[για μια θλιμμένη άνοιξη]

Είναι μέρες τώρα, που μια θλιμμένη Άνοιξη
περιδιαβαίνει σε σκοτεινούς δαίδαλους σιωπής.

Είναι καιρός πια, που τα ρόδα της έχουν χάσει το χρώμα τους ,
το γλυκό τους άρωμα.

Μόνο κάτι αιχμηρά αγκάθια έχουν μείνει στη θέση τους,
σταθεροί προστάτες της.

Δεν αποζητά τον ήλιο όπως παλιά και τα δάκρυα είναι αυτά που την θρέφουν,
κι ο βουβός της πόνος.

Το θρήνος της αφουγκράζομαι στις σταγόνες της βροχής,

σε ανήλιαγους αρχαίους ναούς,

εκεί που οι χτύποι μιας καρδιάς σιωπήσαν.

Μα στο φεγγαρόφωτο νότες υφαίνονται και στίχοι.
Ελπίδα την ψυχή μου γεμίζει ο ψιθυριστός σκοπός τους...

Ζεστή θα είναι η ανατολή, εκείνου του μακρινού πρωινού,
που το κορμί της, οι ηλιαχτίδες, θα γλυκάνουν.

Ο έρωτας ,μέσα από τα στήθη της, θα ανθίσει τότε,
σκορπίζοντας τη λησμονημένη του μελωδία...

Η Άνοιξη θα έχει γεννηθεί ξανά.