θέλω; πρέπει;

από την "ιουλιέτα των πνευμάτων" του φελίνι θυμάμαι μία φράση:

μήπως ο μεγαλύτερός σου φόβος είναι να πραγματοποιηθούν τα όνειρά σου;

είναι μια φράση που με έχει προβληματίσει. βλέπεις πάρα πολλές φορές το πρέπει μπαίνει πάνω από το θέλω. ξέρω ότι πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο. πολλά τα θέλω. πολλά και τα πρέπει.

τώρα πρέπει να διαβάσω ας πούμε. θέλω όμως να βγω έξω. να καθήσω σε ένα πάρκο, πάνω στο γρασίδι (ιδανικός χώρος για αυτό ο εθνικός κήπος) να έχω μία αγκαλιά.
όμως πρέπει να πειθαρχώ στο πρόγραμμά μου. ναι δυστυχώς πρέπει για να μπορώ πιθανόν πιο μετά να γελάω. όχι ότι τώρα δεν μπορώ. θα μουν απαράδεκτος. δεν μπορώ όπως θέλω.

από την άλλη τα συσσωρευμένα πρέπει σε οδηγούν σε μια ζωή που πιθανόν να ζεις μεν αλλά να μην είναι δική σου. όπως στο τραγούδι που ερμηνεύει ο κότσιρας το εφάπαξ

Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ' ακολουθούσε.
Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ' ακολουθούσε.

βέβαια να μην το παραχέσω. απλά είμαι σε μια φάση που πρέπει να τα δώσω όλα. από την άλλη φοβάμαι μην μείνω στα πρέπει. γιατί δεν θέλω να φοβάμαι τα θέλω μου.

ξέρω ολίγον τι λαβύρινθος αυτά που λέω αλλά είναι κάτι που πιστεύω ότι θα λήξει όταν δουλέψω πάνω στο αντικείμενό των σπουδών μου ή πιο συγκεκριμένα όταν θα στηρίζομαι σε εμένα.
ίσως να μου λείπει ότι δεν είμαι τόσο δημιουργικός όπως θα ήθελα. και η δουλειά βοηθά σε κάτι τέτοιο τρομερά.