Είναι τις τελευταίες ημέρες που νοιώθω ότι το παρελθόν μου κάνει δειλά δειλά την εμφάνισή του στο παρόν μου. Τόσο οι παλιοί συμμαθητές, όσο και οι παλιοί καθηγητές που πετυχαίνω στα πιο άσχετα σημεία της αχανής αυτής πόλης. Όταν τους βλέπω μου φαίνεται σαν χθες. Όμως δεν είναι. Να πω την αλήθεια δεν μου λείπει και το σχολείο. Είναι η διαπίστωση όμως ότι μεγάλωσα. Όλο και πιο πολύ συνειδητοποιώ το πόσο γρήγορα περάσαν τα χρόνια και πόσος λίγος χρόνος μου απομένει να κάνω αυτά που θέλω και φυσικά μπορώ. Πόσα ταξίδια, πόσες εμπειρίες θα ήθελα να ζήσω και δεν το έχω κάνει ακόμα. Είναι πολλά και πολύ λίγος ο χρόνος.
Όταν βλέπω νέα παιδιά που πετυχαίνουν τους στόχους τους και προχωράνε τα θαυμάζω. Συνάμα τα ζηλεύω. Ίσως γιατί δεν ήμουν από αυτά τα παιδιά. Ίσως γιατί δεν κατάφερα να με βρω σχετικά γρήγορα και με αδίκησα. Να μάθεις να διεκδικείς, πρώτα από τον εαυτό σου φυσικά, αυτό κι αν είναι δύσκολο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
το οτι μεγάλωσα..το καταλαβαίνω από το πόσο γρήγορα περνάει η κάθε μέρα..όμως περνάει όμορφα..αυτό είναι το σημαντικό..
Όσο για τους στόχους και τον εαυτό μας..αυτό είναι όντως το πιο δύσκολο..
Δημοσίευση σχολίου