τα φύλλα

Πέφτουν στη διάβα μου σαν μικρές νιφάδες. Δεκάδες φύλλα, αποχρώσεις του πράσινου και του καφέ , αφήνονται από κάθε δέντρο που βρίσκεται κατά μήκος της διαδρομής μου. Στην αρχή απαλά και αραιά, έπειτα γίνονται χιλιάδες και πέφτουν με ορμή. Με τρομάζει! Αφήνομαι όμως σε αυτό το κύμα, το γεμάτο από ξεχασμένες μυρωδιές, το οποίο άλλοτε με χτυπά κι άλλοτε με χαϊδεύει. Ταξιδεύω στις ανάσες τους και στο παγιδευμένο φως τους μέχρι να νυχτώσει. Τότε σταματώ το ταξίδι κι αρχίσω να τα μαζεύω και να καθαρίζω το δρόμο μου. Μέχρι να έρθει το πρωί κατάφερνω και τα στοιβάζω σε ένα λοφίσκο. Με τις πρωινές ακτίνες του βάζω φωτιά και παρατηρώ τη φωτιά να καίει και να αφήνει μόνο στάχτη. Ύστερα κοίταζω το δρόμο μου. Είναι καθαρός και παράπλευρά του έχουν ανθίσει μικρά λουλούδια. Στο τέλος του ένας ήλιος ανατέλλει. Ξεκινώ να περπατώ χωρίς να τον αφήνω από τα μάτια μου. Μικρά δάκρυα κυλούν στα μάγουλά μου. Τώρα πια μπορώ να δω.

σκεψάκια επί έρωτος

(ή και σημειώσεις λευκώματος εναλλακτικά)

1
Αν υποθέσουμε ότι ο έρωτας είναι ένα σύνολο από διαφορετικές μελωδίες.
Μήπως ήρθε ο καιρός να αυτοσχεδιάσουμε;

2
Τέτοια λαχτάρα για τον έρωτα...
Κι όμως όλοι λένε ότι πονάει.
Τόση λαχτάρα για πόνο στην τελική;


3
Ο έρωτας ,όντας χωρίς λογική, τολμηρούς ζητάει.
Γιατί τολμηρός είναι όποιος τον εαυτό του ,έτσι αναίτια, σκορπάει.

4
Ίσως έρωτας είναι που τη ίδια στιγμή
αμφιταλαντεύομαι μεταξύ μια μπουνιάς κι ενός φιλιού.
Τώρα πως το φιλί νικάει πάντα...

ανάμεσα σε δύση κι ανατολή

Σε ξεχασμένους λεωφόρους διαβαίνω.
Μια δύση πίσω μου, ζαλίζει το μυαλό μου.
Και μόνο μπροστά μου μένει να κοιτώ.
Εκεί που θα φανεί ένας άλλος ήλιος
που θα μου τυφλώσει τα μάτια
και θα μου ζεστάνει την καρδιά.

ακούγοντας ένα τραγούδι εξόδου

(exit music from radiohead)
http://www.greenplastic.com/lyrics/exitmusic.php

Κι έπεσες πάνω στο χώμα σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Με κοίταξες στα μάτια. Με φίλησες και έπεσες. Έτσι απλά.
Χαμογελάς ακόμη κι ο ήλιος ζεσταίνει το κρύο κορμί σου. Με κοιτάς και με περιμένεις. Χαϊδεύω τα μαλλιά σου. Αφουγκράζομαι το στήθος σου. Ψιλαφώ τους σφιγμούς σου. Που είναι το γλυκό νανούρισμα της καρδιά σου που τόσες νύχτες με κοίμιζε; Τώρα μια σιωπή την τυλίγει. Τα δάκρυά μου δεν μπορούν να την αναστήσουν.

Νοιώθω τόσο αδύναμη να σε φέρω πίσω και τόσο αδύναμη να σε συναντήσω.

Όμως...Να! Τους ακούω που έρχονται για μας. Άκουσαν το πυροβολισμό και ψάχνουν να βρουν το σημείο.

έρχομαι αγάπη μου. δεν θα σε αφήσω μόνη. ποτέ πια.
έρχομαι αγάπη μου εκεί που θα είμαστε μαζί.
εκεί που δεν θα φοβάμαι να αγγίξω τα χείλη σου και να σε κοιτάξω στα μάτια.
εκεί που θα τραγουδώ για σένα και για μένα.

φιλώ τα χείλη σου και σε συναντώ

έρχομαι.

σύγκρουση

Δες τον ήλιο καθώς φεύγει ,καλέ μου φίλε.
Είναι η νύχτα που μας περιμένει.
Πιες ένα τσιγάρο και νιώσε το να σου καίει τα στήθη.
Πιες κι από αυτό το γλυκό ποτό
και κάθε ενδοιασμός σου θα χαθεί.
Μας περιμένει η νύχτα με τα λούσα της και πρέπει να είμαστε αξιοπρεπείς.

Πατάω γκάζι στην ατελείωτη λεωφόρο, φίλε μου.
και προσπερνάμε την μνήμη.
Βλέπω το χαμόγελό σου και χαμογελώ κι εγώ.
Τραγουδάμε και χανόμαστε.
Εσύ κι εγώ σε μια συνεχόμενη σύγκρουση....[...]

