Νοοτροπία Χόμπιτ

Δύο φράσεις που ξεχώρισα από ένα βιβλίο που διαβάζω τελευταία. Η μία είναι η εξής: "Το δέντρο μουγκρίζει όταν το κόβουν, ο σκύλος γαυγίζει όταν τον χτυπούν, κι ο άνθρωπος μεγαλώνει όταν τον προσβάλλουν," και η άλλη : "μάνα μου κι αδέλφια μου είναι εκείνοι που δεν χρειάζεται να περιμένουν την ώρα του θανάτου μου για να πονέσουν τη ζωή μου". Οι παραπάνω φράσεις είναι από το βιβλίο "το κατά Ιησούν Ευαγγέλιο" του Ζοζέ Σαραμάνγκου. Είναι φράσεις που με έχουν προβληματίσει σχετικά με πολλά θέματα.
Ένα από αυτά είναι ο φόβος που έχουμε οι νέοι να μείνουμε μόνοι μας και να αντιμετωπίσουμε τις όποιες καταστάσεις. Ότι ξεχνάμε ότι ζωή σημαίνει και πόνος. Δεν θα πω το χιλιοπαιγμένο μόνο πόνος. Το βρίσκω επιεικώς ηλίθιο. Η ζωή έχει πόνο και ευτυχία. Ίσως όχι ισόποσα αλλά και η αναλογία κατά ένα βαθμό από εμάς εξαρτάται. Πάντως, τα εμπεριέχει και τα δύο.
Η αδυναμία μας αυτή λοιπόν μας οδηγεί , πιστεύω, στο να μην ωριμάζουμε. Αφήστε που έχουμε μπερδέψει την ωρίμανση με την συντηρητικοποίηση. Ένας ώριμος άνθρωπος δεν είναι κατανάγκην συντηρητικός. Ίσως πιο προσεχτικός. Σίγουρα πιο ελεύθερος. Μας βλέπω και βλέπω δειλά ,κυρίως, άτομα που θέλουν κυρίως να επιβιώσουν. Κι όχι δεν μιλάω για τα άτομα που πραγματικά αναγκάζονται να βγουν στη βιοπάλη (τα οποία παρεπιπτόντως συνήθως δεν πουλάνε τα όνειρά τους). Μιλάω για άτομα που προτιμούν την οικογενειακή ασφάλεια από την ελευθερία.
Όσο μας παρακολουθώ θυμάμαι το παραμύθι του Τόλκιν "Χόμπιτ". Όπου τα μικρά χόμπιτ ήθελαν να ζουν μια ήσυχη και μονότονη ζωή παρά να ζουν την περιπέτεια. Αυτό. Μάλιστα. Χόμπιτ μου μοιάζουμε. Μίζερα, χοντρουλά χόμπιτ που φοβούνται των εαυτό τους. Και επειδή κάποιες κυρίες θα βιαστούν να σκεφτούν ότι αυτά τα λέω μόνο για τον ανδρικό πληθυσμό , θα σημειώσω ότι αναφέρομαι και στον γυναικείο πληθυσμό ο οποίος δεν είναι λιγότερος ευνούχος από τον ανδρικό. Απλά την γυναίκα την έχουμε συνηθίσει εξαρτώμενη. Το θεωρούμε δεδομένο. Μας φαίνεται ακόμη παράξενο μια γυναίκα μόνη κι ανεξάρτητη. Ενώ τον άνδρα δεν τον έχουμε συνηθίσει εξαρτώμενο και μας φαίνεται παράξενο (εξού και το "δε υπάρχουν πια άνδρες" στο οποίο θα αντιτάξω το "δεν υπάρχουν πια ώριμα άτομα (άνδρες , γυναίκες)").
Αλήθεια ,όμως, αυτό θέλουμε από εμάς; Δεν έχουμε όνειρα; Δεν υπάρχει κάποιος κρυμμένος θησαυρός που θέλουμε να ψάξουμε; Όλα έχουν τελειώσει; Γιατί φοβόμαστε να αναθεωρήσουμε καταστάσεις. Γιατί τόσος φόβος;
Μήπως ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε; Μήπως όμως ξεχνάμε ότι τα όνειρα είναι κάτι που δημιουργούμε εμείς; Και στην τελική μήπως τα δανεικά όνειρα δεν έχουν να μας πουν κάτι; Θέλουμε να ζούμε δανεικές ζωές και δανεικά όνειρα;
Είναι πράγματα που με προβληματίζουν και με πονάνε.
Αν και προσωπικά έχω πάρει τις αποφάσεις μου, με προβληματίζει όταν βλέπω πολλούς συνομιλίκους μου με τέτοιες νοοτροπία. 25άρηδες που έχουν πεθάνει πριν καν γεράσουν.