μου παρεδώθεις

μου παρεδώθεις


ένοιωσα το κρύο λεπτό μέταλλο να σε χαράζει
αργά και σταθερά να τυραννά το άμαθο κορμί σου,
μα απώτερος σκοπός δεν είναι η ποθητή σου σάρκ
που τόσο εύκολα μπορώ να καταστρέψω,
σκοπός είναι η ψυχή σου.

προσεχτικά και με ακρίβεια χαράζω ένα καλλίγραμμο πεντάγραμμο
γραμμές φίνες οι νευρώνες σου,
και γω με επιδέξιο δοξάρι ξυπνάω ουράνιες μελωδίες
χορεύουν εκσταστικά οι νότες της απελπισίας σου,
και μια μελωδία ικεσίας πλυμμυρίζει τον χώρο

τι παράξενο ον ο άνθρωπος, αλήθεια
εσύ να δημιούργησες αυτόν τον αριστουργηματικό εφιάλτη
και μου ζητά τώρα να τον σταματήσω;
μου ζητάς να καταστρέψω ένα έργο τέχνης
που με τόση φροντίδα μου παρέδωσες;

δεν το νομίζω. και δεν πρόκειται τώρα πια να σταματήσω
μέχρι η ψυχή σου να χαθεί
μέχρι να νοιώσεις πια, την γλυκιά προσμονή του θανάτου


υ.γ. κάποιος που σε αγαπάει