[...]Μην φοβάσαι φίλε μου, η νύχτα γλυκιά.
Μα το ξέρω, φοβίζει.
Μην φοβάσαι.
Ο ήλιος έρχεται ξανά.

Η αναζήτηση του πολίτιμου torrent

(Στη σκηνή είναι τοποθετημένοι σε κυκλική σειρά 12 υπολογιστές τους οποίους χρησιμοποιούν νέοι άνθρωποι που αποτελούν τον Χορό. Ένας νέος άνδρας, ρακένδυτος, πλησιάζει στην σκηνή κάνει μερικές βόλτες πάνω της και πλησιάζοντας προς το κέντρο αρχίζει να μιλάει στο κοινό)

-Νυχθημερόν περιπλανιέμαι
σε όρη και θάλασσες
σε μέρη που πόδι ανθρώπινο ποτέ δεν είχε πατήσει
κι ούτε φωνή ειχ΄ακουστεί.
Έμεινα νύχτες ξάγρυπνος και πεινασμένος
έπεσα σε ληστών ενέδρες και κακούργων
ψάχνοντας να βρω το πολύτιμο;

(από τον Χορό διαδοχικά οι ερωτήσεις)
-Τι είναι αυτό το τόσο πολύτιμο;
-Μην είναι χρυσός;
-Μην είναι πετράδια;

-Όχι! Μηδέ χρυσός είναι, μηδέ και πετράδια

-Τότε τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό
που τόσο σε τυράννησε;


-Είναι το torrent.

-Ποιο torrent;

-Το torrent της ταινίας tous les matins du monde.

-Και έχεις τραβήξει τόσα;

-Ναι! τόσα κι άλλα τόσα θα τραβήξω μέχρι να το βρω!

-Κι είναι τόσο σημαντικό να το βρεις αυτό το torrent άνθρωπέ μου;

-Είναι σαν θες να πουλήσεις μούρη.

-Έχεις βάλει στοίχημα με άλλονε να τό βρεις;
Σαν από κοίνα τα γελοία πείσματα που έχουν οι άνθρωποι;

-Όχι!

-Τότε;

-Είναι σαν θες να φανείς ανώτερος
στα μάτια μιας κοπέλας
ότι κρατάς την γη ολάκερη
του κόσμου την σοφία

-Για γυναικεία πείσματα τα παθαίνεις όλα τούτα;

-Δεν είναι τα πείσματα μήτε τα στολίδια.
Είναι που θέλω να φανώ ανώτερος
να έχω λίγο δέος.
Και σαν του Παντοδύναμου του Δία
να φαίνεται ότι κατέχω δύναμη
Σαν της Αθηνάς ότι έχω τη Σοφία

-Είσαι άξιος της μοίρας σου καήμενέ μου.
Όμως τι ήρθες να κάνεις εδώ πέρα;

-Έμαθα ότι εδώ έρχεται ένας τρανός χάκερ
με τρανές ρίζες από ξακουστούς προγόνους.
Απόγονος λένε ότι είναι του τιτάνα Προμηθέα
μα άλλοι λένε μοναχογιός της Αθηνάς πως είναι.

(πριν προλάβει να ολοκληρώσει)
-Για τον πολυμήχανο Πρo-unix
μιλάς ;

-Ναι! Για αυτόν μιλάω

-Έχει μέρες να φανεί.
Τον κυνηγάνε οι φοβερές μυστικές υπηρεσίες,
σαν έσπασε τους κωδικούς
που δίνουν τσάμπα χρήμα στους φτωχούς
Πήρε κι αυτός μια μπάζα χρήμα αρκετό
και το έσκασε στα όρη
Τώρα κρύβεται σε σπηλιές με αγκαλιά ένα laptop
και την προστασία ζητάει του Ερμή,
τον θεό των κλεφτών καθώς κλέφτης κι αυτός είναι.

-Μα είναι και των εμπόρων

-Ναι αλλά οι κλέφτες πιο παλιοί γνωστοί.
Θυμάται και τα δικά του νιάτα,
σαν του Απόλλωνα εκείνος έκλεψε τα βόδια ένα μεσημέρι.
μικρό παιδί σαν ήτανε και έπαιζε τη λύρα
που από καύκαλο χελώνας έφτιαξε
με την περίσσια του την τέχνη
Τους νοιώθει βλέπεις πιο κοντά.
Ενώ οι εμπόροι μαθές καινούρια ράτσα είναι,
καινούρια γνωριμία.
Βλέπεις έχουν τα κονέξια δύναμη
Όσο πιο παλιά τόσο με πιο μεγάλη χάρη.

-Ας ελπίζουμε ότι θα γλυτώσει

(συνεχίζεται...)

παρείσακτη ηδονή

Είναι που θέλω να δω τα μάτια σου να αδειάζουν
Και σταγόνα τη σταγόνα να γεύομαι την ηδονή σου,

Υπόκωφους σφυγμούς να χαράσσουν την ανάσα σου,
Υπάκουοι προπομποί της επιθυμητής σου ανυπαρξίας.

Είναι που θέλω να δω τα μάτια σου να αδειάζουν
Και τις μουσικές τους να χάνονται στο στήθος.

Ανείπωτες διαδρομές σου να διασχίζω,
Παρείσακτος και βέβηλος στις ακριβές σου λέξεις.

η μιζέρια

Η μιζέρια είναι μία ύπουλη νόσος. Θα την κατατάξω στης ιώσεις, αυτές όμως της βαριάς μορφής. Μπορεί να εμφανιστεί στον καθένα μας, κυρίως όταν οι όποιες αντιστάσεις του, αυτοεκτίμησης έχουν πια καμφθεί. Συνήθως εμφανίζεται μετά από μεγάλες αρνητικές αλλαγές στην ζωή ενός ατόμου. Έχει την μορφή ωμού ρεαλισμού και γι' αυτό ξεγελά εύκολα το άτομο. Το άτομο αντί να προσπαθεί να προχωρήσει και να ξεπεράσει τις όποιες καταστάσεις αλλά πάνω από όλα τον εαυτό του συνήθως τα παρατά και οπισθοχωρεί. Το μίζερο άτομο αρχικά γίνεται συμπαθές λόγω του ρεαλισμού που φαίνεται να το διακατέχει. Όμως δεν αργεί η όποιασυναναστροφή του να γίνεται από συνήθεια ή και λύπηση. Τελικά τα άτομα απομακρύνονται και απομονώνουν το άτομο αυτό. Ευτυχώς ο άνθρωπος όταν είναι σε υγιή φάση έχει την προνοητικότητα να αποφεύγει τα μίζερα άτομα όταν τα αντιλαμβάνεται. Η απομόνωση είναι συνήθως το τελικό στάδιο της νόσου όπου το άτομο ακόμη και με τον εαυτό του νοιώθει άσχημα. Δεν έχει παρέα γιατί οι μίζεροι ακόμη και μεταξύ τους αποφεύγονται, χαρακτηριστικό ιδιαίτερο της νόσου.

Υπάρχει θεραπεία; Μέχρι στιγμής το μόνο που έχει παρατηρηθεί είναι η αυτοίαση του ατόμου. Συνήθως εμφανίζεται στο τελικό στάδιο της νόσου όταν το άτομο αρχίζει να συνειδητοποιεί την επικινδυνότητα της όλης κατάστασης του. Όταν διαπιστώνει το πόσο πίσω έχει πάει και το πόσο δεν εξελίσσεται. Το πως δεν έχει πια φίλους. Το πως του λείπουν πράγματα (όπως ένα φιλί, ένα χάδι, η απόλαυση ενός ηλιοβασιλέματος ή ενός γεύματος) που βασικά υπεύθυνο για την ανυπαρξία τους είναι το ίδιο .Δυστυχώς όμως τα ποσοστά ίασης είναι πολύ μικρά με αποτέλεσμα μεγάλος αριθμός μίζερων να κυκλοφορεί στην κοινωνία μας με άμεσο αποτέλεσμα την παρουσία επιδημικών κρουσμάτων ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ

τεσπα

τεσπα

πάω να πεθάνω με την ησυχία μου

σας παρακαλώ ετοιμάστε μου το μνήμα

σκόρπιες σκέψεις αντί ποιήματος

και τι κάνουμε όταν διαπιστώνουμε ότι έχουμε ερωτευτεί λάθος άνθρωπο;

γιατί κατά μεγάλο ποσοστό να ερωτευόμαστε λάθος ανθρώπους σε λάθος στιγμές;

γιατί να μην μπορώ να αγγίξω τα χείλη σου;
γιατί η γαμημένη καρδιά μου να τρέμει στη σκέψη σου;
γιατί αν μου φταίει κάτι δεν είσαι εσύ. είναι με τον εαυτό μου που τα χω.
γιατί αφέθηκα σε κάτι τόσο ανώφελο που εξαρχής έβλεπα την πίκρα που θα φέρει.
γιατί να είμαι τόσο ανόητος;

"δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού" και γω να επαναλαμβάνω τα λάθη μου πολλές φορές
και να ξεχνάω ότι πρέπει να επιλέγω τι ερωτεύτομαι και πότε.
για να μην πονάω.
να μην πληγώνομαι.

γιατί πονάει το γαμημένο,
πονάει πολύ.

και δεν θέλω να πονάω πια

καλά είμαι μόνος και προχωρώ

τι τις θέλω τις παρέες;

μόνος
γιατί με τρομάζει τόσο αυτή η λέξη;

σχεδόν όσο με τρομάζει και με πονάει η λέξη έρωτας

γιατί

γιατί να μην μπορώ να μου απαντήσω σε κανένα γιατί;

Το φιλί

Το φιλί

...σαν ένα χάδι,
ή σαν μια ευχάριστη απειλή,

μία επιθυμητή εισβολή,
εκούσια υποταγή.

Σκοπός;
Η λύτρωση του πάθους.

ευχαριστώ την αλίνα για την πολύτιμη βοήθειά της

μαζύ

ποτέ ξανά μαζί ή μαζή
αλλά πάντοτε μαζύ

ερωτική ορθογραφία κατά εμπειρίκο

η ανάγνωση του επιμηθέα

Στην αρχαία μυθολογία υπήρχαν δύο αδερφια
ο επιμηθέας και ο προμηθέας
η διαφορά του ενός από τον άλλο ήταν η εξής:
ο πρώτος πρώτα έπραττε και μετά σκεφτόταν
ο προμηθέας πρώτα σκεφτόταν κι ύστερα έπραττε
δυστυχώς οι περισσότεροι είμαστε επιμηθέες
κι όχι προμηθέες...

αν σκεφτούμε πριν πούμε κάτι ή γράψουμε κάτι
προστατεύουμε τους άλλους και τον εαυτό μας


οι μετέπειτα συγνώμες
δεν επουλώνουν την πληγή
που με τόση τέχνη και βλακεία ανοίξαμε

~

ήταν ένα ~ που ήθελε να γίνει ένα -
τελικά πήγε σε μια σχολή κι έγινε ένα |
νοιώθει καλύτερα
αλλά απέκτησε υψοφοβία

η ιστορία της ζωής του κυρίου Χ

όταν ο κύριος Χ γεννήθηκε ήταν ένα τόσο δα μικρούλη χ.
οι γονείς του κύριος Κ και κυρία Σ του γένους ΓΚ
είχαν πολλά όνειρα για το γιόκα τους.
ο κύριος Χ μεγάλωσε και έγινε ένας κανονικός και φυσιολογικός Χ.
ο κύριος Χ έχει τη δουλίτσα του
και ονειρεύεται να γίνει ένας κύριος Ψ '
ονειρεύεται και νιώθει μόνος.
ο κύριος Χ πέθανε σε βαθιά γεράματα.
μέχρι το τέλος ονειρευόταν να γίνει Ψ,
όμως τελικά έγινε ένα _ με ένα + .
τώρα πια δεν ονειρεύεται
και δεν νοιώθει μόνος,
γιατί τώρα είναι ένα | | .

vestal virgin

ήταν η σκουριά και η σκόνη
τροφή μου

ήταν ένα σκοτάδι μετάξι
η φορεσιά μου

ήταν που είδα το φως
κι ερωτεύτηκα

ήταν που ένας αέρας ζέφυρος,
μου χάρισε πνοή,
γλυκιά κάθαρση στην ψυχή μου

ήταν που χάθηκα στις λέξεις
στις δικιές σου λέξεις

είναι που χάνομαι σε δαιδάλους
και σε ξεχασμένα κάστρα

είναι που το φως γίνεται μελωδία
και γεννιέσαι εσύ

και θέλω να λουστώ στο φως
και να χαθώ στη μελωδία

κι ύστερα από το γλυκό ταξίδι
να πορευτώ
και να ρθω
ταπεινός προσκυνητής
μπροστά σου

ευχαριστώ την αλίνα και την ερμίνα για την πολύτιμη βοήθειά τους

αίμα τριαντάφυλλο

σε ονειρικό κόσμο άγγιξα τα χείλη σου
δύο στάλες αίμα σε λευκό ουρανό
γεύτηκα σε ποτήρι αλαβάστρινο

στου κορμιού σου τ' άρωμα κρυφό μπαχάρι
απαγορευμένες λέξεις σαν σπασμένες νότες
κι εγώ ταξιδευτής τους

μύρισα το χόρτο , την αλμυρή δροσιά σου
με ζέστανε ο ήλιος σου
ο γλυκός χαμός μου

και χάνομαι
με μία στάλα αίμα τριαντάφυλλο στο χέρι
φυλαχτό των αναίσχυντων ονείρων μου

μου παρεδώθεις

μου παρεδώθεις


ένοιωσα το κρύο λεπτό μέταλλο να σε χαράζει
αργά και σταθερά να τυραννά το άμαθο κορμί σου,
μα απώτερος σκοπός δεν είναι η ποθητή σου σάρκ
που τόσο εύκολα μπορώ να καταστρέψω,
σκοπός είναι η ψυχή σου.

προσεχτικά και με ακρίβεια χαράζω ένα καλλίγραμμο πεντάγραμμο
γραμμές φίνες οι νευρώνες σου,
και γω με επιδέξιο δοξάρι ξυπνάω ουράνιες μελωδίες
χορεύουν εκσταστικά οι νότες της απελπισίας σου,
και μια μελωδία ικεσίας πλυμμυρίζει τον χώρο

τι παράξενο ον ο άνθρωπος, αλήθεια
εσύ να δημιούργησες αυτόν τον αριστουργηματικό εφιάλτη
και μου ζητά τώρα να τον σταματήσω;
μου ζητάς να καταστρέψω ένα έργο τέχνης
που με τόση φροντίδα μου παρέδωσες;

δεν το νομίζω. και δεν πρόκειται τώρα πια να σταματήσω
μέχρι η ψυχή σου να χαθεί
μέχρι να νοιώσεις πια, την γλυκιά προσμονή του θανάτου


υ.γ. κάποιος που σε αγαπάει

χόβολη

το χω ανάψει για συντροφιά. πήρα το χαρτάκι και ευλαβικά έβαλα το καπνό μέσα του. τον τακτοποίησα προσεχτικά με τα δάκτυλα και άρχισα να το στρίβω. του 'δωσα πνοή και ανάσα και μια μικρή φλόγα. το μόνο που μπορώ να ανεχτώ αυτή τη στιγμή. έχω κλείσει τα φώτα και τη μουσική και κάθομαι στο μπαλκόνι. κάνει κρύο. ο αέρας μου χαράζει τα χέρια και το πρόσωπο. όμως εκείνος εκεί να μου κρατά συντροφιά. να μου ζεσταίνει τα ακροδάκτυλα. ακριβέ μου φίλε. πόσα βράδια δεν καθήσαμε μαζί και άκουσες τις σκέψεις μου.

