Θέλω να ταξιδεύω. Ακόμη κι όταν είμαι μέσα στο δωμάτιο και κοιμάμαι σκέφτομαι ότι ταξιδεύω.
Να τρέχω και να φεύγω μακρυά. Μου είναι τόσο έντονη αυτή η ανάγκη που έχω την εντύπωση ότι εμπεριέχει και μια τάση φυγής από την πραγματικότητά μου.
Όμως φεύγουμε για να γυρίσουμε.
Και φυσικά δεν ξεχνώ ότι κάποιοι συνταξιδιώτες μου θα φύγουν, έχουν άλλο δρόμο, άλλο ταξίδι.
Λέω δεν το ξεχνώ, γιατί το ξεχνώ.
Εφήμερες οι ανθρώπινες σχέσεις όσο και να θέλουμε το αντίθετο. Δηλαδή όχι όλες. Αλλά οι περισσότερες είναι.
Άδεια η Αθήνα, το μυαλό μου άδειο.
Ξέρω γκρινιάζω. Ίσως κι απλά να βαριέμαι. Ίσως να μου την σπάει που δεν βρίσκω την λύση για αυτά που μου συμβαίνουν. Ίσως να έχω βρει την λύση και να μου την σπάει η ίδια αυτή.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου