτωβρίου 29, 2007

ημερολόγιο καταστρώματος 29-10-2007

Πάλι πέφτω. Το βλέπω. Βλέπω τα βιβλία , τις σημειώσεις και το μόνο που θέλω είναι να τα κάψω. Ξέρω ότι αυτή τη σκέψη είναι σκέτη μπούρδα και προσπαθώ να προχωρήσω. Με το ζόρι όμως με καταφέρνω να με κάνω να συγκεντρωθώ. Περιμένω να τελειώσει όλο αυτό.

Μια φράση μόνο κολλημένη στο μυαλό μου

Down, down, down. Would the fall never come to an end!... (*)

Τέλος υπάρχει. Και είναι μέσα μου. Η λύση το ξέρω ότι είναι εκεί. Ακόμη κι όταν αφήνω το στόχο και γονατίζω είναι εκεί. Θα μου πεις αφού την ξέρεις την λύση γιατί δεν την εφαρμόζεις.

Όμως είναι άλλο πράγμα η πράξη από την σκέψη, Πόση απόσταση;

Δικαιολογία; Ίσως... Αν κι εύκολη.


Τα πάντα μου φταίνε. Είναι στιγμές που μισώ όλον τον κόσμο. Θέλω να τα κάψω όλα και να τα αρχίσω από την αρχή. Δεν γίνεται. Κι ίσως καλά που δεν γίνεται.

Όμως αυτό που μου φταίει είμαι εγώ. Ίσως θα μπορούσα να πω ότι εμένα μισώ.
Με μισώ και προσπαθώ να με αγαπήσω. Με μισώ που είμαι σε αυτή την φάση.

*********************************************************************************

με ρώτησες τι είναι ο έρωτας κι αν υπάρχει. κι άρχισα τις γκρίνιες.

αν υπάρχει έρωτας;
φυσικά και υπάρχει. είναι η κρυφή ανάσα. ένα λουλούδι που κλείνεται σε μια χούφτα και τυλίγει τα όνειρά μας κάτω από το μαξιλάρι. είναι εκεί. χρόνο και πόνο χρειάζεται. ααα και ανοιχτή καρδιά.
φυσικά και υπάρχει κι όποιος σου έχει πει το αντίθετο είναι ένας μίζερος, ένας γκρινιάρης.

Πώς; Εγώ έλεγα τα αντίθετα πιο πριν;

Μα και γω... Γκρίνιαζα. Μιζέριαζα. Λαχτάρα ήταν να το ξαναζήσω.

όταν μιλάς για έρωτα κοίτα στα μάτια. μην κοιτάς στα χείλη.
αυτά πολλά ξέρουν να λένε ψέμματα. και τα δικά μου δεν είπαν λιγότερα.

*********************************************************************************



(*) αλήθεια από ποιο μυθιστόρημα (γνωστό) είναι παρμένη αυτή η φράση;

2 σχόλια:

mickey είπε...

Καλησπέρα!

Ήρθα να σου δώσω λίγη... ποιότητα ζωής ;)

(ξέρω πως εσύ πήζεις κι εγώ κάνω πλάκα, αλλά κι εγώ... πιεσμένος είμαι)

Το πρώτο βήμα είναι να σκεφτείς πως ό,τι κι αν γίνει δεν ήρθε το τέλος του κόσμου.

Το δεύτερο είναι να πάψεις να σκέφτεσαι πως πέφτεις (ακόμα και αν ΟΝΤΩΣ πέφτεις).

Το τρίτο είναι να αγαπάς τον εαυτό σου, όσα λάθη κι αν (νομίζεις πως) κάνεις. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποια πράγματα που μας φαίνονται ΕΝΤΕΛΩΣ ΛΑΘΟΣ τελικά μετά από πολλά χρόνια τα θεωρούμε ως τις πιο σωστές και σημαντικές αποφάσεις που πήραμε ποτέ.

Και τέλος το τέταρτο και σημαντικότερο είναι να βγεις μια βόλτα με τον Mickey σε μια κοντινή καφετέρια με χαλαρή ατμόσφαιρα και ωραία γκομενάκια (συγγνώμη αν το διαβάζετε αυτό, κυρίες μου, αλλά εδώ επιτελούμε σημαντικό κοινωνικό έργο και δεν έχουμε περιθώρια για "πολιτική ορθότητα") να στα πει από κοντά, επειδή έχει και εκείνος πολλές σκοτούρες στο μυαλό του και δεν προλαβαίνει να στα γράψει εδώ.

(παρότι, ως γνωστόν, είναι το ταχύτερο πληκτρολόγιο στη μπλογκόσφαιρα - και λίαν μετριόφρων συν τοις άλλοις)


Υ.Γ. Αν μετά κι από αυτό το σχόλιο δε σταμάτησε η... πτώση, ε, τότε πέσε ελεύθερα και κάνε και μεγάλο κρατήρα - δε σε σώζει τίποτα :)))

cortlinux είπε...

σε ευχαριστώ βρε πόντικα.

θα ακολουθήσω τις συμβουλές σου.