αυτή η γλυκιά φωτιά. πανάρχαια χόβολη των λογισμών και των ονείρων. πόσους πόνους έκαψα εκεί και τους είδα να γίνονται στάχτη. σωτήρια ιερή φλόγα. μου ζεσταίνει γλυκά τα δάκτυλα. γεμίζει το κορμί μου με την νοσοποιό νικοτίνη. μου ηρεμεί το νου. μου γαληνεύει τη σκέψη. μα πάνω από όλα μου κρατά συντροφιά.

και κοιτάω , μα δε κοιτάω. τα μάτια μου μοιάζουν να βλέπουν στο κενό μα βλέπουν μέσα μου. και αντικρίζουν σκοτάδι και ερευνούν για φως. εκλιπαρούν γι' αυτό. ξάφνου εμφανίζεται ένα μονοπάτι, όλο ευθεία, χωρίς σταυροδρόμια και στροφές. το ακολουθώ...

ένα τσιγάρο δρόμος
πολλά τσιγάρα, πολύς ο δρόμος

κυκνοι

να την ενώ παίζει πιάνο. τα δάκτυλά της σαν κύκνοι φτερουγίζουν στον μαυρόασπρο κήπο τους. υψώνουν τους μακρυούς λαιμούς τους και πετάνε. όλο ρυθμό. και την μια γοργά και την άλλη αργά ζωγραφίζουν στον ουρανό. σχήματα, χρώματα. πινελιές τυχαίες γεμάτες αρμονία.

εξώ βρέχει κι οι στάλες ξαποστένουν στο γυαλί του παραθύρου. κοιτάνε και ακούνε την γλυκιά μικρή θεά να γεμίζει μουσική και χρώμα το δωμάτιο. ταλαντεύονται και υγρά γλυστράνε και φεύγουν

εγώ σε λίγο θα καώ στα κόκκινά της χείλη , μισοσβησμένο στριφτό τσιγάρο.

φλόγα και δροσιά

Η μια ,λευκό γιασεμί, μόλις έχει ανθίσει. Προβάλει ντροπαλά τα πέταλά της. Πρωινή δροσιά τυλίγει το κορμί της και σκεδάζει το φως του ήλιου. Σε ξεγελάει στην όψη μοιάζοντας μικρή , μα εκείνη κρύβει καλά το άρωμά της στους κόρφους της. Και είναι αυτό που ξεχωρίζεις μες την νύχτα όταν τα πεφταστέρια στήνουνε χορό στον ουρανό μια καλοκαιρινή νύχτα. Είναι αυτό που σε συντροφεύει στα ερωτευμένα σου όνειρα.

Η άλλη μόνο ρόδο θα μπορούσες να την πεις. Από εκείνα τα ρόδα τα μισάνοιχτα που είναι γεμάτα από το χρώμα του έρωτα. Γεμάτη πάθος και πόθο κι μια αρχέγονη ομορφιά. Σε κατακτά με την πρώτη. Ρουφά αχόρταγα το φως του ήλιου και γεμίζει τον αέρα με το άρωμά της. Ένα άρωμα σου θυμίζει παλιούς και καινούριους έρωτες. Και τα αγκάθια της είναι γλυκά . Γιατί τα αγκάθια της είναι η βραδυνή της θύμησής. Όταν γεμίζει με την μουσική της το όνειρό σου και συ ξέρεις ότι ποτέ δεν θα μπορέσεις να την κατακτήσεις. Και κείνη χωρίς κόπο το χει καταφέρει

το άρωμα της μιας η θύμηση της άλλης και συ να ξενυχτάς για ανεκπλήρωτους έρωτες
που γεμίζουν την καρδιά σου πόνο όμως και χαρά
γιατί χαρά και ομορφιά σε γεμίζει η θοριά τους ακόμη κι αν σε πονάει

το πιο όμορφο μπουκέτο
κι ας μην το χει δει ποτέ κανείς

μπουκέτο

γιασεμί και ρόδο

ένα μπουκέτο
φλόγα και δροσιά

το απόλυτο μπουκέτο

ένα ευχαριστώ

με την φωτιά μες την καρδιά
μας χαρίζεις κήπους κι ουρανούς
μας θυμίζεις το πάθος , τον πόθο
μας ταξιδεύεις στο ξεχασμένο της ψυχής μας ερημονήσι

που τόσο σκληρά την είχαμε εξορίσει

χρόνια τώρα

και καμιά φορά αναρρωτιέμαι αν είσαι ο έρωτας
γιατί σαν έρωτας μοιάζεις
και σαν έρωτας γράφεις

συνέχισε να μας ταξιδεύεις και να μας θυμίζεις

συνέχισε να μας μαθαίνεις να ερωτευόμαστε

φιλί σαν παιδί

φιλί
σαν παιδί
μην το κοιτάς

παιδί είναι και φοβάται
παιδί είναι και σε οδηγά

κρυφά μονοπάτια

κρυφά και ξεχασμένα
και πια λυσμονημένα

μην σκιάζεσαι εκείνο ξέρει

στης ψυχής σου τα μονοπάτια να σε οδηγά
στουςκορμιού σου τα μονοπάτια να σε πλανεύει

σαν παιδί ξανά να σε μάθω...κι όλο να σε μαθαίνω...και ποτέ να μην σε χορταίνω

και σαν πρώτη φορά να ξαφνιάζομαι

να γεννιέμαι να πεθαίνω

λύτρωση

σαν μελλοθάνατος περιμένω την οριστική εντολή.
την γλυκιά σφαίρα που θα μου ελευθερώσει την ψυχή.
αυτή η αναμονή. τόσο ψυχρή κι απόμακρη.
κι η κάνη τόσο κρύα. κι αυτή σφαίρα αργεί να φύγει.
το δάκτυλο διστάζει.
πως περιμένω αυτό το γλυκό μπαμ να τα τελειώσει όλα. όλο αυτό το παραμύθι.
αυτός ο γλυκός ήχος του ξυπνήματος.
ένα μπαμ και ξυπνάω. τελειώνει επιτέλους αυτό το κακόγουστο αστείο.

