περί τριαντάφυλλων

Υπάρχει μια ιστορία όπου όσες φορές και να την διαβάσω δεν την βαριέμαι. Σαν ξεκινήσω ευθύς γίνομαι ξανθός, φορώ πράσινα φαρδιά ρούχα, ένα κόκκινο κασκόλ γύρω από το λαιμό μου (κι ας έχει καύσωνα) και μπορώ να πετάω από πλανήτη σε πλανήτη. Α, έχω και τον δικό μου πλανήτη φυσικά. Κι ένα τριαντάφυλλο. Καθώς και μερικά ηφαίστεια. Το τριαντάφυλλό μου είναι ολίγον τι γκρινιάρικο όμως το αγαπάω*.

Ξεκινώ το λοιπόν γεμάτος ερωτήσεις να ανακαλύψω τον κόσμο. Γνωρίζω λογής λογής ανθρώπους σε κάθε πλανήτη... Τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους...
Κάποια στιγμή η τύχη με φέρνει σε ένα πλανήτη με το όνομα γη... Όπου μετά από αρκετές διαδρομές πάνω του, τελειώνω και το ταξίδι μου...

Φαντάζομαι καταλάβατε για πια ιστορία μιλώ...

Την ιστορία (μεταφρασμένη) θα την βρείτε ολόκληρη εδώ


Κάθε φορά χάνομαι στο 21ο κεφάλαιο με την αλεπού... Με μαγεύει αυτός ο ορισμός της φιλίας... Κι ίσως και της αγάπης... Μέσα από τόσο απλά λόγια και λογισμούς...

- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.

είναι η δεύτερη φράση που αφορά την φιλία και την αγάπη... και είναι κάτι που το ξεχνάμε... θέλουν χρόνο τα πράγματα που αγαπάμε...

*μια κοπέλα κάποτε μου έμαθε το εξής:
το αγαπώ έλεγε είναι το τυπικό
το αγαπάω είναι αυτό που το λέει η καρδιά

μου άρεσε και από τότε το ενστερνίστηκα.
άλλωστε με έπεισε και η ίδια για το αληθές του πράγματος
:-)