ένα κλικ κι ένα μπαμ.




το δάκτυλο ιδρώνει,διστάζει... το χέρι του δήμιου αργεί... τον κοιτάζουν στα μάτια... παίρνει την τελική απόφαση...



ακούγεται ο πυρσοκροτισμός


και...

πρωινή κάθαρση

Οι σκέψεις καιγόντουσαν στην καύτρα του τσιγάρου και σε πείσμα της βαρύτητας κυλούσαν προς τα πάνω μουσκεύοντας το ταβάνι. Πολλές σκέψεις και πολλές εστίες φωτιάς ξεχασμένες πια. Ένα δωμάτιο γεμάτο σκέψεις και χαμένες ματιές. Μουσική υπόκρουση αυτου όλου , το βούισμα μιας παλιάς τηλεόρασης .
Είναι κοντά χαράματα κι ένα αυτοκίνητο διασχίζει τον άδειο δρόμο. Το μούγκρισμά του χαράζει το μοναχικό σολάρισμα της αυπνίας.
Ο ήλιος ετοιμάζεται να βγει. Ήδη από τα μισάνοιχτα πατζούρια φαίνεται η σταδιακή μετουσίωση του μαύρου του ουρανού σε βαθύ μπλε κι έπειτα σε βιολετί και απαλό ροζ.

...τα τσιγάρα γεμίζουν ήδη το πηγάδι των αναμνήσεων κι ετοιμάζεται να κάψει κι άλλες εκεί. Ήδη έχει ετοιμάσει τον κλίβανο για την επόμενη όπου και μία ηλιαχτίδα τον σταματά. Μια ηλιαχτίδα που εγκαθίσταται και απολυμαίνει μία κουκίδα του τραπεζιού. Μια κουκίδα που όλο και μεγαλώνει.

... σηκώνεται
...ανοίγει τα παράθυρα και τα πατζούρια διάπλατα

Ο πρωινός ήλιος σαρώνει το κορμί του. Εισπέει τον πρωινό αέρα και λούζεται με τις πρωινές ηλιαχτίδες. Κλείνει τα μάτια και απολαμβάνει...

...θρέφει το νεογέννητο λουλούδι της καρδιάς του...

μια κατακόκκινη παπαρούνα

η συμφωνία

Είναι αρκετή ώρα που κρατάω στα χέρια το τιμόνι. Τα μάτια μου παρατηρούν τα χιλιόμετρα της ασφάλτου να περνούν. Είναι απογευματάκι. Οι πεδιάδες και τα μακρινά βουνά περνάνε σαν βουβή ταινία από τα πλαϊνά τζάμια του αυτοκινήτου. Σχήματα και χρώματα σε αποχρώσεις του κίτρινου και του πράσινου , μορφές κι ανισόρροπες γραμμές ζωγραφίζουν πάνω στο γυαλί μια ιστορία χωρίς αρχή και τέλος.

Έχουν κουραστεί τα μάτια μου. Ο δρόμος μια ατελείωτη ευθεία. Που και που και καμία στροφή, έτσι για αλλαγή. Τα σύννεφα στο βάθος έχουν αρχίσει ήδη να μαζεύονται και να σκουραίνουν το μπλε του ουρανού. Σε συνδυασμό με το δείλι που πλησιάζει, δημιουργούν ένα τρομακτικό μαύρο συνονθύλευμα.
Έρχεται βροχή.
Σταθμεύω σε ένα πάρκινγκ της Εθνικής Οδού. Ανοίγω τα παράθυρα. Κλείνω το ραδιόφωνο. Ακούω το αέρα που σιγά σιγά δυναμώνει. Γεμίζει το αυτοκίνητο. Όχι πολύ κρύος . Η ησυχία και ο άνεμος που τραγουδάει μέσα από τα χόρτα. Που και που κάποιο αυτοκίνητο με ταχύτητα υπενθυμίζει τη ύπαρξη της Εθνική Οδού. Του πολιτισμού.
Όμως ο άνεμος απτόητος συνεχίζει το τραγούδι του, με τα γλυκιά βιολιά των χόρτων και τα πνευστά των λιγοστών δέντρων. Να τώρα μπήκαν και τα τύμπανα. Στην αρχή μακρινές κι αδύναμες βροντές, ίσα ίσα τις ακούς. Μα όλο και πλησιάζουν και δείχνουν τη δύναμή τους.

Ανάβω ένα τσιγάρο και συνεχίζω να απολαμβάνω τη αιθέρια συμφωνία που στήθηκε σε αυτό το δείλι.

Οι πρώτες σταγόνες έπεσαν. Στην αρχή δειλά. Μικρά ξυλόφωνά και μεταλόφωνα αρχίζουν να παίζουν το παιδικό τους τραγουδάκι που μετεξελίσεται σε εφηβικό πάθος γεμάτο ορμή κι ενέργεια.
Έχω κλείσει τα παράθυρα. Κι ακούω τη συμφωνία της βροχής που εκτυλίσσεται έξω. Κοιτάω προς τα έξω, όμως δεν βλέπω. Όχι τόσο γιατί η βροχή έχει γεμίσει το παρμπρίζ αλλά γιατί το μυαλό μου ταξιδεύει. Ακούω τη βροχή και ταξιδεύω στις σκέψεις μου. Απολαμβάνω τους ήχους και την χαοτική αρμονία της φύσης.

Σιγά σιγά η βροχή απομακρύνεται. Πρώτα φεύγουν τα μπάσα, αδύναμες βροντές ακούγονται κάπου άλλου μακρυά να ταξιδεύουν. Μετά οι σταγόνες. Και τα σύννεφα διαλύονται αφήνοντας τον ήλιο που δύει να φανεί. Σαν μαέστρος να δώσει την τελευταία νότα σε αυτή την υγρή συμφωνία.
Ανοίγω τα παράθυρα και βάζω τους υαλοκαθαριστήρες να καθαρίσουν το παρμπριζ , να βλέπω το ηλιοβασίλεμα. Ο μόνος που έχει μείνει είναι ο άνεμος. Μοναχικός σολίστας. Γεμίζει ξανά το αυτοκίνητο. Αυτή τη φορά εκτός από τους ήχους φέρνει και μυρωδιές. Τη μυρωδιά των χόρτων και των αγρανθών. Μα πάνω από όλες τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Σαν την μυρωδιά μετά τον έρωτα. Γεμάτη από από κάτι πρωτόγονο και πρωταρχικό , σαν επαφή με τη αρχαία μήτρα της φύσης. Παλιές αναμνήσεις του προγόνου αγριμιού , που αφουγκραζόταν κάθε σφυγμό κι αναπνοή της

Βγαίνω και κοιτάω το ήλιο που δύει και γεμίζει με ροζ μωβί ανταύγειες τις λίμνες του δρόμου... Έπιασε ψύχρα... Αγκαλιάζομαι για να ζεσταθώ...

πρώτη βροχή του φθινωπόρου καλώς ήρθες...

Σαν

Σαν το συναίσθημα θελήσεις να σκοτώσεις

η φύση σκληρά σε εκδικήται.
Στέλνει τις μαινάδες της και σε κομματιάζουν.

Σαν το συναίσθημα θελήσεις να σκοτώσεις.
μόνο να του κρυφτείς θα καταφέρεις
και το σώμα και τη ψυχή σου θα τυραννά

Και σαν θελησεις τον έρωτα να σκοτώσεις
έρωτα στέλνει και σε τυραννά

Παγιδεύει το μυαλό σου

και ...

για μια ματιά

για ένα χαμόγελο

ξενυχτάς

και στους λαβυρινθους της καρδιά σου περιπλανιέσαι

νύχτα και μέρα

ψάχνοντας λύτρωση

στου έρωτα τον πόθο

κομήτης εν χορω

Μόλις έπιασα το ποτήρι. Δεν ξέρω τι έχει μέσα. Δεν θυμάμαι τι έχω παραγγείλει. Κοιτάω το κρύσταλλο και το περιεχόμενό του. Τις κινήσεις που κάνει σαν μικρή θάλασσα.

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ. Δεν ξέρω από τι ώρα είμαι εδώ.
Η μουσική σαν θόρυβος με χτυπάει. Σιγά σιγά ξεχωρίζω το ρυθμό... τη μελωδία... Μπαίνει σιγά σιγά στο μυαλό μου. Νοιώθω να με απελευθερώνει και να με σκοτώνει. Με απογειώνει και με συντρίβει. Μια περίεργη ώθηση για τόση πολύ χαρά. Για τόσο χορό. Να θέλω να χορέψω ατελείωτα.
Το μάτι μου αρχίζει να θολώνει. Όχι από θυμό. Τα φώτα, ο καπνός και αυτή η γλυκιά ζάλη του ποτού. Θέλω να χαθώ μέσα στο κόσμο χορεύοντας. Σηκώνομαι. Αρχίζω να συγχρονίζομαι με το ρυθμό. Κλείνω τα μάτια. Θέλω να ταξιδέψω. Ρυθμός και μελωδία γίνονται καρδιακοί παλμοί και δρόμος.
Είμαι ένα άστρο. Ένας κομήτης. Ταξιδεύω. Να η ουρά μου. Να ο Δίας. Να ο Πλούτωνας. Θέλω να φύγω από τον γαλαξία. Το καταφέρνω να ξεφύγω από κάτι μετεωρίτες που περιφέρονται δω και κει. Από λάθος ακούμπησα κάποιον από δαύτους. Κατευθύνεται προς τη γη. Ωχ! Με μία υπόκοφή σύγκρουση την καταστρέφει. Ουπς! Παιδιά συγνώμη. Χαθήκατε από λάθος φιλικού κομήτη. Τι να κάνουμε. Αυτά συμβαίνουν στο διαγαλαξιακό γίγνεσθαι.
Χιχι.
Κάνω μία επαναφορά και περνάω πάνω από τον ήλιο.
Λέω να πάω και σε κανέναν άλλο γαλαξία.
Όρε φίλε τι χρώματα είναι αυτά; Απίθανα. Και τι σχήματα. Σαν να αόρατο χέρι ζωγράφου σε οργασμό να τα έφτιαξε.
Και τι ησυχία... Τι ησυχία.. Ησυχία...
Ωχ που πήγαν όλα; Που χάθηκαν; Είμαι ακόμα ένας κομήτης. Όμως περιφερομαι σε ένα άδειανό σύμπαν. Που πήγαν όλοι; Πάω να μιλήσω αλλά δεν ακούγομαι. Τι είναι αυτό πάλι;
Το τριπάκι γίνεται εφιάλτης. Και αρχίζει να κάνει και κρύο... Φοβάμαι... Φοβάμαι...
Νοιώθω μόνος. |μόνος|
Δεν χορεύω πια. Έχω χαθεί τόσο στο τριπάκι που έχω γονατίσει στο πάτωμα και πιάνω το πρόσωπό μου. Κλαίω.
Οι γύρω χορεύουν. Δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα.
Κι εγώ ένας κομήτης... Που περιμένει να συντριβεί...

Ουρανός με δυο φεγγάρια... και μια γλυκιά ανάμνηση

"Ουρανός με δυο φεγγάρια
η αγάπη σου
το 'να πιάνω τ' άλλο χάνω
για την χάρη σου"

Όλοι την πατήσαμε την Κυριακή στις 27 του Αυγούστου. Όλοι κοιτάξαμε να δούμε ψηλά τα δύο φεγγάρια. Να δούμε τον Άρη που σύμφωνα με τις σίγουρες πληροφορίες που είχαμε θα πλησιάζε την γη τόσο ώστε θα φαινόταν σαν ένα ακόμη φεγγάρι. Άλλωστε το διαβάσαμε στις εφημερίδες, το ακούσαμε στο ραδιόφωνο. Όλοι ήμασταν σίγουροι για το γεγονός.
Όμως ήτανε μια γλυκειά απάτη. Ξέρετε την ευκαιρία την έχουμε χάσει ήδη το 2003 ενώ η επόμενη φορά που ο Άρης θα είναι τόσο κοντά στη γη θα είναι το 2287.

Δεν πειράζει. Ίσως ήταν μια ευκαιρία να κοιτάξουμε τον καλοκαιρινό νυχτερινό ουρανό. Ίσως να αναλύπταμε κανένα αστέρι. Όμως όχι μέσα στην Αθήνα, που το φως της πόλης κρύβει την ομορφιά των αστεριών. Όσοι έχουμε καθήσει σε ερημική παραλία, σε μια πλαγιά το βράδυ κι έχουμε παρατηρήσει τον ουρανό , καταλαβαίνουμε τη διαφορά αυτού του ουρανού από αυτόν της πόλης. Την ιδιαίτερη μαγεία του.

Πρώτη φορά την ιστορία για τα δυο φεγγάρια την είχα διαβάσει σε ένα comix , στον Κόρτο Μαλτέζε στην ιστορία Tango. Από ότι έχω μάθει πρόκειται για ένα πραγματικό γεγονός που συμβαίνει σε κάποια περιοχή της Αργεντινής και το οποίο οφείλεται στη διάθλαση του φωτός με αποτέλεσμα το είδωλο του φεγγαριού να φαίνεται διπλό.

Έτσι κι εγώ γυρνώντας από το κέντρο της Αθήνας στο λιμάνι του Πειραιά. Ανέβηκα στην πεζογέφυρα (ένα κακούργημα αισθητικής το οποίο όμως προσφέρει μεγάλη διευκόλυνση) και κοίταξα τον ουρανό. Σε συνδυασμό το μαύρο του ουρανού μαζί με το μαύρο του λιμανιού είναι κάτι απίστευτο. Είναι σαν να βλέπεις δύο ουρανούς σε έναν. Όταν έρχεται και κανένα καράβι νομίζεις ότι δεν επιπλέει άλλα ότι διασχίζει ουρανούς σαν διαστημόπλοιο.

Ασυναίσθητα λόγω της καλοκαιρινής ατμόσφαιρας μου ήρθε στο νου μια ανάμνηση. Ένα γλυκό κορίτσι. Και μαζί με αυτό καλοκαιρινά βράδυα σε μία κατασκήνωση της Πελοποννήσου. Όπου για ένα χορό blues, μου είχε βγει η ψυχή και είχα κάνει του κόσμου της χαζομάρες. Όπου όταν ακούω εκείνο το τραγούδι θυμάμαι εκείνο το χορό. Με το κορίτσι με το καρό μπλε πουκάμισο. Με τα μαύρα μακρυά μαλλιά και λεπτα κρυστάλλινα χέρια. Οι καταστάσεις αυτές είναι που αγάπησα στην εφηβεία μου. Είναι που αναπολώ και χαμογελώ.

Στην τελική... τι κι αν δεν είχε δυο φεγγάρια; Εγώ ταξίδεψα.

Το τετράστιχο είναι από το cd του Δημήτρη Ζερβουδάκη "Ακροβάτης"
τραγούδι "ουρανός με δυο φεγγάρια"

Η εικόνα είναι από το βιβλίο comix της Μαμουθκομιξ "Τανγκο"
του Hugo Pratt